ਬਲਰਾਜ ਸਿੰਘ ਸਿੰਘ, ਯੂ. ਕੇ.
ਚੌਧਰੀ ਇਲਿਆਸ ਮੁੱਦਤ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਲੰਗੋਟੀਏ ਯਾਰ ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਉਸਦੇ ਘਰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਆਇਆ। ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬੇਗਮ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਵਾਕਫੀਅਤ ਕਰਵਾਉਂਦਿਆਂ ਦੱਸਿਆ, "ਬੇਗਮ ਚੌਧਰੀ ਤੇ ਮੈਂ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਇਕੱਠੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਇਕ ਲਕੀਰ ਵਾਹ ਕੇ ਬਰਾਬਰ ਖੜ੍ਹ ਜਾਣਾ ਤੇ ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰਦਿਆਂ ਮੁਕਾਬਲਾਂ ਕਰਨਾ ਕਿ ਕੌਣ ਲੰਮੀ ਧਾਰ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚੌਧਰੀ ਤੋਂ ਜਿੱਤ ਜਾਣਾ। ਹਾਅ...ਹਾ...ਹਾਅ!"ਇਹ ਸੁਣ ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਬੇਗਮ ਬੇਸ਼ਰਮ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ, ਚੌਧਰੀ ਤੋਂ ਹਾਲਚਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ, "ਹੋਰ ਬੀਵੀ ਬਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ?"
"ਮੁਹੰਮਦ ਸਾਹਿਬ, ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਬੜੀ ਮਿਹਰ ਹੈ, ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਬਾਰਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਅੱਬਾ ਹਾਂ।"
"ਅੱਛਾ? ਚੌਧਰੀ ਬੜੀ ਲੰਮੀ ਧਾਰ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਐਂ?"
"ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਕਿਧਰੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੇ?"
"ਯਾਰ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਮੇਰੀ ਬੀਵੀ ਬਾਂਝ ਹੈ!" ਆਖ ਕੇ ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਰਸੋਈ ਵਿਚੋਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਬੇਗਮ ਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਬਾਂਝ ਸ਼ਬਦ ਗੋਲੀ ਵਾਂਗ ਵੱਜਦਾ ਹੈ।
ਰਾਤ ਨੂੰ ਖਾਣੇ ਉਪਰੰਤ ਫਿਰਾਜ਼ ਦੀ ਬੇਗਮ ਸੌਣ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਦੋਨੋਂ ਦੋਸਤ ਗੱਪਸ਼ੱਪ ਮਾਰਦੇ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਜਦੋਂ ਦੇਰ ਰਾਤ ਗਈ ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਬੇਗਮ ਨੂੰ ਜਾਗਦੀ ਵੇਖ ਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ, "ਸੁੱਤੀ ਨਹੀਂ ਅਜੇ ਤੱਕ?"
"ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਈ... ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬਾਰਾਂ ਬੱਚੇ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬੜੀ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਬੀਵੀ ਧੰਨ ਦੀ ਹੈ।... ਚੌਧਰੀ ਸਾਹਿਬ ਬੜੀ ਲੰਮੀ ਧਾਰ ਮਾਰਦੇ ਨੇ... ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ ਇਕ ਰਾਤ ਨਾਲ ਕੀ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਮੈਂ ਚੌਧਰੀ...।"
ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਫਿਰਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਨਿੰਮੋਝੂਣਾ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, "ਬੇਗਮ, ਉਹ ਵੀ ਕੋਈ ਵੇਲਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਲੰਮੀ ਧਾਰ ਮਾਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ।"
ਕਹਾਣੀ ਪਸੰਦ ਆਈ ਹੈ ਤਾਂ ਲਾਇਕ, ਕੌਮੈਂਟ ਅਤੇ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰਨ ਦੀ ਕ੍ਰਿਪਾਲਤਾ ਕਰੋ ਜੀ। ਜਿੰਨੇ ਚਿਰ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀ ਪੜ੍ਹੀ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਅੱਧਾ ਸਮਾਂ ਖਰਚ ਆਵੇਗਾ।
---
लंबी धार
बलराज सिंह सिद्धूचौधरी इलियास मुद्दत बाद अपने बचपन के लंगोटिये यार फिराज़ मुहम्मद को मिलने उसके घर पहली बार आया। फिराज़ मुहम्मद ने अपनी बेगम के साथ उसका परिचय करवाते हुए बताया, “बेगम, चौधरी और मैं बचपन में इकट्ठे बहुत शरारतें किया करते थे। हम ज़मीन पर एक लकीर खींचकर बराबर खड़े हो जाते और पेशाब करते हुए मुकाबला करते कि कौन लंबी धार मारता है और मैं हमेशा चौधरी से जीत जाता। हा…हा…हा… !”यह सुन फिराज़ मुहम्मद की बेगम शरमाकर रसोई में चाय बनाने चली जाती है।
फिराज़ मुहम्मद चौधरी से हालचाल पूछता है, “और बता, बीवी-बच्चों का क्या हाल है ?”
“मुहम्मद साहब, अल्लाह की बड़ी मेहर है। सुख से बारह बच्चों का अब्बा हूँ।”
“अच्छा ? चौधरी बड़ी लंबी धार मारने लग पड़ा है !”
“तुम्हारे बच्चे कहीं नज़र नहीं आ रहे ?”
“यार, क्या बताऊँ। मेरी बीबी बांझ है।” कहकर फिराज़ मुहम्मद चुप हो जाता है।
रसोई में बातें सुन रही फिराज़ की बेगम के सीने में ‘बांझ’ शब्द गोली की तरह बजता है।
रात में खाने के उपरांत फिराज़ की बेगम सोने चली जाती है और वे दोनों गप्प-शप मारते बैठे रहते हैं।
जब देर रात गई फिराज़ मुहम्मद अपने कमरे में आता है तो अपनी बेगम को जागता देखकर पूछता है, “सोई नहीं अभी तक ?”
“नींद नहीं आई… चौधरी साहिब के बारह बच्चे सुनकर मुझे तो बड़ी हैरानी हुई। इनकी बीवी धन्य है। …चौधरी साहब बड़ी लंबी धार मारते है…सोचती हूँ, एक रात से क्या फर्क़ पड़ता है। अगर आज की रात मैं चौधरी…।”
अपनी पत्नी के मुँह से यह बात सुनकर फिराज़ मुहम्मद शर्मिन्दा-सा हो, गर्दन झुकाकर सोचने लग जाता है, “बेगम, वो भी कोई वक़्त था जब हम लंबी धार मारा करते थे।”