ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਅਤੇ ਮੌਨਿਕਾ ਲੂਵਿੰਸਕੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਉੱਤੇ ਅਧਾਰਿਤ ਕਹਾਣੀ



ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ

-ਬਲਰਾਜ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ
੨੩ ਜੁਲਾਈ ੧੯੭੩ ਦੀ ਤਪਦੀ ਦੁਪਿਹਰ ਨੂੰ ਸੈਨਫ਼ਰੈਂਸਿਸਕੋ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮਾਰਸੀਆ ਲੂਵਿੰਸਕੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਮੋਨਿਕਾ ਲੂਵਿੰਸਕੀ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਬਾਰਨਰਡ ਲੂਵਿੰਸਕੀ ਉਰਫ ਬਰਨੀ ਪੇਸ਼ੇ ਵਜੋਂ ਲੈਟਰਮੈਨ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਦਾਦਾ ਜੌਰਜ਼ ਜਰਮਨ ਯਹੂਦੀ ਸੀ, ਜੋ ਜਰਮਨ ਨਾਜ਼ੀਆਂ ਤੋਂ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਦਾ ਮਾਰਾ ਭੱਜ ਕੇ ੧੯੨੦ ਵਿੱਚ ਅਲ ਸੈਲਵਾਡੋਰ (ਕੇਂਦਰੀ ਅਮਰੀਕਾ) ਆ ਵਸਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮੁੱਢਲੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਪੱਛਮੀ ਬਰੰਟਵੁੱਡ, ਲੌਸ ਏਜੰਲਸ ਅਤੇ ਬੈੱਵਰਲੀ ਹਿੱਲਜ਼ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ।

੧੯੭੬ ਵਿੱਚ ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਅਜੇ ਤਿੰਨਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡਾ ਪਰਿਵਾਰ ਲੌਸ ਏਂਜ਼ਲਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਹਿੱਲਕਰੱਸਟ ਡਰਾਇਵ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਮਕਾਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਮਾਇਕਲ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਤੇ ਮਾਇਕਲ ਦਰਮਿਆਨ ਚਾਰ ਸਾਲ ਦਾ ਫਾਸਲਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਲਿੱਖਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਗੁਪਤ ਰੱਖਣ ਲਈ ਆਪਣਾ ਪੈੱਨ ਨਾਮ ਮਾਰਸੀਆ ਲੂਇਸ ਵਰਤ ਕੇ ਹੌਲੀਵੁੱਡ ਰਿਪੋਰਟਰ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਕਾਲਮ ਲਿੱਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ।

ਛੇ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਜੌਹਨ ਥੌਮਸ ਡਾਈ ਸਕੂਲ, ਬੈੱਲ ਏਅਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਿਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਅਤੇ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੋਸ਼ਿਆਰ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਲ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਗਾਉਣ ਦਾ ਵੀ ਡਾਢਾ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਾਪੇ ਕੱਟੜ ਯਹੂਦੀ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਨੌ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸੀਨਾਈ ਮੰਦਰ ਦੇ ਹਿਬਰੋ ਸਕੂਲ਼ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਯਹੂਦੀ ਧਰਮ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦਿੱਤੀ ਜਾਣ ਲੱਗੀ।

ਆਮ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਸਾਡਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ ਤੇ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਵਰਗੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਮਾਪੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੋਨਾਂ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਲੈਣ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਨੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਮਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਮੰਨ ਜਾਇਆ ਕਰਨਾ, ਲੇਕਿਨ ਪਿਤਾ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ 'ਨੋ' ਕਹਿ ਕੇ ਇੰਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿਆ ਕਰਨਾ। ਇਸ ਲਈ ਹਰ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਨੰਨਾ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਮੈਂ 'ਡਾਕਟਰ ਨੋ' (ਜੇਮਜ਼ ਬੌਂਡ ਫਿਲਮ ਦੇ ਖਲਨਾਇਕ ਪਾਤਰ ਦਾ ਨਾਮ) ਰੱਖ ਲਿਆ ਸੀ। 

ਮੈਂ ਖੁੰਬ ਵਾਂਗ ਨਿੱਖਰ ਕੇ ਜਵਾਨ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੀ ਧਰਮ ਦਿੱਖਿਆ ਰਸਮ ਬਾਰ-ਬੈੱਟ ਮਿਟਜ਼ਵਾਹ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਹਿੱਬਰੋ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਬਾਰ ਤੇ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਬੈੱਟ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਮਿਟਜ਼ਵਾਹ ਦਾ ਮਤਲਬ ਧਾਰਮਿਕ ਕਾਨੂੰਨ, ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਜਾਂ ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਨਿਯਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪੂਰੇ ਪੰਜ ਸੌ ਡਾਲਰ ਖਰਚ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਧਾਰਮਿਕ ਰਸਮ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮਹਿਜ਼ ਇਹ ਇੱਕ ਪਾਰਟੀ ਸੀ। 

ਖ਼ੈਰ, ਗਿਆਰਵਾਂ ਵਰ੍ਹਾ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬੈੱਵਰਲੀ ਹਿੱਲਜ਼ ਦੇ ਹੋਥਰੋਨ ਐਲੀਮੈਂਟਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ। ਟੌਫੀਆਂ ਅਤੇ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਵਾਦ ਲੱਗਦੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਮੈਂ ਇਹ ਰੱਜ ਕੇ ਖਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਵੱਡੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ ਮੇਰਾ ਭਾਰ ਵੱਧਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਮੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ ਤੇ ਸਹੇਲੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਮੋਟਾਪੇ ਕਾਰਨ 'ਬਿੱਗਮੈਕ' ਆਖ ਕੇ ਛੇੜਦੇ। ਪਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਦੀ ਤੇ ਖਾਣ 'ਤੇ ਪੂਰਾ ਦੱਬ ਦੇਈ ਰੱਖਦੀ। ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਚਰਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਜੇਕਰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ 'ਮੋਟੀ ਮੱਝ' ਆਖ ਕੇ ਛੇੜਨਾ ਬੁਰਾ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਲੜ ਪੈਂਦੀ। ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇਰੀਆਂ ਸ਼ਕਾਇਤਾਂ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਮੈਂ ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਤੱਕ ਪੁਹੰਚਦੀ ਐਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੋਟੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਫਿਕਰ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੈਂਟਾ ਬਾਬਰਾ ਦੇ ਇੱਕ ਮੋਟਾਪਾ ਘਟਾਓ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਉਥੇ ਕੇਵਲ ਚੌਲ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਅਤੇ ਅਨੇਕਾਂ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਕਸਰਤਾਂ ਕਰਵਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਅਤੇ ਦਿਵਾਈਆਂ ਵੀ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਇੱਥੇ ਜਾਣ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਪਤਲੀ ਅਤੇ ਫਿੱਟ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਲੌਸ ਏਜੰਲਸ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਨਾਲੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਦਿੱਖ ਨੂੰ ਵੱਧ ਮਹੱਤਤਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਮੋਟਾਪਾ ਕੈਂਪ ਤੋਂ ਪਰਤਣ ਬਾਅਦ ਵੀ ਮੈਂ ਸਲਿੱਮ-ਟਰਿੱਮ ਰਹਿਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪਰਹੇਜ਼ ਰੱਖਿਆ। ਤੇਰਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਉਮਰ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਮਾਤ ਦੀ ਵਾਇਸ-ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਣੀ ਰਹੀ ਸੀ।

ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਮਾਇਕਲ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਫੌਰਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਵਿੱਚ ਅਣਬਣ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦੇ ਖਿਆਲਾਤ ਅਤੇ ਪੇਸ਼ੇ ਦੋਨੋਂ ਹੀ ਨਾ ਮਿਲਦੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਝਗੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ੧੯੮੭ ਦੀਆਂ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੱਧ ਗਏ ਸਨ। ਮੇਰਾ ਪਿਉ, ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਫਜ਼ੂਲ ਖਰਚੀ ਕਰਨ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮੇਰੇ ਬਾਪ 'ਤੇ ਇੱਕ ਨਰਸ ਬਾਬਰਾ ਲਰਨਰ ਨਾਲ ਨਜਾਇਜ਼ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਵਕਤ ਤਾਂ ਨਿਆਣੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਵੱਡੀ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਆਰੋਪ ਹੀ ਸਹੀ ਸਨ। 

ਉਸੇ ਸਾਲ ਸਤੰਬਰ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੇ ਤਲਾਕ ਲੈਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਪੂਰਾ ਇੱਕ ਸਾਲ ਲੱਗਿਆ ਮੇਰੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦੇ ਡਾਇਵੋਰਸ ਕੇਸ ਨੂੰ ਨਿਬੜਦਿਆਂ। ਇਸ ਇੱਕ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਅਸੀਂ ਮਾਂ ਕੋਲ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਕਦੇ ਸਪਤਾਹ ਅੰਤ 'ਤੇ ਬਾਪ ਕੋਲ। ਤਲਾਕ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਅਰਥ ਸਾਡੇ ਬਾਲ ਮਨਾਂ ਉੱਤੇ ਇਹ ਉਕਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਹੋਰਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਦੋਨਾਂ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੌਂ ਸਕਦੇ। ਬੜਾ ਹੀ ਦੁੱਖਦਾਈ ਸਮਾਂ ਸੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਕੋਲ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਇਆ ਦੇਖਦੀ। ਬਾਪ ਕੋਲ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚਿੰਤਾਗ੍ਰਸਤ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਫਿਕਰਾਂ ਦੀ ਵਲਗਣ ਵਿੱਚ ਘਿਰੇ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਖੁਦ ਵੀ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਨਾਸਮਝ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਮਾਨਸਿਕ ਤਨਾਅ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਪਾਉਣ ਲਈ ਜੋ ਹੱਥ ਆਉਂਦਾ, ਉਹ ਖਾਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਚਾਕਲੇਟ ਖਾਣ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਮਾਨਸਿਕ ਸਕੂਨ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸ ਇੱਕ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਵਜ਼ਨ ੫੦ ਪੌਂਡ ਵੱਧ ਗਿਆ ਸੀ।

ਇੱਕ ਅਕਤੂਬਰ ੧੯੮੭ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਲੌਸ ਏਜ਼ੰਲਸ ਵਿੱਚ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਭੁਚਾਲ ਆਇਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੇ ਝਟਕਿਆਂ ਨਾਲ ਛੇ ਮੌਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਅਤੇ ਸੈਂਕੜੇ ਲੋਕ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਏ ਸਨ। ਇਸ ਭੁਚਾਲ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਭੁਚਾਲ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਅਲੱਗ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ ਤੇ ਅਸੀਂ ਦੋਨੋਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਕਿਰਾਏ ਦੇ ਮਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁੱਲਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸੀ। ਤਲਾਕ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦਾ ਬੱਚੀਆਂ ਉੱਤੇ ਕੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪੈਂਦਾ ਹੈ? ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਮਝ ਲਿਆ ਸੀ। 

ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਤੋੜ-ਵਿੱਛੋੜੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪੁਰਾਣਾ ਸਕੂਲ ਛੱਡ ਕੇ ਬੈੱਵਰਲੀ ਹਿੱਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈਣਾ ਪਿਆ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਚਲਦੇ ਨਿਰੰਤਰ ਕਲੇਸ ਕਾਰਨ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਮਨ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦਾ ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਪ੍ਰਣਾਮ ਸਰੂਪ ਉਸ ਸਾਲ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਨੰਬਰ ਮਿਲੇ। ਮੈਂ ਫੇਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਪਰ ਪਾਸ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਡੀ ਗ੍ਰੇਡ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਕਿੱਥੇ ਮੈਂ ਏ ਗ੍ਰੇਡ ਲੈ ਕੇ ਪਾਸ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ।

ਬੈੱਵਰਲੀ ਹਿੱਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀਆਂ ਸਭ ਸਹੇਲੀਆਂ ਕੋਲ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸਨ। ਸਿਰਫ ਮੈਂ ਹੀ ਇੱਕ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੋਟੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਦਾਸੀਨ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਚਾਹੀਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਸਰਤ ਕਰਦੀ ਜਾਂ ਵਰਤ ਰੱਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰੀਰ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਕ ਬਣਾਉਂਦੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਫਿਕਰਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਖਾਣ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਹੋਰ ਵੀ ਮੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਮੁੰਡੇ ਰਾਖਸ਼ਣੀ ਆਖ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਹੋਰ ਵੀ ਦੂਰ ਭੱਜਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਅੱਕ ਕੇ ਮੈਂ ਇਹ ਆਸ ਵੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਕਦੇ ਮੇਰਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਵੀ ਚਲੇਗਾ ਜਾਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕਦੀ ਸੋਹਣੀ ਵੀ ਲੱਗਾਂਗੀ। 

ਮੈਂ ਨੌਵੇਂ ਗ੍ਰੇਡ (ਜਮਾਤ) ਵਿੱਚ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਸਿਲਾਈ ਅਤੇ ਕਪੜੇ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਕਰਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ। ਇਤਿਫਾਕ ਨਾਲ ਸ਼ੈਕਸਪੀਅਰ ਫੈਸਟੀਵਲ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੇ ਡਰਾਮੇ ਵਾਲੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਲਈ ਕਪੜੇ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਅਤੇ ਸਿਲਾਈ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਡਰਾਮਾ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਮਈ ੧੯੮੯ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ। ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਡਰਾਮਾ ਅਧਿਆਪਕ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਉਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਪੱਚੀ ਛੱਬੀ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਪਤਲਾਂ ਅਤੇ ਬਣਦਾ-ਤਣਦਾ ਨੌਜਵਾਨ ਸੀ। ਪਰ ਸੀ ਬਹੁਤ ਚਾਲੂ। ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਹ ਸਕੂਲ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਤੀਮੀਬਾਜ਼ ਮਰਦ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਕਈ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਜੁੜ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਅਦਾਕਾਰੀ ਸਿੱਖਾਉਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਉਹ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਜੱਫੀਆਂ ਪਾਉਣ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਢੂਹੀਆਂ 'ਤੇ  ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗਿਆ, ਜਮਾਂ ਢਿੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਐਨਾ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਚੱਲ ਪਿਆ। 

ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨਾਟਕ ਦੀ ਰਿਹਸਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਕਪੜੇ ਬਦਲਣ ਲਈ ਬਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਵੜ ਜਾਂਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਪਹਿਰੇ 'ਤੇ ਖੜਾ ਦਿੰਦੇ ਤਾਂ ਕਿ ਜੇ ਕੋਈ ਉਧਰ ਆਵੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਕਰ ਦੇਵਾਂ। ਉਹ ਅੰਦਰ ਬੇਪ੍ਰਵਾਹ ਹੋ ਕੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਭੋਗਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ। ਉੱਥੇ ਖੜੀ ਮੈਂ ਕਲਪਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਐਨਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਮੈਨੂੰ ਭੋਗ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਉਂਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਹੇਲੀ ਐਨਾ ਦੀਆਂ ਕਾਮੁਕਤਾ ਵਿੱਚ ਗੁੜੱਚ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ...। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਲਾਸਮਈ ਫੂੰਕਾਰੇ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦੇ ਰਹਿੰਦੇ...। ਮੈਂ ਤੜਫਦੀ ਰਹਿੰਦੀ...। 

ਬਾਜ਼ ਦਫਾ ਤਾਂ ਪਹਿਰੇ ਉੱਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਦਾ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਵੜ ਜਾਵਾਂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਮਾਰ ਕੇ ਆਪ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਵਾਂ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਪੈਂਦੀ। ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਐਨਾ, ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਕੋਲੋਂ ਆਉਣ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਆਨੰਦਮਈ ਕਾਮ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਨੂੰ ਮਸਾਲਾ ਲਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਕਾਮ ਹੋਰ ਵੀ ਭੜਕ ਜਾਂਦਾ। ਲਿੰਗਕ ਭੁੱਖ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਕਰਦੀ। ਮੈਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੂੰ ਚਾਹੁਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।  ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿ ਸਕਦੀ। ਹਾਂ, ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਪ੍ਰਤੀ ਜਿਣਸੀ ਖਿੱਚ ਪੂਰੀ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰ ਗਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਵਿਲਾਸੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਹਰਦਮ ਆਪਣੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਚਿਤਵਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।

ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਬਹੁਤ ਚਤੁਰ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਹੀ ਤਾੜ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਲਈ ਕੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਛੁੱਪੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਸਭ ਚਲੇ ਗਏ ਤਾਂ ਹਨੇਰਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਛੱਡਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਘਰ ਕੋਲ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੇ ਕਾਰ ਰੋਕ ਲਿੱਤੀ। ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਗਹੁ ਨਾਲ ਦੇਖਣ ਬਾਅਦ ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਉਸਦਾ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹਟਾਇਆ ਨਾ। ਸਗੋਂ ਵਰਜਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿ ਬੈਠੀ ਸੀ, "ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਹੋ?"

"ਨਹੀਂ। ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀ ਆ"

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੋਹਣਾ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਇਹ ਬੋਲ ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਲੱਗਦੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਮਲਕਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਲਿਆ ਸੀ, "ਮੇਰਾ ਬੋਆਏਫਰੈਂਡ ਬਣੇਗਾ?"

"ਤੂੰ ਹੀ ਕਦੇ ਮੇਰਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਦੋਂ ਦਾ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ, ਮੋਨਿਕਾ।" ਐਂਡੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਧੂਹ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿੱਤਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਪਏ...।

ਚੁੰਮਦੇ ਚੁੰਮਦਿਆਂ ਆਹੀਸਤਾ-ਆਹੀਸਤਾ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਕਪੜਿਆਂ ਨਾਲ ਛੇੜ-ਛਾੜ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਮੈਂ ਵੀ ਹੱਦਾਂ ਪਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਪਰ ਐਨ ਵਕਤ 'ਤੇ ਐਂਡੀ ਦੇ ਮਾੜੇ ਚਰਿਤੱਰ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈਆਂ। ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵਰਜਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਕੁੱਝ ਕਰਨ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਖਿਡਾਉਣਾ ਬਣਾ ਕੇ ਚਾਰ ਦਿਨ ਖੇਡੇਗਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਜੀਅ ਭਰੇ 'ਤੇ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਇਹੀ ਰਾਸ-ਲੀਲ੍ਹਾ ਰਚਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਵੇਗਾ।

ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਿਖੇੜ ਕੇ ਸਮਝਾਇਆ ਸੀ, "ਦੇਖੋ  ਬਲੇਅਲੀਰ ਸਰ, ਮੈਂ ਅਜੇ ਇਸ ਕੰਮ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਅਜੇ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਜਾਣਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਨ ਲਈ ਥੋੜਾ ਵਕਤ ਦਿਉ, ਪਲੀਜ਼।"

ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਪੂਰਾ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਸੀ। ਮੌਕਾ ਬੋਚ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਲੋਸ ਲਿਆ ਸੀ, "ਮੋਨਿਕਾ ਬੇਬੀ, ਤੂੰ ਸੋਹਣੀ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੈਂ। ਮੈਥੋਂ ਤਾਂ ਜਮਾ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨ੍ਹੀਂ ਰਹਿ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਸਹੁੰ ਖਾਹ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਵਾਂ। ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਰਹੂੰ।"

"ਪਰ ਜਿਹੜੇ ਤੇਰੇ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਚੱਲਦੇ ਨੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੀ ਬਣੂ?"

"ਤੇਰੀ ਖਾਤਰ ਅੱਜ ਤੋਂ ਸਭ ਛੱਡੀਆਂ। ਆਵਦੇ ਸਕੇ ਪਿਉ ਦਾ ਨ੍ਹੀਂ ਹੋਊ, ਜੇ ਹੁਣ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵੱਲ ਵੀ ਝਾਕਾਂ।"

"ਅੱਛਾ? ਜੇ ਇਹ ਗੱਲ ਆ ਤਾਂ ਮੋਨਿਕਾ ਵੀ ਦਰੀ ਆਂਗੂੰ ਵਿੱਛ ਜਾਇਆ ਕਰੂ ਤੇਰੇ ਮੂਹਰੇ... ਭਾਮੇ ਮੇਰੇ ਤੇਰੇ ਮੱਕੀ ਦੀਆਂ ਖਿੱਲਾਂ ਖਿਲਾਰ-ਖਿਲਾਰ ਖਾਇਆ ਕਰੀਂ।" 

"ਹਲਾ ਬਈ, ਜੇ ਇਹ ਗੱਲ ਆ ਫੇਰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਸਟ੍ਰੋਬਰੀ ਜੈਮ ਲਾ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਚੱਟਿਆ ਕਰੂੰਗਾ।"

"ਤੂੰ ਚੱਟਣ ਆਲਾ ਬਣ ਬੇਸ਼ੱਕ ਦੀ ਚਿੱਲੀ ਸੌਸ ਮਲਦਿਆ ਕਰੀ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ।"

"ਉਹਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਆ? ਮੈਕਸੀਕਣ ਮਿਰਚ ਅਰਗੀ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਹੈਗੀ ਆਂ।"

ਮੈਨੂੰ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਤੇ ਬਹੁਤ ਮੋਹ ਆਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਅਲਵਿਦਾ ਲੈ ਕੇ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚੋਂ ਉਤਰ ਗਈ ਸੀ।

ਉਦਣ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਗੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਸ ਉਸ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਅਤੇ ਐਂਡੀ ਦੀਆਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮੈਂ ਫੋਨ ਆਪਣੀ ਰਜਾਈ ਵਿੱਚ ਲਕੋ ਲੈਂਦੀ। ਅਸੀਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਫੋਨ 'ਤੇ ਯੱਕੜ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਸਾਡੀ ਯਾਰੀ ਦੇ ਮੁੱਢ ਵਿੱਚ ਹੀ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸੱਜਰੀ ਹੀ ਮੰਗਣੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਕਿਸੇ ਕੇਟ ਨੈਸਨ ਨਾਮ ਦੀ ਤੀਵੀਂ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਕੇਟ ਇੱਕ ਤਲਾਕਸ਼ੁਦਾ ਔਰਤ ਸੀ, ਜਿਸਦੇ ਪਹਿਲੇ ਵਿਆਹ 'ਚੋਂ ਇੱਕ ਬੱਚੀ ਵੀ ਸੀ। ਕੇਟ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਐਂਡੀ ਤੋਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਵੱਡੀ ਸੀ। 

ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਇਸ ਬੇਜੋੜ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਸੁਆਲ ਕੀਤੇ ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਬਸ ਤਕਦੀਰਾਂ ਦੇ ਸੌਦੇ ਨੇ ਮੋਨਿਕਾ ਬੇਬੀ। ਕੇਟ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਆ। ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਤੋਂ ਤਲਾਕ ਵੇਲੇ ਖਾਸੀ ਵੱਡੀ ਰਕਮ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਬੇਰੋਜ਼ਗਾਰ ਤੇ ਭੁੱਖਾ ਮਰਦਾ ਸੀ। ਕੇਟ ਨੂੰ ਵੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਦੰਦੀਆਂ ਵੱਢਣ ਆਲਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਬਸ ਸਮਝ ਲੈ ਬਈ ਅਸੀਂ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨ੍ਹੀਂ ਬਲਕਿ ਸਮਝੌਤਾ ਜਿਹਾ ਈ ਕੀਤੈ। ਇੱਕ ਬਿਜ਼ਨਸ ਡੀਲ! ਹੁਣ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਈ ਮੈਂ ਕੇਟ ਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਹੋਊਂਗਾ। ਪਰ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੈਨੂੰ ਕਰੂੰਗਾ।"

ਮੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਐਂਡੀ ਦੀਆਂ ਗੁਪਤ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਵਧਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਤਾਂ ਸਕੂਲ ਆਉਂਦੀ, ਪਰ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚਦੀ ਨਾ। ਮੇਰੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਅਰਜ਼ੀ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਨਾਲ ਮੋਟਲ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਬਿਤਾਉਂਦੀ। ਅਸੀਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕਾਮ ਖੇਡਾਂ ਖੇਡਦੇ। ਨਿੱਤ ਨਵੇਂ ਆਸਣਾਂ ਨਾਲ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਮੈਨੂੰ ਸੈਕਸ ਦੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਕਰਵਾਉਂਦਾ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾ ਹੋਣ ਦਿੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਮੋਟੀ ਹਾਂ। ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਸਤਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਸੀ ਮੈਂ ਅਜੇ ਮਸਾਂ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਆਖਰਾਂ ਦੀ ਅੱਗ ਸੀ। ਮੈਂ ਚੁੰਮਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਨੂੰ ਝਾਵੇਂ ਵਾਂਗ ਰਗੜ ਕੇ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਵੇਗ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦੰਦੀਆਂ ਵੱਢਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਦਰਦ ਨਾਲ ਕੁਰਾਹਾਉਂਦਿਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸਕੂਨ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ।

ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੇ ਚਰਚੇ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਉੱਡਦੀ-ਉੱਡਦੀ ਗੱਲ ਸਾਡੇ ਘਰ ਤੱਕ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਿਠਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਸਵਿਕਾਰ ਲਿਆ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਸੁੱਕੇ ਕਾਨਿਆਂ ਦੀ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਬਲ ਉੱਠੀ ਸੀ, "ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਆਵਦੇ ਹਾਣ ਦਾ ਨ੍ਹੀਂ ਥਿਆਇਐ? ਤੇਰੀ ਤੇ ਉਹਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਫਰਕ ਪਤੈ ਕਿੰਨਾ?"

"ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਕਨੀ ਝਾਕਦਾ ਈ ਨ੍ਹੀਂ।... ਇਸ਼ਕ ਪਰ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਗਾਲਿਬ। ਯੇ ਵੋਹ ਆਤਿਸ਼ ਹੈ ਜੋ ਲਗਾਏ ਨਾ ਲਗੇ। ਔਰ ਬੁਝਾਏ ਨਾ ਬੁੱਝੇ।"

"ਚੰਗਾ ਬਹੁਤੀ ਕਿਸੇ ਕੋਲੇ ਡੰਡ ਨਾ ਪਾਈਂ। ਆਪੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਭੂਤ ਉਤਰ 'ਜੂ ਜਿਹੜਾ ਤੇਰੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋਇਆ ਵਿਐ।" ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਆਪੇ ਬੁੜ-ਬੁੜ ਕਰਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।

ਉਸ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੈੱਵਰਲੀ ਹਿੱਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਹਟਾ ਕੇ ਸੰਨ ੧੯੮੯ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਬੈੱਲ ਏਅਰ ਦੇ ਪ੍ਰੈੱਪ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਇਸ ਪਿੱਛੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਮਕਸਦ ਸਿਰਫ ਮੈਨੂੰ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਬੈੱਵਰਲੀ ਹਿੱਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਐਂਡੀ ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਲੈਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਗਰਮ-ਸਰਦ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਇਕੱਠੇ ਗੁਜ਼ਾਰਦੇ ਰਹੇ। ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ ਵਿਸਰ ਗਈਆਂ। ਮੈਂ ਹਰਦਮ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ। ਇਸ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ੧੯੯੦ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਵਧੀਆ ਨੰਬਰ ਨਾ ਆ ਸਕੇ।

ਮੈਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਔਫ ਕੈਲੇਫੋਰਨੀਆ ਦੇ ਕਾਲਜ਼ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਡੀ ਗ੍ਰੇਡ ਅਤੇ ਬੀਤੇ ਸਾਲ ਦੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਵਧੀਆ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਾਖਲਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇੰਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੌਸਟਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾ ਚਾਰ ਸਾਲਾ ਕੋਰਸ ਬਚਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਮਹਿੰਗਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚੁਣ ਸਕਦੀ। ਅਖੀਰ ਬੜੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸੈਂਟਾ ਮੋਨਿਕਾ ਕਾਲਜ਼ ਚੁਣ ਲਿਆ। ਇਹ ਸਸਤਾ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਇੱਥੇ ਦੋ ਸਾਲ ਦਾ ਕੋਰਸ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਅਗਲੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਕੇ ਗ੍ਰੈਜ਼ੂਏਸ਼ਨ ਮੁਕੰਮਲ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ।

ਸੰਨ ੧੯੯੧ ਵਿੱਚ ਕਾਲਿਜ ਆਉਣ ਬਾਅਦ ਵੀ ਮੇਰਾ ਅਤੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦਾ ਸੰਪਰਕ ਬਰਕਰਾਰ ਰਿਹਾ। ਨੀਂਦ, ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਸੈਕਸ ਦੀ ਇੱਛਾ ਇੰਨਸਾਨ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਿੰਨੀ ਮਰਜ਼ੀ ਵਧਾ ਲਵੋ ਤੇ ਜਿੰਨੀ ਮਰਜ਼ੀ ਘਟਾ ਲਵੋ। ਮੈਂ ਇਹ ਤਿੰਨੋਂ ਹੀ ਦਿਨ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਨ ਵਧਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਾਲਿਜ ਦੇ ਖਰਚੇ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਟਾਈਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਟੋਰ, ਨੌਟ ਸ਼ੌਪ ਵਿੱਚ ਪਾਰਟਟਾਇਮ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਅਤੇ ਅਜ਼ਾਦੀ ਮਹਿਸੂਸਦਿਆਂ ਮਨਮਰਜ਼ੀਆਂ ਕਰਦੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ।

ਉਸੇ ਹੀ ਸਾਲ ਅਕਤੂਬਰ ੧੯੯੧ ਵਿੱਚ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਸੰਜੀਦਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, "ਦੇਖ ਮੋਨਿਕਾ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਜਾ ਰਿਹੈ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸਕੂਗਾ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਤੂੰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਹਾਣ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਲੱਭ ਲੈ।"

"ਪਰ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ... ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਨ੍ਹੀਂ ਛੱਡੇਂਗਾ?"

"ਤੂੰ ਸਮਝਦੀ ਕਿਉਂ ਨ੍ਹੀਂ? ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਹੋਊ। ਤੇਰਾ ਘਰਆਲਾ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲੇ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗੂ। ਇਹ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਮੋਨਿਕਾ ਆਪਣਾ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਹੀ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਣਾ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।"

ਮੈਂ ਨਿਰਉੱਤਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ। ਪਰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਨਾ ਸਕੀ। ਬਸ ਫੇਰ ਇਹ ਅੱਥਰੂਆਂ ਦਾ ਸੈਲਾਬ ਕਈ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਕੰਢੇ ਤੋੜ ਕੇ ਵਗਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਮੈਂ ਸੰਭਲਣ ਲੱਗੀ, ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਫੇਰ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਲੋਸ ਲਿਆ। ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਮਿਲਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਫੇਰ ਉਸੇ ਰੁਟੀਨ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਮੈਂ ਕਾਲਿਜ ਤੋਂ ਫਰਲੋ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਂਦੀ। ਅਸੀਂ ਵਿਆਹਿਆਂ ਜੋੜਿਆਂ ਵਾਂਗ ਸੰਭੋਗ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਹੈ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨਾਲੋਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੈਕਸ ਕਰਦਾ ਸੀ।

ਕੁਝ ਅਰਸੇ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਚੱਕਰ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਤੜਫੀ ਅਤੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਲੜੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਲੋੜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਦੀ। ਰੰਨ ਤੇ ਰਖੇਲ ਦੋਨੋਂ ਸਨ ਉਹਦੇ ਕੋਲ। ਯਾਨੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਲੜਕੀ ਸੀ। ਉਹੋ ਦੋਨੋਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਜਵਾਨ ਅਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸਨ। ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੇ ਮੈਥੋਂ ਮੋਟੀ ਜਿਹੀ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ? ਜ਼ਰੂਰਤਮੰਦ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸੀ। ਨਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਿਆਰ ਸੀ, ਨਾ ਯਾਰ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸਰਦਾਰ ਯਾਨੀ ਘਰਵਾਲਾ ਸੀ। ਮੈਥੋਂ ਐਂਡੀ ਬਿਨਾ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਿੰਗੀ ਪਈ ਸੀ। ਕਾਮ ਭੁੱਖ ਦੀ ਸਤਾਈ ਹੋਈ ਮੈਂ ਫੇਰ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਕੋਲ ਪਰਤ ਗਈ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਗਲਤੀ ਉਹਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਮੁਆਫੀ ਮੈਂ ਮੰਗੀ ਤੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ। ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਰੰਗੀਨ ਜਿਹੀ ਬਣ ਗਈ।

ਨਵੰਬਰ ੧੯੯੨ ਵਿੱਚ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੀ ਪਤਨੀ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋ ਗਈ। ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਐਂਡੀ ਅਤੇ ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਸਾਉਂਦੇ। ਐਂਡੀ ਕਾਮ ਵੱਲੋਂ ਤੰਗ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਤਲਬ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਝੱਟ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਭੱਜਿਆ ਆਉਂਦਾ। ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਬਹੁਤ ਕਾਮੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਕਾਮ ਭੁੱਖ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਾ ਕਰ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਤਰਸਾ-ਤਰਸਾ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧ ਬਣਾਉਂਦੀ। ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਮਿੰਨਤਾ ਤਰਲੇ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਇਉਂ ਸਤਾਉਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਾ ਆਉਂਦਾ।

ਜੁਲਾਈ ੧੯੯੩ ਵਿੱਚ ਐਂਡੀ ਦੇ ਘਰ ਬੇਟਾ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ। ਅਚਾਨਕ ਮੁੜ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦਾ ਰਵਈਆ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਬਦਲਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਲੱਗਾ, "ਪਰਿਵਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਫਰਜ਼ ਬਣਦੇ ਨੇ... ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਦੁੱਖੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕ ਲਕੋਇਆ ਨ੍ਹੀਂ ਲੁੱਕਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਚੱਲ ਹੀ ਜਾਉਗਾ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਘਰ ਨ੍ਹੀਂ ਖਰਾਬ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਗ੍ਰਹਿਸਥ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਤਵੱਜੋਂ ਦੇਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੰਬੰਧ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੇ। ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾ ਵਿੱਚ ਇਹ ਗੁਨਾਹ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਹੀ ਖਤਮ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।"

ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਬਿਜ਼ਲੀ ਡਿੱਗੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਫਿਰ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸ ਸਕਦੀ ਤੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ ਸੜਦੀ, ਭੁੱਜਦੀ ਅਤੇ ਕੁੜਦੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ। ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁਲਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਮੈਨੂੰ ਬਰਕਲੇਅ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਦਾਖਲੇ ਲਈ ਸੱਦਾ ਪੱਤਰ ਆ ਗਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਭੱਜਣ ਦੇ ਮਕਸਦ ਨਾਲ ਗੁਆਢੀ ਸਟੇਟ ਓਰੇਗੌਨ ਦੇ ਲੂਇਸ ਐਂਡ ਕਲਾਰਕ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਕਾਲਜ਼ ਨੂੰ ਚੁਣ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਬਿਨਾ ਦੁਹਰੀ ਵਾਰ ਸੋਚਿਆਂ ਇਸ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਲਈ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਚਲੀ ਗਈ। ਲੌਸ ਏਜੰਲਸ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਕੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੂੰ ਭੁਲਾ ਸਕਣਾ ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਸੀ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਨ ਦੇ ਮਕਸਦ ਨਾਲ ਮੈਂ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਆ ਗਈ। ਕਾਲਿਜ ਦੀਆਂ ਦੋ ਤਿੰਨ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਕਾਨ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲੈ ਲਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਜਿਸ ਨੌਟ ਸ਼ੌਪ ਵਿੱਚ ਲੌਸ ਏਜੰਲਸ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸ਼ਾਖਾ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਨਵੀਂ-ਨਵੀਂ ਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉੱਥੇ ਪਾਰਟ ਟਾਇਮ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਮੈਂ ਬੈਂਕ ਤੋਂ ਕਰਜ਼ਾ ਲੈ ਕੇ ਇੱਕ ਜੀਪ ਵੀ ਖਰੀਦ ਲਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਨਿਰੰਤਰ ਜਿੰਮ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦਾ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ ਰੱਖਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਨਿੰਬੂ ਅਤੇ ਮੁਰਗੇ ਵਾਲਾ ਪਾਸਟਾ ਜਾਂ ਚੌਲ ਹੀ ਖਾਂਧੀ।  ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਮੈਂ ੩੦ ਪੌਂਡ ਭਾਰ ਘਟਾਉਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਦਿੱਖ ਪਹਿਲਾ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਸੁਧਰ ਗਈ ਸੀ। ਸ਼ਕਲ ਤਾਂ ਖੈਰ ਰੱਬ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੋਹਣੀ ਬਖਸ਼ੀ ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕਾਲਿਜ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲੈਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਪਰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਖਰੇ ਹੇਠ ਨਾ ਰੱਖਦੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਭਲੀਭਾਂਤ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਾਲਿਜ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਲੋਨ ਲਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੰਗ-ਮਲੰਗ ਕਰਜ਼ਾਈ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ? ਮੈਂ ਸਪਤਾਹ ਅੰਤ ਮਨਾਉਣ ਕਲੱਬਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਉੱਥੋਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਅਧਖੜ ਅਮੀਰ ਬੱਕਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਹਲਾਲ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਇਹਦਾ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਤਾਂ ਅਗਲਾ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਨੋਟ ਖਰਚਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਮਹਿੰਗਿਆਂ ਤੋਹਫਿਆਂ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜ਼ਦਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਕੈਜ਼ੁਅਲ ਸੈਕਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਵੀ ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਅਜਿਹੀ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੀ ਖਾਸੀਅਤ ਇਹ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜੁੜਦੇ। ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਅਗਲੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਮੋਹ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਹੋ ਨਾ ਵਿਛੜਦਿਆਂ ਮਨ ਭਰਦੇ ਹੋ। ਬਸ ਰਾਤ ਗਈ, ਬਾਤ ਗਈ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਵੀ ਸੰਭੋਗ ਸਿਰਫ ਆਨੰਦ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਕਰਦੀ ਤੇ ਅਗਲੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿਸਤਰੇ ਚੋਂ ਉੱਠਣ ਬਾਅਦ ਸਭ ਭੁਲਾ ਦਿੰਦੀ। ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਧੀਆ ਚੱਲਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਕਦੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦਾ ਖਿਆਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਐਨਡੀ ਖੂਹ ਦੇ ਚੱਕ ਵਾਂਗੂ ਆਲੋਪ ਅਤੇ ਸੁਫਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਨਵੰਬਰ ੧੯੯੩ ਵਿੱਚ ਹਫਤੇ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆ ਕੱਟਣ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਕੋਲ ਲੌਸ ਏਜੰਲਸ ਗਈ ਤਾਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਮੈਨੂੰ ਟੱਕਰ ਗਿਆ। ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਬਹੁਤ ਖਸਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰੋਇਆ, ਪਿੱਟਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਦੁਹਾਈ ਦਿੰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੀ ਕਮੀ ਬਹੁਤ ਰੜਕਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਕੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਗਲ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜਿਆ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਪਸੀਜ਼ ਗਈ ਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰ ਲਿਆ। ਪੂਰੀਆਂ ਤਿੰਨ ਰਾਤਾਂ ਤੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਮੈਂ ਤੇ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਇੱਕ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਰਹੇ।

ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਵੀ ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨਾਲ ਨਿਰਅੰਤਰ ਫੋਨ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਰਹੀ। ਉਹ ਸਾਰੀ-ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਅਸੀਂ ਇੱਕਠੇ ਬਿਤਾਏ ਯਾਦਗਰੀ ਪਲਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਸਪਤਾਹ ਅੰਤ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨ ਲਈ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਮੈਨੂੰ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਵੀ ਜਾਂਦਾ। ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਜਿੱਥੇ ਮੇਰਾ ਘਰ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਕਰੀਬ ਹੀ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦਾ ਇੱਕ ਅੰਕਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਵਾਕਫੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੱਚਾ ਵੀ ਸੰਭਾਲਦੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਦਲੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੇ ਡਾਲਰ ਅਤੇ ਤੋਹਫੇ ਵੀ ਦਿੰਦੇ।

ਅਪ੍ਰੈਲ ੧੯੯੪ ਵਿੱਚ ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਲੌਸ ਏਜੰਲਸ ਵਿੱਚ ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੇ ਜਿਸ ਵਜ੍ਹਾ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਕੇਟ ਦੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਲੜਾਈ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਆ ਕੇ ਕੋਈ ਨੌਕਰੀ ਲੱਭਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਬਿੱਲਕੁਲ ਵੀ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਾ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਐਂਡੀ  ਬਲੇਅਲੀਰ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਆਵੇ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਦਰਅਸਲ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਅਮੀਰ ਬਿਜ਼ਨਸਮੈਨ ਮੈਂ ਫਸਾਏ ਹੋਏ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਜਦੋਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਬਿਨਾ ਮੰਗਿਆ ਮੈਨੂੰ ਆਰਥਿਕ ਮਦਦ ਦਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹਮਬਿਸਤਰੀ ਕਰਨਾ ਲਾਹੇਵੰਦ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਬਲੇਅਲੀਰ ਦੇ ਆਉਣ ਨਾਲ ਇਹ ਐਸ਼ਪ੍ਰਸਤੀ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਐਂਡੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਅਧਿਕਾਰਾਤਮਕ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਪੋਸੈਸੀਵ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਟਾਲ-ਮਟੋਲ ਕਰਕੇ ਵਰਜਦੀ ਅਤੇ ਅਟਕਾਉਂਦੀ ਰਹੀ। ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਟਲਿਆ ਤੇ ਜੂਨ ੧੯੯੪ ਵਿੱਚ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਆ ਗਿਆ। ਸਾਡੇ ਸੰਬੰਧ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਫੇਰ ਚੰਗਿਆੜੇ ਕੱਢਣ ਲੱਗ ਪਏ।

ਐਂਡੀ ਦੀ ਪਤਨੀ ਕੇਟ ਲੌਸ ਏਜੰਲਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਬੱਚੀ ਦੇ ਖਰਚੇ ਲਈ ਕੇਸ ਚੱਲਦਾ ਸੀ। ਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਰੁੱਤ ਐਂਡੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਠਾਰਦੇ ਰਹੇ। ਪੂਰੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਆਇਆਂ। ਪਰ ਸਾਡੇ ਜਿਸਮਾਨੀ ਸੰਬੰਧਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਵਰਗਾ ਹੀ ਸੇਕ ਸੀ। ਹਵਸ ਪੂਰਤੀ ਵਿੱਚ ਅੰਨ੍ਹੀ ਹੋਈ ਨੇ ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੱਲ ਬਹੁਤੀ ਗੌਰ ਨਾ ਕੀਤੀ ਤੇ ਗ੍ਰੈਜ਼ੂਏਸ਼ਨ ਤੋਂ ਪੂਰਬ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਜੀ. ਆਰ. ਈ. ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਫੇਲ ਹੋ ਗਈ।

ਉਸ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਸਾਲ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਐਂਡੀ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਕੇਟ ਨਿਆਣੇ ਲੈ ਕੇ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਆ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਬਾਅਦ ਐਂਡੀ ਦਾ ਰਵਈਆ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਬਦਲਨਾ ਫਿਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਵੀ ਘੱਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਦ ਵੀ ਸੱਦਦੀ ਉਹ ਟਾਲ-ਮਟੋਲ ਕਰ ਜਾਂਦਾ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਦੀ ਰਗ-ਰਗ ਤੋਂ ਵਾਕਿਫ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਐਂਡੀ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਫੌਰਨ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਕੀ ਆਖੇਗਾ। ਮੈਂ ਦਹਿਕਦੇ ਕੋਲੇ ਵਾਂਗੂ ਭੱਖ ਗਈ, "ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਪਤੈ ਹੁਣ ਤੂੰ ਕਿੱਥੋਂ ਬੋਲਦੈਂ।... ਸਾਲਿਆ ਮੈਂ ਕੋਈ ਕੰਜਰੀ ਆਂ ਬਈ ਜੀਹਦੇ ਕੋਲ ਜਦ ਤੈਨੂੰ ਲੋੜ ਪਈ ਉਦੋਂ ਮੂੰਹ ਚੁੱਕ ਕੇ ਆ ਗਿਐਂ? ਹਰਾਮਜ਼ਾਦਿਆਂ ਟੈਕਸੀ ਸਮਝ ਰੱਖੀਆ ਮੈਨੂੰ। ਜਦੋਂ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਤੇ ਜਦੋਂ ਨਾ ਕੀਤਾ ਉਤਰ ਗਿਐਂ?"

ਐਂਡੀ ਖੌਫਜ਼ਦਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, "ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਕਦ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਕਿੱਥੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਐ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਬਈ ਮੇਰੇ ਘਰਵਾਲੀ ਸਵਾਲ ਜਿਹੇ ਬੜੇ ਕਰਦੀਆ ਆ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਮਾਰ ਕੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਂਨਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਉਹਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋ ਗਈ।"

"ਫੇਰ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ?"

"ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਬਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਬੁਲਾ ਲੈਂਦਾਂ। ਆਪਾਂ ਤੈਨੂੰ ਉਹਦੀ ਮਸ਼ੂਕ ਬਣਾ ਕੇ ਮੇਰੀ ਤੀਵੀਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਉਂ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵੀ ਆਉਣ ਜਾਣ ਲੱਗ ਜਾਵੇਗੀ ਤੇ ਕੇਟ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਊਗੀ।" 

ਐਂਡੀ ਦੀ ਇਹ ਸਕੀਮ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜੱਚ ਗਈ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਦਾ ਭਰਾ ਐਂਡੀ ਵਰਗਾ ਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਬਣ ਕੇ ਐਂਡੀ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਤੇ ਉਨਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਕਈ ਵਾਰ ਰਾਤ ਜਾਂ ਸਪਤਾਹ ਅੰਤ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਰਹਿ ਆਉਂਦੀ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਦੀ ਪਤਨੀ ਕੇਟ ਦੀ ਗੂੜੀ ਸਹੇਲੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਂਭਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸਾਡਾ ਡਰਾਮਾ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਕੇਟ ਅਤੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਤੋਹਫੇ ਦੇ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਕਰੀ ਰੱਖਦੀ। ਕੇਟ ਨੂੰ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਐਂਡੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਸ਼ੱਕ ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਜੇ ਉਦੋਂ ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਵੀ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉੱਕਾ ਹੀ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ।

ਐਂਡੀ ਦੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਨਾਟਕ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਆਹੁੜਿਆ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਐਂਡੀ ਨੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਲੜਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਕਿਉਂ ਨਾ ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਦੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਸੱਚੀ ਇਸ਼ਕ ਕਰਕੇ ਐਂਡੀ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲਵਾਂ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਦੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸੰਬੰਧ ਬਣਾ ਲਏ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਜਲਾਉਣ ਲਈ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਐਂਡੀ ਦੇ ਭਰਾ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਵੜ ਜਾਂਦੀ। ਐਂਡੀ ਬੜਾ ਸੜਦਾ, ਭੁੱਜਦਾ ਅਤੇ ਕੁੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਪਰ ਉਹ ਕਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਐਂਡੀ ਦਾ ਭਰਾ ਕੰਮ 'ਤੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਐਂਡੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਸੁੱਤੀ ਛੱਡ ਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆ ਸਾਉਂਦਾ। ਐਂਡੀ ਦੀ ਪਤਨੀ ਤਲਾਕ ਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਨਾਅ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਅਤੇ ਨੀਂਦ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਖਾਹ ਕੇ ਸਾਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਡਿਪਰੈਸ਼ਨ ਦੀ ਮਰੀਜ਼ ਸੀ। ਦਵਾਈਆਂ ਦੇ ਅਸਰ ਅਧੀਨ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸਨੂੰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਰਤ ਨਾ ਆਉਂਦੀ। ਅਸੀਂ ਤਮਾਮ ਰਾਤ ਬੁਖੌਫ ਇਸ਼ਕ ਫਰਮਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ।

ਮਈ ੧੯੯੫ ਵਿੱਚ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਔਖੀ ਸੌਖੀ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਮਨੋਵਿਗਆਨ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਕਰ ਲਿੱਤੀ। ਡਿਗਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਵਾਲ ਆਪਣੀ ਅਗਲੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਵਿਉਂਤਬੰਦੀ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਐਂਡੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਕੋਈ ਭਵਿੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ।  ਐਂਡੀ ਕੋਲ ਬੱਚੇ ਅਤੇ ਪਤਨੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਖਾਤਰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡ ਸਕਦਾ ਤੇ ਐਂਡੀ ਦੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਬਣਨੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਕਮੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਠੰਡਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਭਖਦੇ ਕੋਲੇ ਜਾਂ ਲਾਵੇ ਵਰਗਾ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। 

ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਮੈਨੂੰ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੋਈ ਨੌਕਰੀ ਲੱਭਣ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਐਂਡੀ ਦੇ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਐਂਡੀ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਖਹਿੜਾ ਛੁੱਡਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ ਦਾ ਬਿਜ਼ਨਸਮੈਨ ਪੋਤਾ ਡੈਮੋਕਰੈਟਿਕ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਸਮਰਥਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਸਾਰਾ ਚੰਦਾ ਦਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਫਰਸਟ ਲੇਡੀ (ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਫਰਸਟ ਲੇਡੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।) ਹਿੱਲਰੀ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਕਾਫੀ ਕਰੀਬ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਮੇਰੀ ਛੇ ਹਫਤੇ ਦੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਇੰਟਰਨਸ਼ਿੱਪ ਲਈ ਸਿਫਰਿਸ਼ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਹਰ ਹੀਲੇ ਮੈਨੂੰ ਐਂਡੀ ਤੋਂ ਨਿਖੇੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।

ਨੌਟ ਸ਼ੌਪ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਪੱਕਾ ਗਾਹਕ ਸੀ, ਜੇਅ ਫੁੱਟਲਿੰਕ, ਜੋ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈ ਲਿੱਤੀ। ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਖੇ ਇੰਟਰਨਸਿੱਪ ਕਰਨ ਦਾ ਸੱਦਾ ਆ ਗਿਆ।

ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਤਲਾਕ ਹੋਣ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਡੈਬਰਾ ਨੇ ਨੇੜੇ ਹੋਣ ਲਈ ਲੌਸ ਏਜਲਸ ਛੱਡ ਕੇ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਆ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਵਾਰਟਗੇਟ ਬਿੰਲਡਿੰਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਖਰੀਦ ਲਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਆ ਗਈ।

ਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਨਵੀਂ-ਨਵੀਂ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਆਈ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਉੱਕਾ ਹੀ ਮਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਿਆ। ਉਦੋਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮਾਰਸੀਆ ਅਤੇ ਭਰਾ ਮਾਇਕਲ ਕੁੱਝ ਹਫਤਿਆਂ ਲਈ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਡੈਬਰਾ ਅਤੇ ਮਾਸੜ ਕੋਲ ਵਿਰਜੀਨੀਆ ਛੁੱਟੀਆਂ ਮਨਾਉਣ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਘਰ ਇਕੱਲੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਐਂਡੀ ਬਲੀਅਲੇਅਰ ਅਤੇ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਦੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਕਮੀ ਬਹੁਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਜ਼ਨਬੀ ਜਗ੍ਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਵਾਕਿਫ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। 

ਚਾਰ ਜੁਲਾਈ ਵਾਲੇ ਸਪਤਾਹ ਅੰਤ ਯਾਨੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ 'ਤੇ ਹਾਜਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾ ਬੇਜ਼ਾਰ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਓਰੇਗੌਨ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਮਿਲਣੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਸਾਰਥਕ ਸਿੱਧ ਨਾ ਹੋਈ। ਐਂਡੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਾਇਆ ਤੇ ਦੁਰਕਾਰ ਕੇ ਪੁੱਠੇ ਪੈਰੀਂ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਦੇ ਵਤੀਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਮਨ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖਿਆ ਸੀ। ਗਮ ਗਲਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਇੱਕ ਬਾਰ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਇੱਕ ਅਧਖੜ ਠਰਕੀ ਜਿਹਾ ਆ ਕੇ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਟਰਾਈਆਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਵੀ ਅੱਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵੋਦਕੇ ਦੇ ਪੈੱਗ ਲਵਾ ਦਿੱਤੇ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੇਰੀ ਵੀ ਖੁਰਕ ਜਿਹੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਕਿਹੈ, "ਚੱਲ ਤੂੰ ਵੀ ਕੀ ਯਾਦ ਰੱਖੇਂਗਾ ਕਿ ਕਦੇ ਮੋਨਿਕਾ ਲੂਇੰਸਕੀ ਨਾਲ ਵਾਹ ਪਿਆ ਸੀ।"

ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਦੋ ਵਾਰ ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ। ਹਲਕਾ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਤਾਂ ਘੁਰਾੜੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਬਿਨਾ ਉਥੋਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਜਾਗ ਆ ਗਈ। ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਲੇਲੜੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਅਖੇ, "ਤੂੰ ਸੋਹਣੀਏ ਇੱਥੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿ। ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲੋੜ ਨ੍ਹੀਂ ਪੈਣੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਥੇਰੀ ਜਾਇਦਾਦ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਰੰਨ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ"।

"ਕਿਉਂ ਸਾਲਿਆ ਬੁੜੇ ਦਾ ਮਾਲ ਸਮਝ ਰੱਖਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਰੰਨ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਨੌਜਵਾਨ ਮੁੰਡੇ ਮਰ'ਗੇ ਸਾਰੇ।" ਐਂਡੀ ਵਾਲੀ ਭੜਾਸ ਉਸ ਵਿਚਾਰੇ ਉੱਤੇ ਕੱਢ ਕੇ ਮੈਂ ਉਥੋਂ ਭੱਜ ਆਈ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ।

ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਰੋਂਦੀ ਹੀ ਆਈ ਸੀ। ਉਥੋਂ ਵਾਸਿੰਸ਼ਟਨ ਵਾਪਸੀ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਭੱਠ ਵਿੱਚ ਝੋਕਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜ ਨਿਸਚਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਵਕਤ ਮੇਰਾ ਇਕੋ ਇੱਕ ਲਕਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਛੇ ਹਫਤੇ ਇਸ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਹਾਸਿਲ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਅਗਲੇਰੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਾਰੀ ਕਰ ਲਵਾਗੀ ਤੇ ਜੀ ਆਰ ਈ (ਘਰaਦੁaਟe ੍ਰeਚੋਰਦ ਓਣaਮਨਿaਟਿਨ) ਦੇ ਦੁਬਾਰਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪੋਸਟ ਗ੍ਰੈਜ਼ੂਏਟ ਡਿਗਰੀ ਮੁਕੰਮਲ ਕਰ ਲਵਾਂਗੀ।

੧੦ ਜੁਲਾਈ ੧੯੯੫ ਨੂੰ ਓਲਡ ਐਗਕਿਉਟਿਵ ਔਫ਼ਿਸ ਬਿਲਡਿੰਗ ਦੇ ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ ੪੫੦ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦੋ ਸੌ ਯੁਵਾ ਗ੍ਰੈਜ਼ੂਏਟਾਂ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੀ ਅਗਲੇ ਛੇ ਹਫਤੇ ਲਈ ਬਿਨ ਤਨਖਾਹੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਨੌਕਰੀ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਥੋਂ ਸਿਵਾਏ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਕੋਲ ਸਿਆਸਤ, ਕਾਨੂੰਨ ਜਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ-ਜੁਲਦੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੀਆਂ ਡਿਗਰੀਆਂ ਸਨ। ਖੁਦ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ-ਏ-ਕਮਤਰੀ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਮੈਂ ਸਭ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਕੇ ਬਿਨਾ ਮਤਲਬ ਹੀ ਆਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, "ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਡਿਗਰੀ ਤਾਂ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ।"

ਨਵੇਂ ਇੰਟਰਨ (ਪ੍ਰਾਸ਼ਿਖਸ਼ੂਆਂ) ਨੂੰ ਕਾਰਭਾਰ ਸੰਭਾਲਣ ਤੋਂ ਪੂਰਬ ਅਨੇਕਾਂ ਭਾਸ਼ਣ ਦਿੱਤੇ ਗਏ। ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਚਿੱਠੀ-ਪੱਤਰ ਵਿਹਾਰ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖੀ ਸਟਾਫ, ਲਿਉਨ ਪਨੇਤਾ ਦੇ ਅਧੀਨ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨੀ ਸੀ। ਓ. ਈ. ਓ. ਬੀ. (ੌਲਦ  ਓਣeਚੁਟਵਿe ੌਡਡਚਿe ਭੁਲਦਿਨਿਗ) ਵਿਭਾਗ ਦੇ ਕੰਮਰਾ ਨੰਬਰ ੯੩ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਵੱਖਰਾ ਡੈਸਕ ਅਤੇ ਕੰਪਿਉਟਰ ਮਿਲਣਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕੇਵਲ ਫੋਨ ਸੁਣਨ ਜਾਂ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਫੋਟੋ ਕਾਪੀਆਂ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹੋਰ ਸੇਵਾਵਾਂ ਵੀ ਸੌਂਪੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਗਾਹੇ-ਬ-ਗਾਹੇ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਜਿੱਥੇ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਦਾ ਦਫਤਰ ਸਥਿਤ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਚਿੱਠੀਆਂ ਦੇਣ-ਲੈਣ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੀ ਰਹਿਣਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੇਂਟ ਦਾ ਦਫ਼ਤਰ ਅੰਡਾਅਕਾਰੀ ਸ਼ਕਲ ਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਓਵਲ ਆਫ਼ਿਸ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।

ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਮੁਤਾਬਿਕ ਸਭ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਨਾਖਤੀ ਕਾਰਡ ਪਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਗੁਲਾਬੀ ਪਾਸ ਸੀ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲੀ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਨਾਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਘੁੰਮ ਸਕਦੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਜਾਣ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਇਲਾਕਿਆ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿੱਧਰੇ ਵੀ ਜਾਣ ਲਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਸੁਪਰਵਾਇਜ਼ਰ ਦਾ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ। ਗੁਲਾਬੀ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਪਾਸ ਸੰਤਰੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸੰਤਰੀ ਪਾਸ ਵਾਲਾ ਓ. ਈ. ਓ. ਬੀ. ਵਿੱਚ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਸਿਵਾਏ ਈਸਟ ਅਤੇ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਦੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਸਰਵੋਤਮ ਪਾਸ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਰੋਕ-ਟੋਕ ਸਮੁੱਚੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਕਿੱਧਰੇ ਵੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲ ਜਾ ਆ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਨੀਲਾ ਪਾਸ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਸੱਧਰ ਪਾਲ ਲਿੱਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਪਾਸ ਬਹੁਤ ਹੀ ਭਰੋਸੇ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤੀ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਸੀਬ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਨਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਨੀਲਾ ਪਾਸ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਹੀ ਲਵਾਂਗੀ।

ਦੁਸਰੇ ਪ੍ਰਾਸ਼ਿਖਸ਼ੂਆਂ ਵਾਂਗ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦੀ ਕੋਈ ਲਾਲਸਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸਿਆਸਤ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਰੁਚੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਮਹਿਜ਼ ਵਿਹਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਅਗਾਂਹ ਪੜ੍ਹਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਆ ਸਕੇ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦਾ ਰੈਫਰੈਂਸ ਦੇ ਕੇ ਨੌਕਰੀ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ਅਸਾਨੀ ਹੋ ਸਕੇ। 

ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਪਹਿਲੇ ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੈਂ ਇਹ ਭੇਤ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਚੁੰਗਲੀ ਅਤੇ ਖੁੰਢ ਚਰਚਾ ਦਾ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਮੁੱਖ ਕੇਂਦਰ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਮਾਰੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਗੱਪਾਂ ਅਤੇ ਚਟਖਾਰੇਦਾਰ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਹੀ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਛਵੀ ਇੱਕ ਪਲੇਅ ਬੋਆਏ ਅਰਥਾਤ ਅੱਤ ਦਰਜ਼ੇ ਦੇ ਜਨਾਨੀਬਾਜ਼ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਹਰ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਔਰਤ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਰਖੇਲ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਆਰੋਪਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਸਚਾਈ ਸੀ, ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਦੀ। ਲੇਕਿਨ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੈਂ ਅਨੇਕਾਂ ਵਾਰ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਉੱਤੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਆਕਰਸ਼ਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਾ। ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਨੱਕ ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਵਰਗੇ ਸਲੇਟੀ ਵਾਲਾ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਬੁੱਢੇ ਖੜੂਸ ਜਿਹੇ ਮਰਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਸਦਾ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਸੈਂਕੜੇ ਹੀ ਜਨਾਨੀਆਂ ਸਨ, ਜੋ ਉਸ ਉੱਤੇ ਫ਼ਿਦਾ ਸਨ ਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਹਮਉਮਰ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਸੈਕਸੀ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਤੇ ਮੋਹਿਤ ਹੋਣ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ, "ਕਿੱਡਾ ਅਜ਼ੀਬ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ ਇਹ ਵਾਸਿੰਗਟਨ? ਇੱਥੋਂ ਦੀਆਂ ਪਾਗਲ ਜਨਾਨੀਆਂ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਘਟੀਆ ਜ਼ਾਇਕਾ ਤੇ ਪਸੰਦ ਹੈ।"

ਅਲਬੱਤਾ, ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਸੁਪਰਵਾਇਜ਼ਰ ਟਰੇਸੀ ਬੈਕਟ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਟੂਰ ਦੌਰਾਨ ਈਸਟ ਵਿੰਗ ਤੋਂ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਗਈ ਤਾਂ ਫਰਸ਼ ਉੱਤੇ ਵਿਛੇ ਲਾਲ ਅਤੇ ਨੀਲੇ ਕਾਲੀਨ, ਛੱਤ ਨਾਲ ਲਟਕਦੇ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਫਾਨੂਸ, ਤਸਵੀਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਕੰਧਾਂ, ਮਜ਼ਬੂਤ ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਭੂਰੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਿਆਂ ਮੂਹਰੇ ਗੁਪਤ ਸੇਵਾ ਸੈਨਿਕਾ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਸੁਪਨ-ਸੰਸਾਰ ਜਿਹਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਇਉਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਹਕੀਕਤ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਕੋਈ ਫਿਲਮ ਦੇਖ ਰਹੀ ਹੋਵਾਂ। ਅਸੀਂ ਈਸਟ ਵਿੰਗ ਤੋਂ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਪੈਂਦੇ ਅੰਡਾਅਕਾਰ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਦਫ਼ਤਰ ਯਾਨੀ ਓਵਲ ਔਫ਼ਿਸ ਮੂਹਰ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਟਰੇਸੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ, "ਇਸ ਓਵਲ ਔਫ਼ਿਸ ਦੇ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਅੰਦਰ ਬੈਠਾ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਬਾਹਰ ਪਹਿਰੇ ਉੱਤੇ ਸੀਕਰਟ ਸਰਵਿਸ ਦੇ ਏਜੰਟ ਉਸਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਤਾਇਨਾਤ ਹਨ।" 

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਹੀ ਥੰਮ ਗਈ ਸੀ। ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਮਰਦ ਤੇ ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੀ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਕਿੰਨਾ ਕਰੀਬ ਸੀ। ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਵਿੱਥ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ ਸਾਡੇ ਦਰਮਿਆਨ। ਮੈਂ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਐਨੀ ਉਤੇਜਿਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਪੂਰੇ ਦੋ ਹਫਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਇਹ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਦੱਸਦੀ ਰਹੀ ਸੀ, "ਮੈਂ... ਮੈਂ ਕ... ਨਾ... ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਮੂਹਰੇ ਦੀ ਲੰਘੀ ਸੀ।"

ਉਸੇ ਹੀ ਸਾਲ ਜੁਲਾਈ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਸਾਉਥ ਕੋਰੀਆ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਖੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਸਨਮਾਨ ਲਈ ਇਕ ਸਮਾਰੋਹ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਉੱਚ ਅਧਿਕਾਰੀ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਦੋਸਤ ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਇਸ ਸਮਾਗਮ ਲਈ ਆਮੰਤ੍ਰਿਤ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਸਮਾਗਮ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਬਾਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਤਾ ਨਾਲ ਮਹਿਮਾਨ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਸੁਨਿਹਰੀ ਰੱਸੀਆਂ ਦੀ ਵਾੜ ਦੇ ਪਾਰ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਘੋਸ਼ਣਾ ਹੋਈ, "ਭੈਣੋ ਤੇ ਭਰਾਵੋ, ਯੂਨਾਇਟਡ ਸਟੇਟਜ਼ ਦਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ, ਫਰਸਟ ਲੇਡੀ (ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ) ਨਾਲ ਪਧਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।"

ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਸਾਖਸ਼ਾਤ ਦੇਖਣ ਦਾ ਇਹ ਅਵਸਰ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਬੜੀ ਨੀਝ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਆਉਂਦਿਆਂ ਤੱਕਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਵਾਕਈ ਹੀ ਇਸ ਬੰਦੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਦਿੱਖ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸੀ। ਐਵੇਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੈਕੜੇ ਤੀਵੀਆਂ ਇਸ ਉੱਤੇ ਜਾਨ ਛਿੜਕਦੀਆਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਕਿਸੇ ਅਦਿੱਖ ਡੋਰ ਨਾਲ ਖਿੱਚੀ ਜਿਹੀ ਗਈ ਸੀ।

ਮਿਲਟਰੀ ਬੈਂਡ ਨੇ ਧੁੰਨ ਵਜਾਈ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਟਿਕਟਿਕੀ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖਦੀ ਦੀ ਮੇਰੀ ਲਿਵ ਟੁੱਟੀ, "ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਲਈ ਉੱਠੋ।" ਬੈਂਡ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਆਦੇਸ਼ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਸਟੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਐਨ ਸਾਹਮਣੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਬਹੁਤ ਕਰੀਬ ਖੜ੍ਹਾ ਭਾਸ਼ਨ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਮੇਰੇ ਫਿਉਜ਼ ਉੱਡ ਗਏ। ਉਸਦੀ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿਕਨਾਤੀਸੀ ਖਿੱਚ ਸੀ। ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੀ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ। ਉਹ ਕੀ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ? ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਉਸ ਵਕਤ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਸ ਮੰਤਰਮੁਗਧ ਹੋ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਵੱਖਰੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਜਲੌਅ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਸੁਰੀਲੇ ਸਾਜ਼ ਵਰਗਾ ਸੰਗੀਤ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਸਰੀਰਕ ਊਰਜਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਾਮੀ ਜਾਪਿਆ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅਣਗਿਣਤ ਉਸਦੀਆਂ ਆਸ਼ਕ ਔਰਤਾਂ ਠੀਕ ਹੀ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਵਾਕਈ ਹੀ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦਿਲਫਰੇਬ ਮਰਦ ਸੀ।  ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਤੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਭਾਸ਼ਨ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਕਲਿੰਟਨ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੰਜੂਮ ਵਿਚੋਂ ਕੇਵਲ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਜਦੋਂ ਸਾਡੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾਈ ਮੁਤਰ-ਮੁਤਰ ਝਾਕਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਜਿਵੇਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨੰਗੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤਨ ਬਦਨ ਉੱਪਰ ਰੀਂਗਦੀਆਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਕਪੜਿਆਂ ਸਣੇ ਜਨਾਨੀਆਂ ਦੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦੇ ਐਕਸਰੇ ਕਰ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।

ਉਸ ਪਲ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜ੍ਹੇ ਤੋਂ ਦੇਖਣ ਤੇ ਸਪਰਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਂਘ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਮਨਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਕੁੱਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਸੁਪਰਵਾਇਜ਼ਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਰੁਖਸਤੀ ਸਮਾਰੋਹ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਸਮਾਗਮ ਉਦੋਂ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਕਤ ਲਈ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਗਲੀਚਾ ਮਾਰਗ ਦੀ ਪੱਟੀ ਦੇ ਦੋਨੇ ਤਰਫ਼ ਰੱਸੀਆਂ ਦੀ ਵਾੜ ਮਗਰ ਲੋਕ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਵੀ ਸੀ। ਰੈੱਡ ਕਾਰਪੈੱਟ 'ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਤੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਸਭ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾ ਕੇ ਫਤਹੇ-ਫਤੂਹੀ ਕਰਦਾ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਮੈਨੂੰ ਨਿਰਖ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਪਰ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਕੇ ਇਉਂ ਲੰਘ ਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗੀ ਨਾ ਲੱਗੀ ਹੋਵਾਂ। ਬਾਗੀਚੇ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਰ ਹੈਲੀਪੈੱਡ 'ਤੇ ਮਿਲਟਰੀ ਦਾ ਨੀਲਾ ਹੈਲੀਕਪਟਰ 'ਮਰੀਨ ਇੱਕ' ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਡੇਵਿਡ ਕੈਂਪ, ਮੈਰੀਲੈਂਡ ਨੂੰ ਉੱਡ ਗਿਆ ਸੀ।

ਇਸ ਵਾਰ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਬਹੁਤੀ ਖਿੱਚ ਭਰਪੂਰ ਨਾ ਲੱਗੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਾਫੀ ਮਾਯੂਸੀ ਜਿਹੀ ਹੋਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਪ੍ਰਤੀ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਸਾਰਾ ਆਕਰਸ਼ਣ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਪਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਮੁਅਤੱਲਕ ਨਾ ਸੋਚਿਆ। ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਇਨਸਾਨ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਬਣੇ ਸਾਰੇ ਨੰਬਰ ਸਿਫਰ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।

ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਅਜੇ ਮਸਾਂ ਹਫਤਾ ਹੀ ਬੀਤਿਆ ਸੀ ਕਿ ਨੌ ਅਗਸਤ ਬੁੱਧਵਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਰੁਖਸਤੀ ਸਮਾਗਮ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਣ ਲਈ ਨਿਓਤਾ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਪਹਿਲੀ ਮਿਲਣੀ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਚੁੰਬਕੀ ਖਿੱਚ ਨਾ ਖਿੱਚੀ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜੀ ਨਾਲ ਨੰਗੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਉਣ 'ਤੇ ਲੱਗੇ ਕਰੰਟ ਵਾਂਗ ਪਿੱਛੇ ਧੱਕੀ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਇਸ ਤੀਸਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਵਿੱਚ ਕੀ ਚਮਤਕਾਰ ਵਾਪਰ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਦੀ। ਲੇਕਿਨ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਸਕੈਨਿੰਗ ਕਰਦੀਆਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਆਪਣੇ ਨੇਤਰ ਬੰਦ ਕਰਿਆਂ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਪੱਕੀ ਤੇ ਪੁਖਤਾ ਰਾਏ ਕਾਇਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮੌਕੇ ਦੇਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆਂ ਹਲਕੇ ਹਰੇ ਰੰਗ ਪੁਸ਼ਾਕ ਪਹਿਨ ਲਿੱਤੀ, ਜੋ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਜੇ. ਕਰਿਉ ਤੋਂ ਖਰੀਦ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਭੇਂਟ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਵਕਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਕਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਸੇ ਡਰੈੱਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੋਹਣੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਹਰੇ ਸੂਟ ਨੂੰ ਪਹਿਨ ਕੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਆਤਮਵਿਸ਼ਵਾਸ਼, ਆਪਹੁਦਰਾਪਨ ਅਤੇ ਫੁਕਰਪੁਣਾ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। 

   

ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਮੈਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਰੱਸੀਆਂ ਦੀ ਵਾੜ ਅੰਦਰ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੂਜੇ ਸਿਰਿਉਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਉਹ ਕਰੀਬ ਆਉਂਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਧੜਕਣਾਂ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਤੇਜ਼ੀ ਫੜਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਸ਼ਿਖਸ਼ੂ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਆ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਐਨ ਪਿੱਛੇ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖਣ ਲਈ ਮੈਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਅੱਗੇ ਨੂੰ ਸਰਕੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ। 

"ਮੋਨਿਕਾ ਲੂਵਿੰਸਕੀ ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ।" ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਹੱਥ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦਸਤਪੰਜਾ ਮਿਲਾਉਂਦਿਆਂ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੋਂ ਉਹ ਬਨਾਉਟੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਾਨ ਗਾਇਬ ਸੀ, ਜੋ ਉਹ ਅਕਸਰ ਅਜ਼ਨਬੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰਦਿਆਂ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਲੈ ਆਇਆ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪੂਰੇ ਵਟਾ ਪੂਰਾ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਸਨਮੁੱਖ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾਈ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀ। ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਭਰਮਾਉਣ ਲਈ ਇਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਿਸਮ ਦੀ ਤੱਕਣੀ ਤੱਕਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਤੱਕਣੀ ਵਿੱਚ ਸੌ ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਡੰਗਾਂ ਵਰਗਾ ਅਸਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦੇ ਇਸ ਨਿਰਾਲੇ ਢੰਗ ਵਿੱਚ ਬੇਨਤੀ, ਮੁਹੱਬਤ, ਹੁਕਮ, ਕਾਮੁਕਤਾ, ਕਮੀਨਗੀ ਅਤੇ ਲੁੱਚਾਪਨ ਵੀ ਭਰਪੂਰ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੁਪਤ ਭਾਵ ਸਮੋਏ ਹੋਏ ਸਨ, ਇਸ ਤੱਕਣੀ ਵਿਚ। ਤੇ ਹਾਂ ਮੁਸਕਾਨ!...ਹੂੰ ਓ ਮਾਈ ਗੌਡ! ਕੀ ਕਹਾਂ? ਮੁਸਕਾਨ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਖਚਰੀ ਤੇ ਠੱਗ ਲੈਣ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।

ਮੈਨੂੰ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਦੇਖਦਾ ਹੋਇਆ ਕਲਿੰਟਨ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਂਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ੁਭ-ਇੱਛਾਵਾਂ ਦਾ ਅਦਾਨ-ਪ੍ਰਧਾਨ ਕਰਦਾ ਅੱਗੇ ਵੱਧ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਜੇਅ ਫੁੱਟਲਿੰਕ, ਜਿਸਨੇ ਕਿ ਮੇਰੀ ਇੰਟਰਨਸ਼ਿਪ ਲਈ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝ ਗਈ। ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਠ ਮਰੋੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਗੱਡੀ ਖੜ੍ਹਾ, ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰੇ ਕਰਨ ਦਾ ਢੌਂਗ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਸ ਪੱਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰੋਕ ਨਾ ਸਕੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੌਂ ਸਕੀ। 

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਗਈ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਮੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਉਨੱਜਵੇਂ ਜਨਮ ਦਿਨ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਾਇਜ਼ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਸੱਦਾ ਪੱਤਰ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਸਮਾਗਮ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਇੰਟਰਨ ਨੂੰ ਵੀ ਆਮੰਤ੍ਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਖੁਦ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਹੀ ਇਹ ਖੇਲ ਮੇਰੇ ਲਈ ਰਚਿਆ ਸੀ। 

ਪਾਰਟੀ ਉਸੇ ਦੁਪਿਹਰ ਹੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਬਾਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਤਬੀਅਤ ਨਾਸਾਜ਼ ਹੋਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾ ਕੇ ਘਰ ਆਈ ਤੇ ਆਪਣਾ ਲੱਕੀ ਹਰਾ ਸਕੱਰਟ ਸੂਟ ਇਸਤਰੀ ਕਰਕੇ ਪਹਿਨਦੀ ਹੋਈ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਵਿਚ ਦੁਬਾਰਾ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਜ਼ੂਮ ਵਿੱਚੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਚਾਨਣਾ ਅਸਾਨ ਹੋਵੇਗਾ। ਲਗਭਗ ਦੋ ਸੌ ਦੇ ਕਰੀਬ ਮਹਿਮਾਨ ਹੋਣਗੇ ਉਸ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਕਾਓਬੋਆਏ ਲਿਬਾਸ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਝਲਕ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਿਆਣ ਲਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਤੇ ਦਿਖਾਵਾ ਇਹ ਹੀ ਕਰਦੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਪਰ ਟੀਰੀ ਜਿਹੀ ਅੱਖ ਮੇਰੀ ਕਲਿੰਟਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚੁੱਕਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਜਦ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਹੀ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਪਲ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸਭ ਸ਼ੁਭ-ਚਿੰਤਕ ਕਤਾਰ ਬਣਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਦੇਣ ਲਈ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ। ਸਭ ਦੀਆਂ ਵਧਾਈਆਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਕਲਿੰਟਨ ਜਦ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਮਿਲਾਉਣ ਲਈ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਵਧਾ ਕੇ ਵਧਾਈ ਦਿੱਤੀ, "ਹੈਪੀ ਬਰਥਡੇਅ, ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ।"

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਥੇ ਹੀ ਜਕੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਐਨਾ ਡੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦੀ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਾ ਨਿਕਲ ਸਕੇ। ਉਸਦੀਆਂ ਮਿਜ਼ਾਇਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਭ੍ਰਮਣ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਘੁੱਟ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਲੱਗੇ ਨੇ ਆਪਣੀ ਦੂਜੀ ਕੂਹਣੀ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਸਾਈ ਕਿ ਇਹ ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਹਾਦਸਨ ਵਾਪਰੀ ਕ੍ਰਿਆ ਜਾਪੇ। ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਉਸਨੇ ਗਿਣ-ਮਿਥ ਕੇ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਥੋੜ੍ਹਾ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਉਹ ਰੁਕਿਆ ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਮ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੱਜੇ ਸਤਨ ਨੂੰ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਹੇਠਲਾਂ ਬੁੱਲ੍ਹ ਚੱਭਦਿਆਂ "ਹਾਏ" ਉਚਾਰਦਿਆਂ ਲੰਮਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਿਆਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਹਰੀ ਝੰਡੀ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਪਟੱਕ ਦੇਣੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਗਹੁ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਉਹ ਮੇਰੀ ਹੱਕ ਵੱਲ ਦੇਖੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਉੱਤੇ ਲਟਕਦੇ ਆਪਣੇ ਪਾਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ, ਜੋ ਸੰਗਲੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋ ਕੇ ਮੈਂ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਪਹਿਨਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਪਾਸ ਪੁੱਠਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਕਰਦਿਆਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਮਝ ਜਾਵੇ ਕਿ ਮੈਂ ਗੁਲਾਬੀ ਪਾਸ ਵਾਲੀ ਇੰਨਟਰਨ ਹਾਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਵੱਲ ਨਿਰਖ ਨਾਲ ਦੇਖਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਝਮਕੀਆਂ, ਜਿਸਦਾ ਮਤਲਬ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕੌਣ ਹਾਂ।

ਦੇਸ਼ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਚੜ੍ਹਣ ਦੇ ਸਰੂਰ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਅੱਡੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕੈਮਰੇ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਫੋਟੋ ਖਿਚਵਾਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਇਕੱਠ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਕਰੀਬ ਆ ਕੇ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੇ ਆਪਣੇ ਇਕ ਹਮਉਮਰ ਮਰਦ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਇਹ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਤੋਂ ਟੌਮ ਕੈਂਪਬਲ, ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਪੁਰਾਣਾ ਕਾਲਜ਼ੀ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਮਿੱਤਰ ਸੀ। ਇੱਥੇ ਨੂੰਹੇ ਕੰਨ ਕਰ, ਧੀਏ ਗੱਲ ਕਰ ਵਾਲੀ ਸਥਿਤੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਿਖਾਵੇ ਵਜੋਂ ਗੱਲਾਂ ਤਾਂ ਟੌਮ ਨਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਸੁਣਾ ਸਭ ਕੁੱਝ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਵਾਰਤਾ ਕੁੱਝ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੀ, "ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੇ ਆਏ ਦੋ ਸੌ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੀ ਉਨੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ, ਜਿੰਨੀ ਇੱਕ ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਨਾਲ ਹੋਈ ਆ। ਤੂੰ ਤਾਂ ਯਾਰ ਆ ਕੇ ਮੇਰੀ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੰਨ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਨੇ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ, ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਕਿਵੇਂ ਅਦਾ ਕਰਾਂ। ਧਰਮ 'ਨਾ ਐਡਾ ਵਧੀਆ ਜਨਮਦਿਨ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਨਾਇਆ। ਤੈਨੂੰ ਇੱਥੇ ਅੱਜ ਦੇਖ ਕੇ ਲੱਗਦੈ ਰੱਬ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸਾਲਗਿਰਾਹ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਕੀਮਤੀ ਤੋਹਫ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਹੈ...।"

ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲੋਂ ਉਮਰ ਵਿਚ ਭਾਵੇਂ ਛੱਬੀ ਸਾਲ ਤੇ ਸਤਾਈ ਦਿਨ ਛੋਟੀ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਐਨੀ ਵੀ ਨਾਦਾਨ ਅਤੇ ਬੱਚੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਰਹੱਸ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕਦੀ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਦਰਅਸਲ ਉਹ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਟੌਮ ਵਿੱਚ ਦੀ ਕੱਢ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਸੁਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਸਰਵਣ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਬਿਆਨ ਕੀਤੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਮੰਦ-ਮੰਦ ਮੁਸਕਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਢਿੱਡ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੁਸਰੱਤ ਨਾਲ ਚਮਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਬਦਨ ਸੁਗੰਧੀਆਂ ਛੱਡ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ ਸਭ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਮੁਖਤਸਰ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਟਹਿਲਦੀ ਰਹੀ। ਆਹੀਸਤਾ-ਆਹੀਸਤਾ ਸਭ ਮਹਿਮਾਨ ਉੱਥੋਂ ਜਾਣ ਲੱਗੇ। ਮੇਰਾ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਵਿਛੜਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਜਦੋਂ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹੇ ਮਹਿਮਾਨ ਰਹਿ ਗਏ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਦਾਇਗੀ ਲੈ ਕੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ। ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਉਸਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਮੈਥੋਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰੱਖ ਹੋਇਆ ਤੇ ਦਰਜਣ ਭਰ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀ ਨੇ ਨਿਸ਼ੰਗ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਹਵਾਈ ਚੁੰਮਣ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਜੁਆਬ ਵਿਚ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਵੀ 'ਫਲਾਇੰਗ ਕਿੱਸ' ਦਾਗ ਦਿੱਤੀ। ਬਸ ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਸਾਡੀ ਤੂਤ ਦੇ ਮੋਛੇ ਵਰਗੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਮੁੱਢ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਮੈਂ ਘਰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਮਾਸੀ ਡੈਬਰਾ ਫਾਇਨਰਮੈਨ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਦਾ ਅੱਖੀ ਡਿੱਠਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਇਆ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਪੂਰੀ ਸ਼ਾਮ ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੇਰ ਤੱਕ ਗਾਇਕਾ, ਅਦਾਕਾਰਾ ਅਤੇ ਮਾਡਲ ਜੈਨੀਫ਼ਰ ਫਾਉਲਰ ਦੀ ਜੀਵਨੀ ਪੜ੍ਹਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੈਨੀਫ਼ਰ ਫਾਉਲਰ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਲੰਮਾ ਅਰਸਾ ਉਦੋਂ ਇਸ਼ਕ ਚੱਲਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਰਕੈਨਸਾ ਦਾ ਗਵਰਨਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਵੀ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੀਆਂ ਅਫਵਾਹਾਂ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਪੀਲਾ ਜਨਿਜ਼, ਕੈਥਲੀਨ ਵਿੱਲੀ, ਜੁਨੀਤਾ ਬਰੋਡ੍ਰਿਕ, ਅਲੀਜ਼ਬੈੱਥ ਵਾਰਡ ਗ੍ਰੈਂਸ ਅਤੇ ਐਕਟਰਸ ਇਲੀਜ਼ਬੈੱਥ ਹਰਲੀ ਆਦਿ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਪਸੰਦ ਅਤੇ ਨਾਪਸੰਦ ਤੋਂ ਵਾਕਿਫ ਹੋਣਾ ਲੋਚਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਨ ਦੇ ਢੰਗ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜੈਨੀਫ਼ਰ ਫਾਉਲਰ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਮਾਸ਼ੂਕਾਂ ਦੀ ਫਰਿਸ਼ਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਜੋੜਣਾ ਮੈਨੂੰ ਸੁਖਦਾਈ ਅਤੇ ਆਨੰਦਮਈ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਸ਼ਿਕ ਐਂਡੀ ਤੋਂ ਵੀ ਉਕਤਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਕਰਕੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਰਦ ਦੀ ਤਲਬ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਉਸ ਮਰਦ ਨੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਚਿਤਵਦਿਆਂ ਮੇਰੀ ਇੱਛਾ ਹੋਰ ਵੀ ਪ੍ਰਬਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। 

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸੁਬ੍ਹਾ ਉੱਠਦਿਆਂ ਦੀ ਮੈਂ ਕਸਰਤ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਇਨਸਾਨ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਵੇ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਵੀ ਮੁਹੱਬਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਵਰ ਨੂੰ ਸੋਹਣਾ ਬਣ ਕੇ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾ ਹਰ ਸੰਭਵ ਉਪਰਾਲਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। 

ਮੈਂ ਕਿਧਰੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਨਵਰੀ ੧੯੬੧ ਤੋਂ ਨਵੰਬਰ ੧੯੬੩ ਤੱਕ ਯੂਨਾਇਟਡ ਸਟੇਟਜ਼ ਦੇ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਰਹਿ ਚੁੱਕੇ ਜੌਹਨ ਫਿਟਜ਼ਗੈਰਲਡ ਕੈਨਡੀ ਨੂੰ ਸੀਕਰਟ ਸਰਵਿਸ ਵਾਲੇ ਚੋਰੀ ਲਿਜਾ ਕੇ ਭੋਗਣ ਲਈ ਅਦਾਕਾਰਾ ਮੈਰੀਲਿਨ ਮੁਨਰੋ, ਜੂਡਿੱਥ ਕੈਂਪਬੈੱਲ, ਜਰਨਲਿਸਟ ਇੰਗਾ ਅਰਵਡ ਵਰਗੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ ਹੀ ਉਸ ਸਮੇਂ ਰਹਿ ਚੁੱਕੀ ਇੱਕ ਇੰਨਟਰਨ ਮਿੰਮੀ ਐਲਫੋਰਡ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨੀ 'ਵੱਨਸ ਅੱਪ ਓਨ ਸੀਕਰਟ' ਵਿੱਚ ਲਿੱਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸੀਕਰਟ ਸਰਵਿਸ ਵਾਲੇ ਉਸਨੂੰ ਕਾਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਵਾਲੀ ਲਿਮੋਜ਼ਿਨ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਕੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਰਾਹੀਂ ਲਿਜਾ ਕੇ ਕੈਨਡੀ ਅੱਗੇ ਪਰੋਸ ਦਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਉਮੀਦ ਨਾਲ ਉਦਣ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਫੋਨ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਖੁਫੀਆ ਵਿਭਾਗ ਵਾਲੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਜਾ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਵਿਛਾ ਦੇਣਗੇ। ਮੈਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵੀ ਫੋਨ ਤੋਂ ਅੱਖ ਪਰ੍ਹੇ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਮਾੜੀ ਜਿਹੀ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵਜਦੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਝੱਟ ਕੰਨ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਮੈਂ ਪਟੱਕ ਦੇਣੇ ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਰਸੀਵਰ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੀ। ਅੱਗੋ ਫੋਨ ਕਿਸ ਹੋਰ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਠੁੱਸ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਝੱਗ ਵਾਂਗ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ। ਫਿਰ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਖਾਮੋਸ਼ ਪਏ ਫੋਨ ਦਾ ਰਸੀਵਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਜਾਂਚਦੀ ਕਿ ਉਹ ਠੀਕ ਠਾਕ ਚਲਦਾ ਵੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਫੋਨ ਦੀ ਟੋਨ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਨਿੰਮੋਝੂਣੀ ਜਿਹੀ ਹੋਈ, ਫੋਨ ਦਾ ਚੋਂਗਾ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ। 

ਬਹਿਰਹਾਲ, ਕਲਿੰਟਨ ਜਾਂ ਉਸਦੀ ਗੁਪਤ ਸੈਨਾ ਦਾ ਫੋਨ ਤਾਂ ਨਾ ਆਇਆ। ਪਰ ਮੈਂ ਸਰੂਰੀ ਜਿਹੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਵੀ ਮਨ ਲਾ ਕੇ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਲਗਨ ਨਾਲ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਸੁਪਰਵਾਇਜ਼ਰ ਟਰੇਸੀ ਬ੍ਰੈਕਟ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਦਾ ਲਈ ਪੱਕੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਉੱਤੇ ਟਿਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਯੋਜਨਾ ਘੜ ਲਈ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਦੀ ਇੰਟਰਨਸ਼ਿੱਪ ਵੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਲਵਾਂਗੀ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਗੱਡਣੇ ਸੌਖੇ ਹੋ ਜਾਣ। ਟਰੇਸੀ ਮੇਰੀ ਪੱਕੀ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਸੀ।

ਅਗਸਤ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਿਦਾਇਗੀ ਸਮਾਹਰੋ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਰਕਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਉਸ ਤੋਂ ਫੌਰਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਛੇ ਹਫਤਿਆਂ ਲਈ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਆਏ ਪ੍ਰੀਖਸ਼ੂਆਂ ਦਾ ਕੰਮ ਸਮਾਪਿਤ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੁੜ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਣਾ। ਇਸ ਲਈ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਸਭ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਗੱਪਾ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਹੌਂਸਲਾ ਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਉਸ ਕੋਲ ਗਈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਦੂਜੀ ਇੰਟਰਨਸ਼ਿੱਪ ਲੈ ਲਿੱਤੀ ਹੈ ਤੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਟਿਕਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ। ਉਹ ਖਚਰਾ ਜਿਹਾ ਹੱਸਿਆ, "ਬੌਹ ਵਧੀਐ... ਨਜ਼ਾਰਾ ਆਜੂ ਫੇਰ ਤਾਂ...।"

ਕਲਿੰਟਨ ਅਜੇ ਬੋਲ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸਭ ਨਾਲ ਇਕ ਗਰੁੱਪ ਫੋਟੋ ਵੀ ਖਿਚਵਾਈ। ਇਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਰੋਜ਼ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਮਨਾਉਣ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਮੁੜ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਸਾਡੀ ਕੋਈ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ।

ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਓਲਡ ਐਗਜ਼ਕਿਉਟਿਵ ਬਿੰਲਡਿੰਗ ਅਤੇ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਵਿਚਾਲੇ ਵੈਸਟ ਐਗਜ਼ੀਕਿਉਟਿਵ ਐਵਨਿਉ 'ਤੇ ੧੯੯੫ ਦੀਆਂ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਆਖਰੀ ਧੁੱਪ ਸੇਕਦੇ ਪਿਕਨਿਕ ਮਨਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਥੇ ਆ ਧਮਕਿਆ। ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਸਭ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਅੱਖ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਟਿਕੀ ਰਹੀ ਤੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹੇ। 

ਮੇਰੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਵੱਲ ਹਸਰਤ ਭਰੀਆਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕਦੀ ਦੇਖ ਕੇ ਬੋਲੀਆਂ, "ਕੀ ਗੱਲ ਐ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਪਿਣਕ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖੀ ਜਾਂਨੀ ਏ? ਮਾਮਲਾ ਗੜਬੜ ਲੱਗਦੈ?"

"ਹਾਂ ਅੜੀਓ! ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋ ਗਿਐ।"

"ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਲਿੰਟਨ 'ਤੇ ਹਿੱਲੀ ਲੱਗਦੀ ਐਂ।"

"ਕੀ ਕਰਾਂ ਸਾਲਾ ਸੈਕਸੀ ਹੀ ਬਹੁਤ ਆ।" ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਮੇਰੇ ਮੁੰਹੋਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ।

ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸਤੰਬਰ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਕੋਲ ਇਹ ਕਬੂਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਤੇ ਦਿਲ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਵੀ ਸਹੇਲੀ ਇਸਨੂੰ ਸੰਜ਼ੀਦਗੀ ਨਾਲ ਨਾ ਲੈਂਦੀ। ਸਭ ਨੂੰ ਇਹ ਅੱਲੜਪੁਣੇ ਦਾ ਵਲਵਲਾ ਜਾਂ ਇੱਕ ਤਰਫ਼ਾ ਇਸ਼ਕ ਜਾਪਦਾ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵਧ ਸਕਣਾ। ਲੇਕਿਨ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਲਈ ਤਰਲੋ ਮੱਛੀ ਸੀ, ਉਵੇਂ ਕਲਿੰਟਨ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਹੰਢਾਉਣ ਲਈ ਤੜਫਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਨੈਸ਼ਨਲ ਬੌਸ ਡੇਅ ਨੂੰ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਤੇ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿੱਖ ਕੇ ਕਾਰਡ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਜਿਸਦੇ ਜੁਆਬ ਵਿਚ ਉਸਦਾ ਧੰਨਵਾਦੀ ਖ਼ਤ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਆਇਆ ਸੀ।

ਬੈਵਰਲੀਹਿੱਲਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਸਮੇਂ ਦੀ ਮੇਰੀ ਇਕ ਹਮਜਮਾਤਣ ਨੈਟਲੀ ਊਂਗਾਵਰੀ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਆਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇਖਣ ਦੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕੀਤੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਖੁਦ ਗੁਲਾਬੀ ਪਾਸ ਵਾਲੀ ਇੰਟਰਨ ਹੋਣ ਸਦਕਾ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਸਕਦੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਚਾਲੀ ਮਿੰਟ ਦੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਟੂਰ 'ਤੇ ਭੇਜ ਕੇ ਉਸਦੇ ਮੁੜਣ ਤੱਕ ਆਪ ਉਸਦਾ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਦੀ ਬੇਸਮੈਂਟ ਵਾਲੀ ਲੌਬੀ (ਉਡੀਕ ਭਵਨ) ਵਿੱਚ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਥੇ ਆਪਣੀ ਦੋਸਤ ਨੈਟਲੀ ਦੇ ਪਰਤਣ ਲਈ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਖੜੀ ਮੈਂ ਵਰਦੀਧਾਰੀ ਸੀਕਰਟ ਸਰਵਿਸ ਦੇ ਏਜ਼ੰਟ ਲੂਇਸ ਫੌਕਸ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਜੁੱਟ ਗਈ। ਉਹ ਅਜੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਉਥੇ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਆਉਂਦਾ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਸ ਗਿਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਅਣਡਿੱਠ ਜਿਹਾ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਰ ਉਥੇ ਖੜੀਆਂ ਜਨਾਨੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰਨੀਆਂ ਆਰੰਭ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਫੇਰ ਪਖੰਡ ਤੇ ਆਕੜ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਆਹੁਲਿਆ। ਮੈਂ ਹੱਥ ਮਿਲਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਦੱਸਿਆ, "ਮੋਨਿਕਾ!"

"ਪਤੈ ਮੈਨੂੰ। ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭੁੱਲਦਾ ਨ੍ਹੀਂ ਹੁੰਨਾਂ।" ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੱਸ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

ਅਸੀਂ ਸੰਖੇਪ ਜਿਹੀ ਗੁਫਤਗੂ ਕੀਤੀ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਯਾਦਗਾਰ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਫੋਟੋ ਵੀ ਖਿੱਚਵਾਈ। ਫੋਟੋ ਖਿੱਚਵਾਉਂਦਿਆਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਸੁੰਘੇੜ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਮੋਟੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵਾਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਸਦੀ ਸੂਰਤ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਬਾਕੀ ਦੀਆਂ ਹਮਉਮਰ ਇਕੀ ਬਾਈ ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਮੁਟਿਆਰ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸੀ ਮੇਰਾ ਵੀ ਇਸ਼ਕ ਕਰਨ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼... ਬਸ ਬਿਨਾ ਵਜ੍ਹਾ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚੀ ਜਾਓ... ਉਸਦੀ ਪੂਰਨ-ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਜਾਂ ਨਾ ਮਿਲਣਾ ਤਾਂ ਬਾਅਦ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੋਚਾਂ, ਖੁਆਬਾਂ ਅਤੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸਾਈ ਰੱਖਣਾ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ... ਤੇ ਮੈਂ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮਨੋ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵਿਸਾਰਦੀ। ਹੋਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮਨਪਸੰਦ ਮੁੰਡਾ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਮਿਲਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਤਾਂ ਹੁੰਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਇਹ ਮੂਲੋਂ ਅਸੰਭਵ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਲੱਖਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਔਕੜਾਂ ਸਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਮਹਿਬੂਬ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਸੀ... ਉਹ ਯੂ. ਐੱਸ. ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਦਾ ਮੁੱਖੀ ਯਾਨੀ ਕਮਾਂਡਰ-ਇੰਨ-ਚੀਫ ਸੀ... ਉਹ ਵਿਆਹਿਆ ਤੇ ਇੱਕ ਚੌਦਾਂ ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਬੱਚੀ ਦਾ ਬਾਪ ਸੀ। 

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਸਾਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮੇਰਾ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ। ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰੇ ਬਿਨਾ ਮੇਰਾ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਘੇਰੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਸਕਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੋਈ ਗਰੰਟੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਰਸਤੇ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਰੱਖਣੇ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। 

ਅਕਤੂਬਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਦੋ ਹਫਤਿਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਲੈ ਲਈਆਂ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਜੀ ਆਰ ਈ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦੁਬਾਰਾ ਦੇ ਕੇ ਅਗਲੇ ਵਰ੍ਹੇ ਗ੍ਰੈਜ਼ੂਏਟ ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਸਕਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਕੱਲਾਪਨ ਵੱਢ-ਵੱਢ ਖਾਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਮੈਨੂੰ ਹਵਸ ਤੰਗ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੈਕਸ ਇੱਕ ਐਸੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਬੰਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਤੜਫਦਾ ਤੇ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੈ। ਰੱਜ ਜਿਹਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਜਿੰਨੀ ਇਹ ਕਾਮ ਭੁੱਖ ਪੂਰੀ ਕਰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਓਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਧਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਦੇ ਤ੍ਰਿਪਤ ਨਾ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਅਨੰਤ, ਅਸੀਮ ਅਤੇ ਅਮੁੱਕ ਪਿਆਸ ਸਮੋਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸੰਭੋਗ ਅੰਦਰ। ਤੁਸੀਂ ਸੈਕਸ ਦਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਨਾ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਸਦੀ ਕਮੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਨੀ ਕੁੱਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸੌਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸੰਭੋਗ ਦਾ ਸਵਾਦ ਚੱਖ ਲਿਆ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਸ ਦੀ ਘਾਟ ਨੂੰ ਜਰਨਾ ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਡਾਟ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਬੰਦੇ ਦਾ ਸੈਕਸ ਦੀ ਤੜਫ ਵਿੱਚ...। ਮੇਰੀਆਂ ਵੀ ਚੀਕਾਂ ਨਿਕਲੀਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਐਨੀ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਲੀੜੇ ਫਾੜ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਮਰਦ ਵੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਵੇ ਉਸੇ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਵਾਂ। ਇਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਵਿਆਹੁਤਾ ਔਰਤ ਦਾ ਪਤੀ ਉਸਨੂੰ ਰਜਵਾਂ  ਸੈਕਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੰਦਾ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਕਾਮ ਭੁੱਖ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਇਲਾਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਡਾਕਟਰ ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ, "ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੱਗ ਤੁਹਾਡੇ ਪਤੀ ਨੇ ਲਗਾਈ ਸੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨੇ।"

ਉਹ ਔਰਤ ਜੁਆਬ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, "ਨਾ ਕਾਹਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਬ ਪਤੀ ਨੇ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਲਗਾਈ। ਅੱਗ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਤੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਤਾਂ ਬਿਚਾਰਾ ਉਸਨੂੰ ਬੁੱਝਾਉਂਦਾ ਹੀ ਸੀ।"

ਮੈਨੂੰ ਅਕਸਰ ਐਂਡੀ ਬਲਿਅਲਰ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਕਾਮ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਦੇ ਸੁੱਖਦਾਈ ਪਲ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਮੈਨੂੰ ਮਰਦਾਨਾ ਛੋਹ ਦੀ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਾਟ ਅਤੇ ਲਲਕ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਮਿਲਿਆ ਇੱਕ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਬਿਨਾ ਸੋਚੇ ਸਮਝੇ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਓਰੇਗੌਨ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਥੇ ਗਈ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਐਂਡੀ ਨੇ ਇਹ ਆਖ ਕੇ ਠੁਕਰਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਰਿਵਾਰਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਬੀਵੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸੰਬੰਧ ਮੁੜ ਸਰਗਰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਾ ਆਖ ਸਕੀ ਤੇ ਨਿੰਮੋਝੂਣੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਓਨੀ ਪੈਰੀਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਆਈ। ਵਾਪਸੀ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਪੱਥਰ ਦਾ ਬੁੱਤ ਬਣੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਕੜ ਪਾੜ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਰੋਂਦੀ ਅਤੇ ਸਿਸਕਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਅਸਲੀਅਤ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਐਂਡੀ ਦਾ ਜੀਅ ਲਹਿ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਲੜਾ ਲਿਆ ਸੀ।   

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਅੱਕੀ-ਥੱਕੀ ਜਿਹੀ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਵਾਟਰਗੇਟ ਬਿੰਲਡਿੰਗ ਵਿੱਚ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਆ ਕੇ ਮੁੱਧੇ ਮੂੰਹ ਡਿੱਗੀ ਪਈ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਆਂਸਰਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ ਉੱਤੇ ਚੀਫ ਔਫ ਸਟਾਫ ਦੀ ਸਹਾਇਕ ਜ਼ੈਨੀਫ਼ਰ ਪਾਲਮਰੀ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਲੈਜ਼ੀਸਲੇਟਿਵ ਅਫੇਅਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਮੀ ਖਾਲੀ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਟਰਵਿਉ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਧੜਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਮਿਥੇ ਦਿਹਾੜੇ ਟਿੱਮ ਕੀਟਿੰਗ ਨੇ ਮੇਰੀ ਇੰਟਰਵਿਉ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰੀਣਾਮ ਬਾਰੇ ਜਲਦ ਸੂਚਿਤ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ।

ਇੱਕ ਨਵੰਬਰ ਦਿਨ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ੧੯੯੫ ਨੂੰ ਜੰਗੀ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਮਨਾਏ ਜਾਂਦੇ ਦਿਨ ਵੈਟਰਨਸ ਡੇਅ ਦੀ ਨੈਸ਼ਨਲ ਹੌਲੀਡੇਅ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਈ ਐਂਡੀ ਨਾਲ ਟੁੱਟੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਮਾਤਮ ਮਨਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਫੋਨ ਖੜਕਿਆ। ਮੈਂ ਮਸਰੂਫ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਫੋਨ ਵੱਲ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਧਿਆਨ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੈਨੂੰ ਇਲਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਫੋਨ ਕਾਲ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ ਸਗੋਂ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਵੀ ਬਦਲ ਕੇ ਰੱਖ ਦੇਵੇਗੀ। ਟਿੱਮ ਕੀਟਿੰਗ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਲੈਜ਼ੀਸਟਿਵ ਦੇ ਕੌਰਸਪੌਂਡੈਂਟ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰੀ ਸਲਾਨਾ ਤਨਖਾਹ ੨੫,੦੦੦ ਡਾਲਰ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਸਨੇ ਨੌਕਰੀ ਨਾਲ ਸੰਬਧਤ ਹੋਰ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੀਆਂ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਭੰਗ ਹੋਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਜੇ ਉਸਨੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹਾਂ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਏਨੀ ਕੁ ਖੁਸ਼ੀ ਹੀ ਕਾਫੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕਾਲਜੋਂ ਨਿਕਲੀ ਨੂੰ ਅਜੇ ਕੁੱਝ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਹੋਏ ਸਨ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਤਨਖਾਹ ਵਾਲੀ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਨੀਲਾਂ ਪਾਸ ਗਲ ਵਿੱਚ ਲਟਕਾਉਣਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਦੀ ਸੀ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੁੱਭ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਕਰਾਂਗੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਅਜਿਹੀਆਂ ਸਾਕਾਰਤਮਕ ਗੱਲਾਂ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈਂ ਚਾਅ ਨਾਲ ਤਾਂ ਪੁੱਠੀਆਂ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਬੌਅਰੀ ਹੋਈ ਫਿਰਦੀ ਸੀ।

ਉਸ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੇ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ੧੫ ਨਵੰਬਰ ੧੯੯੫ ਦਿਨ ਬੁੱਧਵਾਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਆਰੰਭ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਜਾਂਦਿਆਂ ਓਵਲ ਹਾਉਸ ਦੇ ਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਕਲਿੰਟਨ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ 'ਹਾਏ' ਕਹੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ 'ਹੈਲੋ' ਕਹਿੰਦਾ ਮੁਸਰਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆਪਣੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। 

ਮੈਂ ਚੀਫ ਔਫ ਸਟਾਫ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿਖੇ ੯੫ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਉਦਣ ਕਲਿੰਟਨ ਚਾਰ ਪੰਜ ਵਾਰ ਚੀਫ ਔਫ ਸਟਾਫ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ। ਮੈਨੂੰ ਪੱਕਾ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੀ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਗੇੜੇ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਓਪਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਿਆ। ਸਗੋਂ ਉਸਦਾ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਮੰਡਰਾਉਣਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਗਿਆਨ ਹੋਇਆ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਥੇ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਆਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ।  ਇਸ ਜਾਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਦੁਗਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਸੀ।

ਮੈਨੂੰ ਅਕਸਰ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਰਾਹ ਖਹਿੜੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਕਦੇ ਉਹ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਆ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ, ਕਦੇ ਕਿਧਰੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂ ਇੱਕ ਵਿਭਾਗ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ ਅਵਾਰਾਗਰਦੀ ਕਰਦਾ ਉਹ ਅਕਸਰ ਮੈਨੂੰ ਟੱਕਰ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਨਿਹਾਲ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਇਉਂ ਸਾਡਾ ਅੱਖ ਮਟੱਕਾ ਅਤੇ ਦਿਦਾਰ-ਏ-ਯਾਰ ਖਾਸੀ ਦੇਰ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। 

ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਜੇ ਉਹ ਸਾਹਮਣਿਉਂ ਆਉਂਦਾ ਦਿਸਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬਲਾਉਜ਼ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਦੋ ਬਟਨ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਭਾਗ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਰੀਬ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਦਿਖਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬਟਨ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੋ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬਟਨ ਵੀ ਖੋਲ੍ਹ ਬੈਠਦੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਬਰਾ ਵੀ ਸਾਫ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣ ਲੱਗਦੀ। ਕਦੇ ਮੈਂ ਪੌੜੀਆਂ ਕੋਲ ਖੜੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਲੱਤ ਦੂਜੀ ਤੀਜੀ ਪੌੜੀ 'ਤੇ ਟਿਕਾ ਲੈਂਦੀ। ਜਦੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਦੇਖਣ ਦਾ ਢੌਂਗ ਕਰਕੇ ਖਾਜ ਕਰਨ ਬਹਾਨੇ ਆਹੀਸਤਾ-ਆਹੀਸਤਾ ਆਪਣੀ ਸਕਰਟ ਗੋਡਿਆਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਪੈਂਟ ਸੂਟ ਪਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੈਂਟ ਨੂੰ ਲੱਕ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਖਿਸਕਾ ਕੇ ਕਮੀਜ਼ ਅੰਗੂਠੇ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕ, ਢਾਕਾਂ ਨੰਗੀਆਂ ਕਰਦੀ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਵੱਲ ਪਿੱਠ ਕਰਕੇ ਖੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ। ਕਦੇ ਆਪਣੀ ਟੌਂਗ (ਕੱਛੀ) ਨੂੰ ਨੇਫੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ  ਖਿੱਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ। ਗੱਦਰ ਛਾਤੀਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਜਦੋਂ ਘੁੱਟਵੀਂ ਕਮੀਜ਼ ਪਹਿਨ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੋਨੇ ਸਤਨਾਂ ਦੇ ਘੁੱਟੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਔਰਤ ਦੀ ਛਾਤੀ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਲੀਕ ਜਿਹੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਔਰਤ ਦੀਆਂ ਪੂਰਨ ਨੰਗੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਉਨੀ ਉਤੇਜਨਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਜਿੰਨੀ ਉਹ ਬਰੈੱਸਟ ਲਾਇਨ ਦੇਖ ਕੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ 'ਤੇ ਉਹ ਕਲੀਵ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਅਸਲ ਅਕਾਰ ਤੋਂ ਇਕ ਨੰਬਰ ਛੋਟੇ ਬਰਾ ਪਹਿਨਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਮੇਰੀਆਂ ਛਾਤੀ ਨਪੀੜੀਆਂ ਜਾਣ ਤੇ ਵਿਚਾਲੇ ਇਕੱਠੀਆਂ ਹੋ ਕੇ ਕਲੀਵੇਜ਼ ਯਾਨੀ ਉਹ ਲਕੀਰ ਬਣ ਜਾਇਆ ਕਰੇ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਪੈੱਨ ਜਾਂ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਫੜੀਆਂ ਫਾਇਲਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਾ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਭੁੰਜਿਉਂ ਕੋਡੀ ਹੋ ਕੇ ਇਸ ਅੰਦਾਜ਼ ਨਾਲ ਚੁੱਕਦੀ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਗਲਵੇਂ ਰਾਹੀਂ ਝਾਕ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਦੇਖਣੀਆਂ ਅਸਾਨ ਹੋ ਜਾਣ। ਅਜਿਹੇ ਚੋਜ਼-ਚੋਚਲੇ ਕਰਨ ਪਿੱਛੇ ਮੇਰਾ ਮਕਸਦ ਸਿਰਫ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕਾਮ ਲਈ ਉਕਸਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਖੁਦਾ ਨਾ ਖਾਸਤਾ ਮੇਰੀ ਬਾਜ਼ੀ ਪੁੱਠੀ ਪੈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਕੌਤਕ ਰਚਾਉਣ ਬਦਲੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਕੱਢੀ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਇਸ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤਾ ਮੈਨੂੰ ਦ੍ਰਿੜ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਨਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਪੱਟ ਲਵਾਂਗੀ। ਇਉਂ ਇਹ ਮਨੋਰੰਜਕ ਖੇਲ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਸਾਡੀ ਅਧੀਕਾਰੀ ਜੈਨੀਫਰ ਪਾਲਮੇਰੀ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਨਿੱਖਰ ਕੇ ਗਈ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਹੀ ਭੌਰੇ ਵਾਂਗ ਮੰਡਰਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਮੇਰਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਜਾਂ ਮੇਰਾ ਵਜੂਦ ਉਸਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਮੂਹਰੇ ਨੱਚਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ? ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ। ਪਰ ਸਾਰੀ ਪਾਰਟੀ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਰਹੀ। ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਨੋਟ ਵੀ ਕੀਤਾ ਤੇ ਮੇਰੀ ਇਕ ਕੌਲੀਗ ਨੇ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਤੱਕ ਵੀ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, "ਲੈ ਹੁਣ ਬਚ ਕੇ ਰਹੀ ਬੀਬਾ... ਕਲਿੰਟਨ ਤੈਨੂੰ ਰਗੜੂ।"

"ਅੱਗੇ ਵੀ ਕੋਈ ਰਗੜੀ ਐ?"

"ਉਹਨੇ ਛੱਡੀ ਕਿਹੜੀ ਹੈ? ਬਹੁਤ ਹਲਕਿਆ ਹੋਇਐ। ਸਾਲੇ ਕੁੱਤੇ ਦਾ ਕੋਈ ਸਟੈਂਡਰਡ ਈ ਨ੍ਹੀਂ। ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਾ ਕੇ ਟੋਇਲਟਾਂ 'ਚ ਫੜ ਲੈਂਦੈ।"

ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਯਕੀਨ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੇ ਮਹਿਬੂਬ ਬਾਰੇ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਮੈਂ ਸੁਣਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕੰਨ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾ ਕੇ ਦੂਜੇ ਰਾਹੀਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਪਾਰਟੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪੱਝ ਮੇਰੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਬਿੰਦੇ-ਝੱਟੇ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ, ਜੋ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਉੱਥੇ ਹਾਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਮੈਂ ਪਾਲਿਸੀ ਐਂਡ ਸਟਰੈਟਜ਼ੀ ਦੇ ਮੁੱਖ ਸਲਹਾਕਾਰ ਜੌਰਜ਼ ਸਟੀਵਨਪੋਲਸ ਦੇ ਦਫਤਰ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਦਫਤਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਇੱਕਲਿਆਂ ਬੈਠਿਆਂ ਦੇਖ ਲਿਆ। ਉਦੋਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੁੜੇ ਮਟਕਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਉਥੋਂ ਦੀ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਗਈ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਚਲੂਣੇ ਜਿਹੇ ਲੜਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਮੈਂ ਆਨੀ-ਬਹਾਨੀ ਦਫਤਰ ਦੇ ਮੂਹਰ ਦੀ ਦੋ ਤਿੰਨ ਚੱਕਰ ਕੱਟੇ। ਚੌਥੇ ਪੰਜਵੇਂ ਗੇੜੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਦਫਤਰ ਅੰਦਰ ਦੇਖਦੀ ਹੋਈ ਉਥੋਂ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਹੱਥ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਮਾਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। 

ਡਰਦੀ, ਸੰਗਦੀ ਅਤੇ ਝਿਜਕਦੀ ਜਿਹੀ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਬੈਠਾ ਸੀ, "ਕਿਹੜੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹੀ ਐਂ?"

"ਕਿਉਂ ਕੀ ਹੋਇਐ? ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਪੜ੍ਹਣ ਲੱਗਣੈ ਉਥੇ?"

"ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਕਾਹਨੂੰ ਪੜ੍ਹਣ ਲੱਗਣੈ। ਤੈਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਦੀ ਜਾਚ ਨ੍ਹੀਂ ਸਖਾਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ?... ਮੈਂ ਨੋਟ ਕੀਤੈ ਤੇਰੇ ਕਪੜੇ ਈ ਨ੍ਹੀਂ ਲੋਟ ਆਉਂਦੇ... ਹਰ ਵੇਲੇ ਲੀੜੇ ਜਿਹੇ ਹੀ ਸੂਤ ਕਰਦੀ ਰਹਿਨੀ ਆ। ਪੈਂਟਾਂ 'ਚੋਂ ਤੇਰੀਆਂ ਲਾਲ ਨੀਲੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕੱਛੀਆਂ ਬਾਹਰ ਝਾਕਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।... ਗਲਵੇਂ ਚੋਂ ਕਾਲੇ ਚਿੱਟੇ ਬਰਾ ਬਾਹਰ ਝਾਤੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ...।"

ਮੇਰੀ ਘਬਰਾਹਟ ਜਿਹੀ ਹੋਰ ਵੱਧ ਗਈ ਤੇ ਮੈਂ ਬੁੜਬੁੜਾਈ, "ਤੁਸੀਂ ਲੀੜਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਓ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ।  ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਕਲੀਫ ਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਖਿਆਲ ਰੱਖਾਂਗੀ।"

"ਤਕਲੀਫ ਤਾਂ ਹੈਗੀ ਈ ਆ। ਮੇਰੇ ਅਰਗੇ ਦੇਖਣ ਆਲੇ ਦਾ ਵਾਹਣ ਹੋ ਜਾਂਦੈ।"

"ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਬਹੁਤ ਮਰਦੀ ਆਂ ਥੋਡੇ 'ਤੇ... ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆਂ ਥੋਨੂੰ ਮੈਂ ਸਰ...।"

ਮੇਰੇ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਫੇਰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤੈ ਮੈਂ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆਂ। ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਹਿੱਲਰੀ ਤੇ ਇਕ ਬੱਚੀ ਚੈਲਸੀ ਹੈ।"

"ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਪਿਆਸਿਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਦੋ ਘੁੱਟ ਪਾਣੀ ਪੀਣੈ। ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਥੋਡਾ ਨਲਕਾ ਪੱਟ ਲੈਣੈ! ਮੇਰਾ ਪਹਿਲਾ ਯਾਰ ਵੀ ਵਿਆਹਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਇਲਮ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹੇ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਆਸ ਰੱਖਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਹੱਦ ਵਿਚ ਰਹਾਂਗੀ। ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹਿਆਂ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਕਰਨਾ ਆਉਂਦੈ। ਇੱਕ ਚਾਂਨਸ ਤਾਂ ਦੇ ਕੇ ਦੋਖੋ, ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਫਸੋਸ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਦੇਵਾਂਗੀ। ਚੰਦ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਮਿਲ ਜਾਣ ਤੇਰੀ ਨਜ਼ਰੇ-ਏ-ਇਨਾਇਤ ਦੀਆਂ, ਤੇਰੀ ਇਨਾਇਅਤ ਹੀ ਜੇਕਰ ਪਿਆਰ ਬਣ ਜਾਏ। ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਸਮ ਸੱਚ ਆਖਦੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਪਤਝੜ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਹਾਰ ਬਣ ਜਾਏ।" ਬਦਹਵਾਸੀ ਜਿਹੀ ਦੇ ਆਲਮ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਉੱਕਾ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਬੋਲ ਗਈ ਸੀ।

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਪੂਰਾ ਚਿਹਰਾ ਟੇਬਲ ਲੈਂਪ ਵਾਂਗੂ ਜਗ ਪਿਆ ਸੀ, "ਅੱਛਾ? ਇਹ ਗੱਲ ਐ ਤਾਂ ਆਏਂ ਕਰ... ਮਗਰਲੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿੱਚ ਚਲਦੇ ਆਂ।"

ਅਸੀਂ ਪਿੱਛਲੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਅੰਦਰ ਵੜਦਿਆਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਅਤਿ ਦੀ ਤੜਪ, ਸਚਾਈ ਅਤੇ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਲਿਪਟ ਗਈ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੀ ਗਲਵਕੜੀ ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨਹੀਂ। ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਆਮ ਆਦਮੀ ਸੀ। ਇਹ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਸੀ। ਇਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਦਾਸੀਨ, ਸੰਵੇਦਨਾਸ਼ੀਲ, ਨਰਮ, ਲੋੜਵੰਦ, ਪਿਆਰਾ, ਮਾਸੂਮ ਅਤੇ ਗਰੀਬੜਾ ਜਿਹਾ ਮਨੁੱਖ। ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਮੇਰਾ  ਪ੍ਰੇਮੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਸਿਰ ਲਾ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਉਹ ਮੇਰੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਸੁਹੱਪਣ, ਅਤੇ ਸੁਲਝੇਪਨ ਦੀ। ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਸਿਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, "ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਚੁੰਮ ਸਕਦਾਂ।"

ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲੀ। ਉਸਨੇ ਤਰਲਾ ਜਿਹਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, "ਪਲੀਜ਼...? ਬਹੁਤ ਦਿਲ ਕਰਦੈ।"

ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੋਂਠ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਾ ਦਿੱਤੇ। ਅਗਲੇ ਪਲ ਸਾਡੇ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਸਾਡੇ ਸੱਜਰੇ ਸਿਰਜੇ ਗਏ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਉਸਾਰਨ ਅਤੇ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਇਬਾਰਤ ਲਿੱਖਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਯੂਨਾਇਡ ਸਟੇਟਜ਼ ਦਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਮੇਰੇ ਲਬਾਂ ਉੱਤੇ ਸਿਸਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਅਕੱਥੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਨਾਲ ਸਰਾਬੋਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਬੜੇ ਸਲੀਕੇ ਅਤੇ ਸਬਰ ਨਾਲ ਪੋਲਾ-ਪੋਲਾ ਮੇਰੇ ਹੋਂਠਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ... ਚੂਸਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਸਮੂਚੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚ ਜਲ-ਤਰੰਗ ਵਜ ਰਹੇ ਸਨ...। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡੇ 'ਤੇ ਕੀੜੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਲੜਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ਬਦਨ ਹਲਕਾ-ਹਲਕਾ ਕਰੰਟ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। 

ਅਚਾਨਕ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਮੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਰਕਣ ਲੱਗੇ। ਮੈਂ ਇਸ ਆਨੰਦਮਈ ਅਧਿਆਏ ਦਾ ਐਨੀ ਛੇਤੀ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਡੀਆਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੱਬਾਂ ਭਾਰ ਹੁੰਦਿਆਂ ਆਪਣੇ ਲਬਾਂ ਦੀ ਗ੍ਰਿਫਤ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਹੋਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰ ਲਿੱਤੀ। ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਹੋਂਠ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਮਨਮਰਜ਼ੀਆਂ ਕਰਦੇ ਗਸ਼ਤ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ...। 

ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚ ਕੇ ਇਸ ਵਿਸਮਾਦਮਈ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, "ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਹਟਣ ਨੂੰ... ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਐ। ਮੇਰਾ ਬਸ ਚੱਲੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਖੜੀ ਖੜੋਤੀ ਨੂੰ ਈ ਚੱਟ ਜਾਵਾਂ।"

"ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਕੁਲਫੀ ਆਂਗੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਰਨ ਨੂੰ ਬੇਕਰਾਰ ਹੋਈ ਫਿਰਦੀ ਆਂ।"

"ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ। ਸ਼ਰਾਬ 'ਚ ਘੋਲ ਕੇ ਗਟਾਗਟ ਪੀ'ਜੂ ਤੈਨੂੰ।"

"ਪੀ ਜਾਓ ਜਨਾਬ... ਮਨਾ ਕੌਣ ਕੰਮਬਖਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।" ਨਸ਼ਿਆਈ ਜਿਹੀ ਮੇਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਿਕਲੀ ਸੀ।

"ਹੁਣ ਚੱਲ। ਆਪਾਂ ਫੇਰ ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਆਉਣਾ ਇੱਥੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ।"

ਮੈਂ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸੱਜੀ ਗੱਲ੍ਹ 'ਤੇ ਪੱਪੀ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਉਥੋਂ ਤੁਰ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਨੂੰ ਆਉਂਦੀ ਹੋਈ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਪੋਲਿਟਕਲ ਕਰਾਇਸਸ ਕਰਕੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚਲੀਆਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਰਖੇਲਾਂ ਦੀ ਆਰਜ਼ੀ ਛੁੱਟੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਜਿਸਮਾਨੀ ਭੁੱਖ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਮੰਨ ਗਿਆ। ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈਆਂ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰਾ ਖਹਿੜਾ ਛੱਡ ਦੇਵੇਗਾ। ਉਸਨੇ ਕੀ ਲੈਣਾ ਹੈ, ਮੈਥੋਂ ਮੋਟੀ ਜਿਹੀ ਤੋਂ?... ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਇਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਜਨਾਨੀ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਫੇਰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਕਹਿੰਦਾ ਬਸ ਇਹ ਸਮਝ ਬਈ ਕਲਿੰਟਨ ਇਕ ਹਿੱਲਦੀ ਹੋਈ ਹੁਲਾਰੇ ਖਾਂਦੀ ਪੀਂਘ ਹੈ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਜਿੰਨੇ ਝੂਟੇ ਲੈ ਹੁੰਦੇ ਨੇ... ਲੈ ਲਾ। ਜਦ ਇਹ ਪੀਂਘ ਹਿੱਲਣੋਂ ਰੁੱਕ ਗਈ। ਉਦੋਂ ਉਤਰ ਜਾਈਂ। 

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਕੀ ਮਨ ਲੱਗਣਾ ਸੀ। ਬਸ ਵਕਤ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਦੋ ਕੁ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ। ਉਥੇ ਬੈਠੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਰਿੰਦੇ ਨੂੰ ਉਹਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਬਾਹਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਫੇਰ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਕਾਗਜ਼ ਉੱਤੇ ਲਿੱਖ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਆਪਣਾ ਫੋਨ ਨੰਬਰ ਤੇ ਘਰ ਦਾ ਐਡਰੈੱਸ ਉਸਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਆਸਾ-ਪਾਸਾ ਦੇਖ ਕੇ ਫਟਾਫਟ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, "ਪੰਜ ਦਸ ਮਿੰਟ ਲਈ ਜੌਰਜ਼ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਆ ਕੇ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਐਂ। ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸੱਦੈ।"

"ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਖੁੱਲ੍ਹਾ?"

"ਇਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਆਈ ਨੂੰ ਈ ਪਤਾ ਲੱਗੂ।" ਮੁਸਕੜੀਏ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਦੇ ਹੀ ਉੱਠ ਕੇ ਉਸਦੇ ਮਗਰ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਫੇਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਬਈ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਸੋਚੇਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚਾਲੂ ਤੇ ਹਲਕੀ ਹੋਈ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਰੁੱਕ ਗਈ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਸਬਰ ਨਾ ਕਰ ਹੋਇਆ ਤੇ ਪੰਜ ਸੱਤ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਰਸ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਉਡਰ ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਕੱਢ ਕੇ ਪੱਫ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਮੇਅਕਪ ਠੀਕ ਕੀਤਾ। ਲਿਪਸਟਿਕ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਲਾਉਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਕਿ ਇਹਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ? ਇਹ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਪੂੰਝ ਹੀ ਦੇਣੀ ਹੈ। 

ਮੈਂ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਸੱਧਰਾਂ ਦਾ ਤੁਫਾਨ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰ ਪਈ ਤੇ ਜੌਰਜ਼ ਦੇ ਦਫਤਰ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਅਜੇ ਪਹਿਲੀ ਹੀ ਦਸਤਕ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਪਟੱਕ ਦੇਣੇ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਦੋਂ ਦਾ ਹੀ ਉਥੇ ਖੜ੍ਹਾ ਮੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਵੜਦਿਆਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ ਬਾਂਹ ਪਾ ਲਿੱਤੀ, "ਆਜਾ ਪਿਛਲੇ ਦਫਤਰ 'ਚ ਈ ਚੱਲਦੇ ਆਂ।"

ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਈ। ਮਗਰਲੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਲਾਇਟਾਂ ਬੰਦ ਸਨ। ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਵੜਦਿਆਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਕਾਫੀ ਹਨੇਰਾ ਹੈ।... ਲਾਇਟ ਲਾ ਲਉ।"

"ਹਨੇਰੇ ਨੂੰ ਤੈਂ ਸਾਲੀਏ ਮੋਤੀ ਪ੍ਰੋਣੇ ਆ? 'ਨੇਰ੍ਹੇ 'ਚ ਮੇਰਾ ਤੀਰ ਸਹੀ ਨਿਸ਼ਾਨੇ 'ਤੇ ਲੱਗਦੈ... ਘਾਬਰ ਨਾ। ਨਾਲੇ ਇਉਂ ਆਪਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੇਫ ਹਾਂ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿਸਾਂਗੇ ਨ੍ਹੀਂ।"

ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਖਿਆਂ ਵਾਂਗ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਕਦੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਹੋਂਠ ਚੂੰਢਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਮੇਰੀ ਗਰਦਣ ਉੱਤੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਲ ਵਾਸਨਾ ਦੇ ਸਿਆੜ ਕੱਢਦੇ। ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋ ਬਦੋਬਦੀ ਵਿਸਮਾਦਮਈ ਸਿਸਕੀਆਂ ਨਿਕਲੀ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਵੀ ਹੱਲੇ ਕਰ-ਕਰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਝਪਟ-ਝਪਟ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੀ ਕਮੀਜ਼ ਦੇ ਬਟਨ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਮੇਰੀ ਬਰਾ ਧੂਹ ਕੇ ਹੇਠ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਨੰਗੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਕੰਧ ਵਿੱਚ ਗੱਡ ਕੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਦੋਨਾਂ ਸਤਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਘੁੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਉਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਸਾਬਤੀ ਨੂੰ ਨਿਘਲਣ ਨੂੰ ਫਿਰਦਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਘੁੱਸਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਉਦੋਂ ਸਿਉਂਤੇ ਹੋਏ ਸਨ ਕਿ ਦਫਤਰ ਦਾ ਟੈਲੀਫੋਨ ਖੜਕ ਗਿਆ। 

ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਬੱਤੀ ਜਗਾ ਕੇ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਦੀ ਹੋਈ ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ ਗੋਡਿਆਂ ਭਾਰ ਬੈਠ ਗਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਰਤ ਸੀ। ਉਹ ਫੋਨ ਸੁਣਦਾ ਹੋਇਆ ਕਦਮਾ ਵਿਚ ਭੁੰਜੇ ਬੈਠੀ ਦੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪਲੋਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਬੈੱਲਟ ਅਤੇ ਜ਼ਿੱਪ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸਦੀ ਪੈਂਟ ਅੰਡਰਵੇਅਰ ਸਮੇਤ ਹੇਠਾਂ ਸਰਕਾ ਦਿੱਤੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਅੱਗੇ ਵਧ ਕੇ ਮੇਰੇ ਹੋਰ ਕਰੀਬ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੋਲਾ ਜਿਹਾ ਉਸਦੇ ਲਿੰਗ ਨੂੰ ਸਪਰਸ਼ਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹਰਕਤ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ...। ਮੇਰੀ ਜੀਭ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਗੁਪਤ ਅੰਗ ਨੂੰ ਲਪੇਟੇ ਮਾਰਨ ਵਿੱਚ ਵਿਅਸਤ ਹੋ ਗਈ।...

ਇਸ ਕ੍ਰਿਰਿਆ ਨੂੰ ਨਿਰਵਿਗਨ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦਿਆਂ, ਮੈਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਤਾਹ ਕਰਕੇ ਤੱਕਿਆ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਰੂਰ ਅਤੇ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਬੰਦ ਹੋਈਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਟੈਲੀਫੋਨ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਵੱਲ ਵੀ ਉਹਦਾ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਉਹ ਐਵੇਂ ਔੜ ਦੀਆਂ ਪਤੌੜ ਮਾਰਦਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਜਿਹਾ ਭਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਯਾਦ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਸਨੇ ਕਿਸ ਨਾਲ ਤੇ ਕੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਹੋਂਠ ਅਤੇ ਜੀਭ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਜੌਹਰ ਦਿਖਾ ਰਹੇ ਸਨ...। ਛੇ ਫੁੱਟ ਦਾ ਕਲਿੰਟਨ, ਛੇ ਇੰਚ ਵਿੱਚ ਪੂਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸੁੰਘੜ ਕੇ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।... 

ਪੰਜ ਕੁ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਔਖੇ-ਔਖੇ ਜਿਹੇ ਸਾਹ ਲੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਪੂਰੀ ਗਰਮੀ ਫੜ੍ਹ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜੁਬਾੜੀਆਂ ਦੀ ਕਸਰਤ ਨੂੰ ਹੋਰ ਤੀਬਰ ਅਤੇ ਸ਼ਿੱਦਤ-ਆਮੇਜ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਯਕਾਯਕ ਇੱਕ ਲੇਰ ਨਿਕਲੀ, "ਹਾਏ!!! ਮਰਗੀਆ... ਓਏ ਤੇਰੀ ਭੈਂ...।"

ਕਲਿੰਟਨ ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਇੱਕ ਦਮ ਗਵਾਰਾਂ ਤੇ ਅਨਪੜਾਂ ਵਾਲੀ ਭਾਸਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਗੱਲ-ਗੱਲ ਨਾਲ ਗੰਦੀਆਂ-ਗੰਦੀਆਂ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦਾ। ਲੁੱਚੀਆਂ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਣ ਦਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੌਂਕ ਹੀ ਸੀ। ਇਹ ਗਾਲਾਂ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਫਬਦੀਆਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਣ ਦਿੰਦਾ ਦੇਖਦੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਧੜਕਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਹੁਣ ਵੀ ਗਾਲ ਕੱਢਣ ਲੱਗਾ... ਹੁਣ ਗਾਲ ਕੱਢਣ ਲੱਗਾ।

ਮੈਂ ਹੋਰ ਵੀ ਤਨ-ਦੇਹੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਕਾਰਜ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਕਲਿੰਟਨ ਲਈ ਹੋਰ ਤਸ਼ੱਦਦ ਸਹਿ ਸਕਣਾ ਕਠਿਨ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਇਹ ਆਖ ਕੇ ਫੋਨ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ, "ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਫੇਰ ਠਹਿਰ ਕੇ ਫੋਨ ਕਰਦਾਂ ਥੋਨੂੰ।"

ਜਿਹੜਾ ਉਸਦੇ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਸ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਮੈਂ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮਸ਼ਖਰੀ ਕੀਤੀ, "ਦੇਖੀਂ ਕੀਤੇ ਹਾਰਟ ਅਟੈਕ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀਂ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਸਾਹਿਬ?"

"ਹਾਰਟ ਐਟਕ ਛੱਡ... ਮੈਂ ਕੁੜੀ ਯਾਵਾ ਮਰਨ ਆਲਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆਂ।... ਬਹੁਤ ਨਜ਼ਰਾ ਆ ਰਿਹੈ... ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਉਂ ਨ੍ਹੀਂ ਟੱਕਰੀ?...ਹਾਏ... ਹਾ... ਬਸ ਕਰ ਸਾਲੀਏ ਮਰ'ਜੂੰ ਮੈਂ... ਮਾਰ ਕੇ ਹੀ ਛੱਡੇਂਗੀ? ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਜੋਗਾ ਵੀ ਭੋਰਾ ਰਹਿਣ ਦੇ ਕੁਝ ਕਿ ਸਾਰਾ ਚਰ ਜਾਣੈ?" ਕਲਿੰਟਨ ਲਾਡ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਮੇਰਾ ਅੰਦਰ ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੁੱਝ ਕੁ ਪਲਾਂ ਬਾਅਦ ਜਿਉਂ ਹੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੋਕ ਕੇ ਮੂੰਹ ਪਿੱਛੇ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਗੁਪਤ ਅੰਗ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀਰਜ ਦਾ ਇੱਕ ਫੁਹਾਰਾ ਫੁੱਟਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸ਼ਕਰਾਣੂ ਦੀ ਧਾਰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਰੰਗ ਗਈ। 

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲੈ ਲੇ ਨਿਢਾਲ ਹੋਇਆ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਜਮਾਂ ਸਾਹ-ਸਤਹੀਣ। ਮੈਂ ਉੱਠ ਕੇ ਟਿਸ਼ੂ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਸਾਫ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕਿਉਂ ਕਿਵੇਂ ਆਂ... ਆਇਐ ਸੁਆਦ?"

"ਪੁੱਛ ਨਾ, ਬਿੱਲਕੁਲ ਤਸੱਲੀ ਹੋਗੀ ਪੂਰੀ। ਤੇਰੀ ਜੀਭ ਦੇ ਧੋਬੀ ਪਟੜਿਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਧਮੋਇਆ ਕਰਤਾ, ਭੈਣ ਦੇਣੀਏ!... ਹੁਣ ਪੂਰਾ ਮਹੀਨਾ ਸੌਖਾ ਲੰਘ'ਜੂ।"

"ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹੇਂਗਾ ਤਾਂ ਆਏਂ ਈ ਐਸ਼ ਕਰੇਂਗਾ।"

"ਫੇਰ ਤਾਂ ਸੋਹਣਿਉ ਥੋਡੇ ਨਾਲ ਈ ਰਿਹਾ ਕਰਾਂਗੇ।" ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀ ਪੈਂਟ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ।

ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ਼ ਦੇ ਬਟਨ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਦੇਖੀਆ ਇੱਕ ਬਟਨ ਦਾ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਖੋਲ੍ਹਣ ਵੇਲੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਕਾਜ ਫਾੜ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, "ਬੰਦਿਆਂ ਆਂਗੂੰ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਖੋਲ੍ਹ ਹੁੰਦਾ। ਪਾੜ'ਤਾ। ਹੁਣ ਹੋਰ ਨਮਾ ਲੈ ਕੇ ਦੇਈ ਪਤੰਦਰਾ।" 

"ਤੂੰ ਇੱਕ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਰੋਂਦੀ ਐਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਝੱਗਿਆਂ ਦੀ ਫੈਕਟਰੀ ਲੈ ਦੂੰ ਬੱਲੀਏ। ਕੋਈ ਲੱਲੀ-ਛੱਲੀ ਨਾ ਸਮਝੀ ਮਰੀਕਾ ਦਾ ਰਾਸਟਰਪਤੀ ਆ ਤੇਰਾ ਯਾਰ ਮਰੀਕਾ ਦਾ। ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਦੇ ਤਾਂ ਕੰਜਰਦੀਏ ਬ੍ਰੈਂਡ ਚਲਾਦੂੰ।"

ਅਸੀਂ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਹੱਥ ਮੂੰਹ ਧੋਤੇ ਤੇ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਬੈਠ ਕੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੱਸ ਵਜੇ ਉਦਣ ਮੈਂ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਸਭ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸਾਂਭੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦੀ। ਖੁਮਾਰ ਦਾ ਆਲਮ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਤਾਰੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਤਮਿਨਾਨ ਅਤੇ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿਕਲ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਮਾਸੀ ਡੈਬਰਾ ਨੂੰ ਜਗਾ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਮੈਂ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਸੀ। ਪਿਚਕਾਰੀਆਂ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੀ ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਣੀ। ਲੇਕਿਨ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਉਂ ਸਧਾਰਨ ਢੰਗ ਨਾਲ ਲਿਆ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅਹਿਮ ਗੱਲ ਹੀ ਨਾ ਹੋਈ ਹੋਵੇ। ਦਰਅਸਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਹੀ ਸਮਝਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਚੁੰਮਣ ਆਸ਼ਿਕਾਨਾ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਮਹਿਜ਼ ਸਧਾਰਨ ਕਿਸਮ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ 'ਤੇ ਚੁੰਮੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਜੋ ਅਸੀਂ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਅਸਲੀਅਤ ਤੋਂ ਵਾਕਿਫ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ਰਾਬਣ ਹੋਈ ਫਿਰਦੀ ਸੀ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਵੜਦਿਆਂ ਹੀ ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਤਲਾਸ਼ਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮੇਰਾ ਮਨ ਕੰਮ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਲਿੰਟਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਅਨੇਕਾਂ ਵਾਰ ਮੈਂ ਬਹਾਨੇ ਬਣਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਦਫਤਰ ਮੂਹਰੇ ਦੀ ਲੰਘੀ, ਪਰ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਇਆ। ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ। ਸ਼ੱਕ ਪੈ ਜਾਣ ਦੇ ਡਰ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਸ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਦਿਨ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ। ਮੈਨੂੰ ਫਿਕਰ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਕੀ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਜਾਂ ਉਹ ਹੋਰ ਜਨਾਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮਸਰੂਫ ਸੀ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਅੱਡੀ ਚੋਟੀ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਜੁਬਾੜਾ ਵੀ ਦੁੱਖਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਫੇਰ ਵੀ ਮੂੰਹ ਮਾਰਨੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹਟੀ... ਬਸ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਕੇ ਚੂੰਘਦੀ ਗਈ ਸੀ।

ਅਨੇਕਾਂ ਸਵਾਲ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਦੌੜਾਂ ਲਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦੀਆਂ ਜੁਗਤਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ ਪਈ। ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਕੀਮ ਆਈ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕੋਈ ਉਪਹਾਰ ਦੇਵਾਂ। ਇਸ ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੋਕਣਾ। 

ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਲਈ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਤੇ ਮਹਿੰਗੀ ਇਟਲੀ ਦੀ ਬਣੀ ਜ਼ਿੰਗਾ ਟਾਈ ਖਰੀਦ ਲਿੱਤੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਟਾਈ ਗਿੱਫਟ ਪੈੱਕ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸੈਕਟਰੀ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਨਜ਼ਰਾਨਾ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਟਾਈ ਵਾਲਾ ਪੈਕਟ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਫੜ ਕੇ ਰੱਖ ਲਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ, "ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਹੁਤ ਬਿਜ਼ੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਫਾਲਤੂ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਹੀ ਤੇਰਾ ਗਿਫਟ ਉਸਨੂੰ ਦੇ ਦੇਵਾਂਗੀ।"

ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਤੋਂ ਪੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕੀ ਉਸਨੇ ਮੇਰਾ ਤੋਹਫਾ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ? 

ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁੱਭੀ ਹੋਈ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਨੇ ਬਿਨਾ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖੇ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, "ਆਹੋ ਭੈਣੇ, ਮੈਂ ਉਦਣੇ ਹੀ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਹ ਧੰਨਵਾਦ ਦਾ ਪੱਤਰ ਲਿੱਖ ਕੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਤੇਰੇ ਲਈ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਟੈਮ ਨ੍ਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਤੈਨੂੰ ਫੜਾਉਣ ਦਾ। ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਤੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਟਾਈ ਲਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਫੋਟੋ ਖਿਚਵਾ ਕੇ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਭੇਜੇਗਾ।"

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਖੁਸ਼ੀ ਵੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤਾ ਮੇਰਾ ਫਿਕਰ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਫੌਰਨ ਬਾਅਦ ਦਸੰਬਰ ਵਿੱਚ ਕਲਿੰਟਨ ਆਇਰਲੈਂਡ ਦੌਰੇ 'ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਸਦੀਆਂ ਫੋਟੋਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪਣਾ ਚਿੱਤ ਪ੍ਰਚਾਉਂਦੀ ਰਹੀ। ਜਦੋਂ ਡੇਢ ਦੋ ਹਫਤੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਇਤਫਾਕਨ ਮੈਨੂੰ ਬਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਗਿਆ। ਸਾਡੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲੀਆਂ ਤੇ ਉਹ ਬਿਨਾ ਅੱਖ ਝਮਕਿਆਂ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੜਫ ਸੀ। ਸਾਫ ਜ਼ਾਹਿਰ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੀ ਕਮੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦ ਮੈਂ ਕੋਲ ਦੀ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਕੇ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, "ਮੈਂ ਜਿਹੜੀ ਫੋਟੋ ਭੇਜੀ ਸੀ, ਮਿਲਗੀ?"

ਮੈਂ ਨਾਂਹ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਮਾਰਕੇ ਆਕੜ ਨਾਲ ਨਖਰਾ ਕਰਦੀ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਗਈ। ਘੰਟੇ ਕੁ ਬਾਅਦ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਸੁਨੇਹਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲੀ ਗਈ। ਬੈਟੀ ਮੈਨੂੰ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਵਾੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੈਂ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਓਵਲ ਔਫਿਸ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਸਿਰ ਸਿੱਟੀ ਕੋਈ ਫਾਇਲ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਪੋਲੇ ਪੈਰੀ ਡਰਦੀ ਝਿਜਕਦੀ ਜਿਹੀ ਉਸ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਫਾਇਲ ਚਲਾ ਕੇ ਮਾਰੀ ਤੇ ਕੁਰਸੀ ਦੀ ਢੋਹ ਨੂੰ ਪਿਛਾਂਹ ਉਲਾਰ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ, "ਆਓ ਸੋਹਣਿਓ ... ਵੋਹ ਆਏ ਹਮਾਰੇ ਘਰ ਮੇ ਖੁਦਾ ਕੀ ਕੁਦਰਤ। ਕਭੀ ਹਮ ਉਨ ਕੋ ਕਬੀ ਅਪਨੇ ਘਰ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੈ।... ਯਾਰ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਈ ਬਈ ਤੇਰੀ।"

"ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਦਾ ਤੁਸੀਂ ਠੇਕਾ ਲਿਆ ਹੋਇਐ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। "

"ਲੈ ਆਏ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੈ? ਨਾਮ ਛੱਡ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਜੀਭ ਤੇ ਤੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਵਾਦ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆ।"

"ਐਨੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇਕ ਫੋਨ ਹੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ। ਨੰਬਰ ਤਾਂ ਥੋਡੇ ਕੋਲ ਸੀਗਾ।"

"ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਥੇਰਾ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਪਟੋਲਿਆ। ਪਰ ਫੇਰ ਸੋਚਿਆ ਤੇਰੇ ਘਰਦੇ ਕੀ ਸੋਚਣਗੇ।"

"ਉਹਦੀ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ। ਉਹ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਾਇਵੇਟ ਲਾਇਨ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਮੈਂ ਨੰਬਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਦਾ।"

"ਲੈ ਫੇਰ ਹੁਣ ਦੇਖੀ ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਕਲਿੰਟਨ ਟਿਕਣ ਦੇ ਗਿਆ ਤਾਂ ਕਹਿ 'ਦੀ।"

"ਥੋਡੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨ੍ਹੀਂ ਥੋਨੂੰ ਰੋਕੂਗੀ?"

"ਕਿੱਥੇ ਸਵਾਦ ਖਰਾਬ ਕਰਨ ਆਲੀ ਗੱਲ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਯਾਰ। ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰ। ਦਿਖਾਵੇ ਨੂੰ ਹੀ ਅਸੀਂ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਹਾਂ। ਉਂਝ ਸਾਡਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ। ਕਈ ਸਾਲ ਹੋਗੇ।... ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਇਕੱਠੇ ਸੁੱਤੇ ਵੀ ਨ੍ਹੀਂ। ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਝੱਗਾ ਚੁੱਕਿਆਂ ਆਪਦਾ ਈ ਢਿੱਡ ਨੰਗਾ ਹੁੰਦੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖੀ ਹਾਂ।... ਚੱਲ ਛੱਡ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰੀਏ ਜੀਹਦੇ ਲਈ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ।" 

ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਟਾਈ ਲਾ ਕੇ ਖਿੱਚਵਾਈ ਆਪਣੀ ਫੋਟੋ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਲਿੱਖ ਦਿੱਤਾ, "ਟੂ ਮੌਨਿਕਾ ਲੂਵਿੰਸਕੀ, ਥੈਂਕਸ ਫਾਰ ਨਾਇਸ ਟਾਇ, ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ।" 

ਦਸਤਖਤ ਕੀਤੀ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਫੋਟੋ ਫੜਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮੁਸਰਤ ਹੋਈ ਸੀ, "ਸੋ ਸਵੀਟ... ਥੈਂਕਯੂ ਵੈਰੀ ਮੱਚ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ।"

"ਧੰਨਵਾਦ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਕਰਦਾਂ... ਐਡੀ ਵਧੀਆ ਟਾਈ ਦੇਣ ਲਈ। ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਈ। ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ?"

"ਦਰਅਸਲ ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਇੱਕ ਟਾਈਆਂ ਦੇ ਸਟੋਰ, ਨੌਟ ਸ਼ੌਪ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਤਜ਼ਰਬਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਟਾਈ ਪਸੰਦ ਆਵੇਗੀ।"

"ਵੈਰੀ ਗੁੱਡ। ਮੌਨਿਕਾ ਲੂਵਿੰਸਕੀ, ਥੋੜ੍ਹੀ ਲਿੱਸੀ ਹੋਗੀ ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ।"

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਵਾਕਈ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪਿਛਲੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਹਫਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕਾਫੀ ਭਾਰ ਘਟਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ ਚੱਜ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾਧਾ। ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਵੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਆਈ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਤਬਦੀਲੀ ਨੂੰ ਵੀ ਪਕੜ ਲਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਲਈ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੱਧ ਗਿਆ ਸੀ।

"ਲੂਵਿੰਸਕੀ? ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਨਾਮ ਆ?" ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਤਿਉੜੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ।

"ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਇਹ ਯਹੂਦੀ ਨਾਮ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਦਾਦਾ ਜਰਮਨ ਯਹੂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾਜ਼ੀ ਦਾ ਸਤਾਇਆ ਹੋਇਆ ਅਮਰੀਕਾ ਆ ਕੇ ਵਸਿਆ ਸੀ।"

"ਓ ਅੱਛਾ ਅੱਛਾ।...ਮਿਸ ਲੂਵਿੰਸਕੀ, ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਮੌਨਿਕਾ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦੈ?"

ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਕੰਬਦਿਆਂ ਮੈਂ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, "ਨਹੀਂ ਸਰ... ਅੱਮ... ਮੇਰਾ ਮਤਲਵ ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰੋੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਮੋਨਿਕਾ ਹੈ ਇਸਦਾ ਸਹੀ ਉਚਾਰਨ। ਮੌਨਿਕਾ ਨਹੀਂ।"

"ਆਹੋ ਉਹੀ। ਮੋਨਿਕਾ ਅਲਜ਼ੀਰੀਆ, ਉੱਤਰੀ ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਦੇ ਕਬੀਲਾਈ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਚਲਤ ਨਾਂ ਵਾ। ਲਿਬੀਅਨ ਦੇਵਤਾ ਮੋਨ ਦੀਆਂ ਭਗਤਨੀਆਂ ਨੂੰ ਮੋਨਿਕਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦੈ। ਸੰਤ ਅਗਸਟਿਨ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਮੋਨਿਕਾ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਯੂਨਾਨੀ ਮਿਥਿਹਾਸ ਅਤੇ ਮੌਡਰਨ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਮੋਨਿਕਾ ਦਾ ਅਰਥ ਹੂੰਦੈ, ਤਨਹਾ ਜਾਂ ਇੱਕਲਤਾ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਇਨਸਾਨ।" 

ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਦੇ ਅਰਥ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਈ ਸੀ। ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਹ ਨਾਮ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਢੁੱਕਦਾ ਸੀ। ਵਾਕਈ ਮੈਂ ਤਨਹਾ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਇਕੱਲੀ ਸੀ। ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ, "ਮੇਰੇ ਤੇ ਤਾਂ ਫੇਰ ਇਹ ਸੌ ਫੀਸਦੀ ਸਹੀ ਢੁੱਕਦੈ।"  

"ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਤਨਹਾ ਐਂ?"

"ਹੂੰਅ!" ਮੈਂ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਸੀ।

"ਮੇਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ। ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਤਨਹਾ ਨ੍ਹੀਂ ਰਹਿਣ ਦਿੰਦੇ। ਮੈਂ ਹੈਗਾ ਨਾ।" 

ਮੈਂ ਨਜ਼ਰਾ ਉੱਠਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਤੋਪਾਂ ਵਾਰਗੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਗੱਡੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਨਾ ਅਹੁੜਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛ ਬੈਠੀ, "ਤੇ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦੈ?"

ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਜਿਹਾ ਹਾਸਾ ਹਸਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ ਸੀ, "ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਤਾਂ ਇੱਕੋ ਹੀ ਮਤਲਵ ਹੁੰਦੈ।... ਯੂਨਾਇਟਡ ਸਟੇਟਜ਼ ਦਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ।... ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਭਾਵ ਹੁੰਦੈ, ਉਹ ਮਰਦ ਜਿਸਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਔਰਤ ਮਨ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ।... ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਅਰਥ ਹੁੰਦੈ... ਉਹ ਬੰਦਾ ਜਿਸ ਦੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਉੱਤੇ ਮਾੜੇ ਜਿਹੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਨ ਨਾਲ ਅਮਰੀਕੀ ਫੌਜਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮੁਲਖ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।... ਏਨਾ ਕੁ ਬਥੇਰਾ ਕਿ ਹੋਰ ਚਾਨਣਾ ਪਾਵਾਂ ਬਈ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਕੌਣ ਹੂੰਦੈ?"

"ਨਹੀਂ ਬਾਬਾ ਰਹਿਣ ਦਿਉ। ਮੈਂ ਬਹਤੁ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਗਈ ਬਈ ਕਲਿੰਟਨ ਕੀ ਹੁੰਦਾ।" ਮੈਂ ਮੁਸ਼ਕੜੀਏ ਹੱਸ ਪਈ।

"ਮੋਨਿਕਾ ਤੇਰੇ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਦੇ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਟੋਏ ਤੈਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਰੀਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਤੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਇਹਨਾਂ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜ਼ਰੂਰ ਚੁੰਮਾਂਗਾ।" ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵਾਸਨਾ ਛਲਕ ਰਹੀ ਸੀ। 

"ਦੇਖਦਾ ਕੀ ਐਂ? ਫੇਰ ਉੱਠ ਕੇ ਚੁੰਮ ਲੈ। ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜੁਆਬ ਦਿੰਦੀ ਆਂ?"

"ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਗੱਲ ਛੱਡ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਾਲੀਏ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਮੁਰਗੇ ਦੇ ਲੈੱਗ ਪੀਸ ਆਂਗੂ ਚੂੰਢ ਸਿੱਟੂ।... ਆਏਂ ਕਰ... ਆ ਪਿੱਛੇ ਸਟੱਡੀ ਵਿੱਚ ਚਲਦੇ ਆਂ। ਨਾਲੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪੈੱਗ ਲਾਉਂਦੇ ਆਂ। ਮੈਂ ਤੀਹ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਆਇਰਸ਼ ਵਿਸਕੀ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆਂ। ਤੈਨੂੰ ਉਹਦਾ ਸਵਾਦ ਦਿਖਾਉਂਦਾਂ।"

ਅਸੀਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸਟੱਡੀ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਇੱਕ ਮੇਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਲਈ ਦੋ ਪੈੱਗ ਬਣਾਏ। ਕਲਿੰਟਨ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਪੱਟ 'ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਦਾਰੂ ਪੀਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਅਸੀਂ ਭਾਵੁਕ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਤਲਾਕ ਦੀ ਗੱਲ ਛੇੜ ਲਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਉਹਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੋਈ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਢਿੱਲੀ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਨੇ ਗੱਲ ਬਦਲ ਦਿੱਤੀ, "ਚੱਲ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਸੁਣਾ ਫੇਰ ਕੋਈ।"

"ਕਿਹੜੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਸੁਣਾਵਾਂ? ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਚੱਲਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ।"

"ਤੂੰ 'ਕੇਰਾ ਦੱਸਦੀ ਤਾਂ ਸੀਗੀ ਬਈ ਕਿਸੇ ਵਿਆਹੇ ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਤੇਰਾ ਚੱਕਰ ਚੱਲਦਾ ਸੀ?"

"ਓ... ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਐਵੇਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਡਰਾਮਾ ਮਾਸਟਰ ਨਾਲ ਫਸ ਗਈ ਸੀ। ਪਿਆਰ ਪਿਉਰ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਕਰਦੀ। ਐਵੇਂ ਟਾਇਮ ਪਾਸ ਜਿਹਾ ਹੀ ਸੀ।"

"ਭੈਣ 'ਚੋ... ਬੜਾ ਵਧੀਆ ਟੈਮ ਪਾਸ ਕਰਨ ਦਾ ਢੰਗ ਲੱਭਿਆ ਸੀ ਤੈਂ। ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਹਾਣ ਦਾ ਨ੍ਹੀਂ ਟੱਕਰਿਆ ਜਿਹੜਾ ਮਾਹਟਰ ਟਿਕਾ ਲਿਆ।"

"ਹਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮਿਲਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਾਸਟਰ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਰੂਰੀ ਖਹਿਣਾ ਸੀ? ਦਰਅਸਲ, ਮੈਂ ਅਨਾਰਕਲੀ ਵਰਗੀ ਸੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਸਾਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰਫ ਅਨਾਰ ਦੀ ਕਲੀ ਐਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਖਿੜਣ 'ਤੇ ਉਸਦਾ ਫੁੱਲ ਸੋਹਣਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਸੁਗੰਧੀ ਵਾਲਾ ਵੀ ਹੁੰਦੈ। ਪਰ ਭੌਰਾ ਕਦੇ ਉਸ ਦੇ ਫੁੱਲ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਬੈਠਦਾ। ਮੇਰਾ ਵੀ ਇਹੋ ਹਾਲ ਸੀ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਅਜੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਫਿੱਟ ਹੋਗੀ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਮੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕਨੀ ਕੋਈ ਝਾਕਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।"

"ਤੂੰ ਆਪ ਟਰਾਈ ਮਾਰ ਲੈਣੀ ਸੀ ਕਿਸੇ 'ਤੇ।"

ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲਈ ਸੀ, "ਉਹ ਵੀ ਹੂਲਾ ਫੱਕ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ 'ਕੇਰਾਂ। ਹੋਥਰੋਨ ਐਲੀਮੈਂਟਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਐਡਮ ਡੇਵ ਸੀ ਉਹਦਾ ਨਾਮ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਤੋਹਫੇ ਬਹੁਤ ਦਿੱਤੇ। ਲੋੜ ਪੈਣ 'ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੌਕਿਟ ਮਨੀ (ਜ਼ੇਬ ਖਰਚ) ਵੀ ਦੇ ਦਿੰਦੀ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਕਿਹਾ ਮੇਰਾ ਬੋਆਏ ਫਰੈਂਡ ਬਣ'ਜਾ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਠੀਕ ਆ ਤੂੰ ਸਮਝ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਬੋਆਏ ਫਰੈਂਡ ਆਂ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਫਿਲਮ ਦਿਖਾਉਣ ਲੈ ਗਈ। ਸਿਨਮੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਕਿੱਸ ਕਰ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਇਉਂ ਸੋਚਿਆ ਨ੍ਹੀਂ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਬਈ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਬੋਆਏ ਫਰੈਂਡ ਆਂ? ਮੈਨੂੰ ਬਣਾ ਸੁਆਰ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ। ਮੈਂ ਉਵੇਂ ਦਾ ਥੋੜ੍ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਮਤਲਵ ਸੀ ਬਈ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਫਰੈਂਡ ਆਂ ਤੇ ਨਾਲੇ ਮੈਂ ਬੋਆਏ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ ਤੇਰਾ ਬੋਆਏ ਫਰੈਂਡ ਹੋਇਆ। ਪ੍ਰੇਮੀ ਨ੍ਹੀਂ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਬਣ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਵੱਟ ਕੇ ਚਪੇੜ ਮਾਰੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਕਿਹਾ ਹਰਾਮਦਿਆਂ ਹੋਰ ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਛੱਲੀਆਂ ਲੈਣੀਆਂ? ਜੇ ਤੂੰ ਕਿੱਸ ਈ ਨ੍ਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਅਹੇ ਜਿਹੇ ਬੋਆਏ ਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਮੈਂ ਰਗੜ ਕੇ ਫੋੜੇ 'ਤੇ ਲਾਉਣੈ। ਬਸ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਐਂਡੀ ਸਰ ਨਾਲ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਪੇਚਾ ਪਿਆ ਸੀ।" 

ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵਿੱਚੋਂ ਟੋਕਿਆ ਸੀ, "ਅੱਛਾ। ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ ਸਾਲਾ ਮਾਹਟਰ ਸਾਰੀ ਮਲਾਈ ਮਲਾਈ ਜਿਹੀ ਖਾਹ ਗਿਐ। ਚੁੱਕੀ ਜਾਨਾਂ ਤੁੰ ਚਰੀ ਦੇ ਟਾਂਢੇ, ਵੇ ਰਸ ਲੈਗੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡੇ... ਮੁੰਡੇ ਨਹੀਂ। ਸੌਰੀ ਸੌਰੀ ਸਕੂਲ ਦਾ ਮਾਸਟਰ।"

"ਨਹੀਂ। ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਅੱਧੀ ਵਾਰ ਹੀ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧ ਬਣਾਏ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਟੀਚਰ ਬਹੁਤ ਧਾਰਮਿਕ ਖਿਆਲਾਂ ਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬਾਈਬਲ ਦੇ ਟੈਸਟਾਮੈਂਟ ਹੀ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਬਈ ਪਿਆਰ ਪਿਉਰ ਕੀ ਹੁੰਦੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਤਾਰਾਂ ਅਠਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੈਕਸ ਕੀਤਾ ਸੀ।" ਮੈਂ ਦੰਦੀਆਂ ਕੱਢਦੀ ਹੋਈ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਮਨੋ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।

"ਫੇਰ ਤਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਮੇਰੀ ਅਰਗੀ ਈ ਆ। ਏਸ ਕੰਮ 'ਚ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਲੇਟ ਹੀ ਹੱਥ ਖੋਲਿਆ ਸੀ। ਉਨੀਆਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋਗੀਆ ਸੀ ਮੈਂ। ਪਰ ਲਿੜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਦੇ ਕੋਈ ਤੀਮੀਂ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖੀ। ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਤਰਸ ਖਾਹ ਕੇ ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਜਨਮਦਿਨ ਨੂੰ ਇੱਕ   ਗਸ਼ਤੀ ਲਿਆਂਦੀ ਮੇਰੇ ਲਈ। ਮੈਂ ਅਣਜਾਨ ਸੀ ਜਮਾ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਕਿਹਾ ਬਈ ਦਸ ਦੇ ਵੀਹ ਡਾਲਰ ਲੈ ਲੀਂ ਭਾਮੇ। ਪਰ ਕੰਮ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿਖਾਜਾ। ਬਈ ਮੁੜਕੇ ਮੈਨੂੰ ਕਵੇਂ ਨਾ ਕੋਈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕੁਸ਼ ਕਰਨਾ ਨ੍ਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਉਹਨੇ ਰੂਹ ਲਾ ਕੇ ਤਸੱਲੀ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਕੰਮ ਸਿਖਾਇਆ। ਲੈ ਫੇਰ ਉਹ ਦਿਨ ਗਿਆ ਤੇ ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਆਇਆ। ਆਪਾਂ ਕਦੇ ਸੈਕਸ ਦੇ ਮਾਮਲੇ 'ਚ ਭੋਰਾ ਮਾਰ ਨ੍ਹੀਂ ਖਾਧੀ।"

"ਕੁੜੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਅਭਾਗਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਨ੍ਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਲੱਗਦੈ... ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸੱਚੀ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਤਰਸਦੀ ਮਰ ਜਾਣੈ।" ਮੇਰਾ ਰੋਣ ਨਿਕਲ ਆਇਆ ਸੀ। 

"ਨਾ ਰੋ ਨਾ ਬੇਬੀ। ਮੈਂ ਹਾਂ ਨਾ। ਹੱਟ ਕਮਲੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ...।" ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਹੰਝੂ ਹਟਾ ਕੇ ਪਰਾਂ ਕੀਤੇ ਤੇ ਬਾਹੋਂ ਫੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ। 

ਮੈਂ ਡੁਸਕਦੀ ਹੋਈ ਨੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਧੋਤਾ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੋਲੀਆ ਲਈ ਖੜਾ ਸੀ। ਹੱਥ ਸੁਕਾ ਕੇ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਿੱਤੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੀ ਠੋਡੀ ਥੱਲੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਵਾ ਲਿੱਤੀਆਂ।

ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਬਟਨ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਕਮੀਜ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਵਰਜਿਆ, "ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੇਰ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਰੱਖੋਂਗੇ। ਢਿੱਲਾ ਛੱਡ ਦਿਉ। ਮੈਨੂੰ ਬਨਾਉਟੀ ਗੱਲਾਂ ਚੰਗੀਆਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀਆਂ। ਤੁਸੀਂ ਜਿਵੇਂ ਦੇ ਹੋ, ਮੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਹੋ।"

ਕਮੀਜ਼ਾਂ ਉਤਾਰਨ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਗਏ। ਸਾਡੇ ਚੁੰਮਣ ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਵੇਗਮਈ ਹੁੰਦੇ ਗਏ, ਅਸੀਂ ਬਾਕੀ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਲਾਉਂਦੇ ਗਏ। ਮੈਂ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੋਨੋਂ ਅਲਫ ਨਗਨ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮੈਨੂੰ  ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਨੂੜ ਕੇ ਚੁੱਕ ਲਿਆ। ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਚੁੱਕੇ ਗਏ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਦਰਖਤ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਰਾਲ ਲਿਪਟੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਇਉਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੀ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ ਕਰੰਗੜੀ ਮਾਰ ਲਿੱਤੀ। 

ਅਸੀਂ ਵਾਹੋਦਾਹੀ ਇਸ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਰੂਹ ਨਾਲ ਚੁੰਮੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ...। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਭੁੰਜੇ ਲਿਟਾਇਆ ਤੇ ਅਸੀਂ ਸੰਭੋਗ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ…।


ਸੈਕਸ ਦੀ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਗਰਮ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਭਖੀ ਹੋਈ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਹੀ ਖੁਰ ਗਈ। ਪਰ ਕਲਿੰਟਨ ਪੰਦਰਾਂ ਵੀਹ ਮਿੰਟ ਕਾਮ ਦੀ ਮੈਰਾਥਨ ਦੌੜਦਾ ਰਿਹਾ। ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਨਿਸ਼ਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਜਿਸਮਾਨੀ ਭਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਦਨ ਉੱਤੇ ਚੁੱਕੀ ਰੱਖਣਾ, ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਸੁੱਖਦਾਈ ਜਿਹਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਕੇ ਮੇਰੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਤਾਂ ਪਾ ਕੇ ਪਏ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਦੇ ਲੜਾਈ ਝਗੜਿਆਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਦੇ ਕਰੀਬ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਣ ਦਾ ਦੁੱਖ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ।

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਿਹਾ। ਫੇਰ ਉਹ ਦੁਲਾਰ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗਾ, "ਮੋਨਿਕਾ ਬੇਬ, ਘਰੋਗੀ ਕਲੇਸ਼ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਜਿਹੜੀ ਪੀੜਾ ਝੱਲਣੀ ਪਈ ਹੋਵੇਗੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਬੜੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਇਸ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਅਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਹੰਢਾਇਆ ਹੈ। ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਸਨੇਹ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਤਰਸਿਆ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ  ਜੂਨੀਅਰ ਵਿਲੀਅਮ ਜੈਫਰਸਨ ਬਲਾਇਥ ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਸੜਕ ਹਾਦਸੇ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਿਆਰੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਮੇਰਾ ਪਿਉ ਮਾਮੂਲੀ ਜਿਹਾ ਸੇਲਜ਼ਮੈਨ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਗਰੀਬ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਨਾਮ ਵੀ ਮੇਰੇ ਸਕੇ ਪਿਉ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਖਾਨਦਾਨ ਦਾ ਗੋਤ ਤਾਂ ਬਲਾਇਥ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਸੌਤੇਲ ਬਾਪ ਦਾ ਗੋਤ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਦੇਹਾਂਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਾਨਾ ਨਾਨੀ ਕੋਲ ਛੱਡ ਕੇ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਦੇ ਮਕਸਦ ਨਾਲ ਨਰਸਿੰਗ ਕੀਤੀ। ਨਰਸਿੰਗ ਕਰਦਿਆਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਮੇਲ ਰੌਜਰ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਹੋਇਆ। ਰੌਜਰ ਦਾ ਆਟੋਮੋਬਾਇਲ ਦਾ ਆਪਣਾ ਬਿਜ਼ਨਸ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਧਨਾਢ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ। ਰੌਜਰ ਕਲਿੰਟਨ ਸਿਰੇ ਦਾ ਐਬੀ, ਅਵਾਰਾ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਸੀ। ਉਹ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਕੁੱਟਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਹਿਫਾਜ਼ਤ ਲਈ ਖੜਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਮਾਰਦਾ ਅਤੇ ਕਈ ਕਈ ਦਿਨ ਭੁੱਖਾ ਰੱਖਦਾ। ਮੇਰੀ ਸ਼ਕਲ ਆਪਣੇ ਸਕੇ ਪਿਉ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਮੇਰਾ ਸੌਤੇਲਾ ਪਿਉ ਜਦ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ  ਮੇਰੀ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਮੇਰਾ ਪਿਉ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਜੋ ਚੀਜ਼ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ, ਉਹੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕੁੱਟਦਾ। ਉਸਨੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਬਦਲ ਕੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਠੋਸ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਕਸਮ ਖਾਹ ਲਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਉੱਤੇ ਕੀਤੇ ਅਤਿਆਚਾਰਾਂ ਦਾ ਬਦਲਾ ਜ਼ਰੂਰ ਲਵਾਂਗਾ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਮ ਨੂੰ ਐਨਾ ਬਦਨਾਮ ਕਰ ਦੇਵਾਂ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਵੰਸ਼ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਝੁੱਕ ਜਾਇਆ ਕਰੇਗਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਦੱਸਿਆ ਕਰਨਗੇ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਮ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾਉਣ ਲਈ ਬੁਰੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਲੜਾਈਆਂ। ਦੁਕਾਨਾਂ ਮਕਾਨਾਂ ਦੀ ਭੰਨ੍ਹ ਤੋੜ ਅਤੇ ਚੋਰੀਆਂ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਗੈਂਗਸਟਰ ਬਣਾਗਾ। ਮੇਰੇ ਕਦਮ ਜੁਰਮ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਵੱਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵੱਧਣ ਲੱਗੇ।... ਜੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਰਸਤਾ ਨਾ ਬਦਲਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਅੰਡਰ-ਵਰਲਡ ਦਾ ਡੌਨ ਹੁੰਦਾ।"

"ਕਮਾਲ ਹੈ, ਫੇਰ ਡੌਨ ਬਣਦੇ ਬਣਦੇ ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਕਿਵੇਂ ਬਣ ਗਏ?" ਮੈਂ ਵਿੱਚੋਂ ਟੋਕਿਆ।

"ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਇੱਧਰ ਦਾ ਮੋੜ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਹੀਂ ਕੱਟਿਆ। ਸਗੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੁਹਾਰਾਂ ਮੋੜ ਕੇ ਮੇਰਾ ਇੱਧਰ ਨੂੰ ਰੁਖ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਕਾਰ ਚੋਰੀ ਕਰਦੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਨੇ ਫੜ ਲਿਆ। ਮੇਰੀ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ। ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਚੰਗੇ ਖਾਨਦਾਨ ਦਾ ਲੱਗਦੈਂ। ਤੈਨੂੰ ਚੋਰੀ ਕਰਦੇ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ? ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਜਿਸ ਮਾਰਗ 'ਤੇ ਮੈਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਥੇ ਮੇਰੀ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖਰਾਬ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਕਲੰਕ ਦਾ ਟਿੱਕਾ ਮੇਰੇ ਸਕੇ ਪਿਉ ਦੇ ਮੱਥੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਖੂਨ ਨੇ ਉਬਾਲਾ ਖਾਧਾ ਤੇ ਮੈਂ ਪ੍ਰਣ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਦਾ ਨਾਮ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰਾਂਗਾ। ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਸਲਾਮ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਇਨਸਾਨ ਕੋਲ ਕਿਸਮਤ, ਦਿਮਾਗ, ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸੱਤਾ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਕੋਈ ਤਾਕਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਹੱਥ ਸੱਤਾ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਤਾਕਤ, ਅਕਲ, ਕਿਸਮਤ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ। ਮੈਂ ਹੁਕਮ ਚਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਰਾਜ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਰਾਜ।"

"ਮੈਨੂੰ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਮੇਰਾ ਸੋਹਣਾ ਐਨੀਆਂ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਅਤੇ ਸੰਘਰਸ਼ਮਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਿਐ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੋਚਦੀ ਸੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖ ਰੱਬ ਨੇ ਮੋਨਿਕਾ ਲੂਵਿੰਸਕੀ ਨੂੰ ਹੀ ਦਿੱਤੇ ਨੇ" ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੋਹ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ।

"ਜੀਹਨੂੰ ਨਾ ਪੁੱਛੋ, ਉਹੀ ਸੁੱਖੀ ਆ ਬਿੱਲੋ। ਫਰੀਦਾ ਮੈਂ ਜਾਣਿਆ ਦੁੱਖ ਮੁੱਝ ਕੋ, ਦੁੱਖ ਸਵਾਏ ਜੱਗ। ਉੱਚੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਦੇਖਿਆ, ਘਰ ਘਰ ਇਹੋ ਅੱਗ।"

"ਹਾਂ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ, ਇਹ ਗੱਲ ਤਾਂ ਥੋਡੀ ਸੌ ਫੀਸਦੀ ਸਹੀ ਹੈ।" 

"ਤੂੰ ਵੀਕਐਂਡ ਤੇ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰ ਬੱਲੀਏ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਵਿਹਲਾ ਹੋਇਆ ਕਰੂ। ਨਾਲੇ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਤੇ ਐਤਵਾਰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕ ਹੁੰਦੇ ਆ।"

"ਠੀਕ ਆ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਭਾਮੇ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੱਦ 'ਲੀ। ਮੈਂ ਪੈਰ ਜੁੱਤੀ ਨ੍ਹੀਂ ਪਾਉਂਦੀ। ਭੱਜੀ ਆਇਆ ਕਰੂੰਗੀ। ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ।"

"ਦੇਖ ਲੈਨੇਆਂ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਦਮ ਹੈ ਤੇਰੇ ਵਾਅਦਿਆਂ 'ਚ।... ਚੱਲ ਉੱਠ ਲੀੜੇ ਪਾ ਤੇ ਤੁਰ ਇੱਥੋਂ। ਰੋਟੀ ਜੋਗਾ ਕੰਮ ਕਰ ਲਈਏ।"

ਕਪੜੇ ਪਹਿਨ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਜਾ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹੋਇਆ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਆ ਗਈ।


ਸਾਡੀਆਂ ਮਿਲਣੀਆਂ ਵੱਧਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਫੋਨ ਕਰਦਾ। ਅਸੀਂ ਫੋਨ 'ਤੇ ਸੰਜ਼ਿਦਾ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਲੁੱਚੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਕਿ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ, ਕਿੱਥੇ ਅਤੇ ਕਿਸ ਆਸਣ ਵਿੱਚ ਭੋਗੇਗਾ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਨਿਸ਼ਾ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਸੋਚੇ ਹੋਏ ਤਰੀਕਿਆਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੀ। ਉਧਰ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਚਿਤਵ ਕੇ ਤੇ ਇਧਰ  ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਹੱਥਕਸ਼ੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ। ਇਉਂ ਅਸੀਂ ਜੀਅ ਭਰ ਕੇ ਘੰਟਿਆਂਬੱਧੀ ਫੋਨ ਸੈਕਸ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। 

ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਲੇ ਕਦੇ ਉਮਰ ਦਾ ਪਾੜਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੜਕਿਆ। ਸਗੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਰਨਾਂ ਵਰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਜੋ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪੌਦੇ ਨੂੰ ਊਰਜਾ ਦੇ ਕੇ ਜਲਦ ਪ੍ਰਫੁੱਲਤ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸਰਬ-ਪੱਖੀ ਵਿਕਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਮੁਟਿਆਰ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਲਾ ਆਪ-ਹੁਦਰਾਪਨ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਸੁਘੜ ਅਤੇ ਸਿਆਣੀ ਬਣ ਗਈ ਆਪਣੇ ਆਪਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਹਰ ਗੱਲ ਸੰਜੀਦਗੀ ਨਾਲ ਸੋਚ ਕੇ ਫੈਸਲੇ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਬਲ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਇਕਦਮ ਬਹੁਤ ਮਿਚਉਰਟੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਵੀ ਮੇਰੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜਵਾਨ ਖਿਆਲ ਕਰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸ ਵਿਚ ਗੱਭਰੂਆਂ ਵਾਲਾ ਜੋਸ਼ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ।

ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ਓਦਣ। ਸ਼ਾਇਦ ਸੱਤ ਜਨਵਰੀ ੧੯੯੬ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਬਰਫਵਾਰੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਖਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ਕੇ ਮੌਸਮ ਦੀ ਖਰਾਬੀ ਕਾਰਨ ਸਭ ਕੁੱਝ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਕੋਈ ਬਿਨਾ ਲੋੜ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਾ ਨਿਕਲੇ। ਸਭ ਕੰਮ ਠੱਪ ਅਤੇ ਰਸਤੇ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਕਹਿਰਾ ਦੀ ਸਰਦੀ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਬਿਸਤਰੇ 'ਚੋਂ ਉੱਠਣ ਲਈ ਚਿੱਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਜਾਗਦੀ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਮੈਂ ਲੇਟੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਉੱਠ ਕੇ ਖਾਣ ਤੋਂ ਸਿਵਾਏ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੇ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ। ਮੈਂ ਅੱਧੀ ਕੁ ਉੱਠ ਕੇ ਫੋਨ ਰਜਾਈ ਵਿੱਚ ਹੀ ਧੂਹ ਲਿਆ। ਜਦ ਨੂੰ ਮੈਂ ਉਂਘਦਿਆਂ 'ਹੈਲੋ' ਕਹੀ ਤਾਂ ਉਧਰੋਂ ਆਵਜ਼ ਆਈ, "ਹੈਲੋ ਕਿਵੇਂ ਆ?"

ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਕਾਲਿਜ ਦੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਜੇਸਨ ਲੈਸਨਰ ਦਾ ਹੈ, "ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਕਿਵੇਂ ਆ'ਗੀ?"

"ਲੈ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਭੁੱਲਦਾ ਹੀ ਕਦੋਂ ਆਂ, ਬਿਲੋ।"

ਜਦੋਂ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਸ਼ਿਕਾਨਾ ਤੇ ਰੋਹਬਦਾਰ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇੱਕਦਮ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਇਹ ਯਕੀਨਨ  ਜੇਸਨ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਫਟਾਫਟ ਖਿਆਲਾਂ ਦੇ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਉਡਾਏ 'ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬੁੱਝਦਿਆਂ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਨਾ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇਹ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ, "ਓ...ਹ ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ? ਸੌਰੀ ਮੈਂ ਪਹਿਚਾਣਿਆ  ਨਹੀਂ ਸੀ।"

"ਆਹੋ ਪੁਰਜਿਆ, ਸਾਨੂੰ ਕਾਹਨੂੰ ਤੈਂ ਸਿਆਨਣੈ।"

"ਨਹੀਂ, ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀਂ। ਆਪਣੀ ਕਦੇ ਪਹਿਲਾਂ ਫੋਨ 'ਤੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ ਨਾ...।"

"ਕੋਈ ਨ੍ਹੀਂ। ਅੱਛਾ, ਕੀ ਕਰਦੀ ਸੀ?"

"ਕੀ ਕਰਨਾ ਸੀ? ਬਿਸਤਰੇ 'ਚ ਪਈ ਠੰਢ ਨਾਲ ਠਰਦੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੀ ਗਰਮਾ-ਗਰਮ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਇੱਕਦਮ ਨਿੱਘੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈਆਂ ਆਂ।"

"ਤੂੰ ਤਾਂ ਨਿੱਘੀ ਹੋਗੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ 'ਚ ਠਰੀ ਜਾਨਾਂ।... ਇਉਂ ਕਰ, ਮੈਂ ਕੰਮ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਕੇ ਅੱਧੇ ਪੌਣੇ ਘੰਟੇ ਤੱਕ ਦਫਤਰ ਜਾਨਾਂ। ਤੂੰ ਉਥੇ ਆਜਾ। ਨਾਲੇ ਮੇਰੀ ਠੰਡ ਲੈ'ਜੂ, ਨਾਲੇ ਤੇਰਾ ਪਾਲਾ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੰਨੇ ਆਂ।"

ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਫੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਪਾ ਰਹੀ ਕਿ ਹਾਂ ਕਹਾਂ ਜਾਂ ਨਾਂਹ, "ਐਨੀ ਸਰਦੀ ਵਿੱਚ... ਸਨੋਅ ਵੀ ਬਹੁਤ ਪੈ ਰਹੀ ਹੈ।" ਮੈਂ ਟਾਲਮਟੋਲ ਜਿਹੀ ਕੀਤੀ।

"ਕਿਉਂ ਸਨੋਅ ਨੂੰ ਕੀ ਆ? ਤੇਰੇ ਕਿਹੜਾ ਘੱਗਰਾ ਲਿੱਬੜਨੈ? ਝੱਟ ਦੇਣੇ ਆਜਾ... ਨਾਲੇ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਨੌਰਥ ਪੋਲ 'ਤੇ ਸੱਦਿਐ... ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਈ ਬੁਲਾਉਂਦਾਂ।"

"ਠੀਕ ਆ, ਦੇਖਦੀ ਆਂ।"

"ਕੰਜਰਦੀਏ, ਦੇਖਣਾ ਦੁੱਖਣਾ ਕੀ ਆ ਤੈਂ ਐਥੇ ਬੈਠੀ ਨੇ? ਇੱਥੇ ਆ। ਦੇਖਣ ਆਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦਿਖਾਉਂ।"

"ਚੰਗਾ ਫੇਰ। ਲਾ ਲੈ ਫੇਰ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਤੇਲ। ਮੈਂ ਆਉਂਨੀ ਆਂ। ਖੇਡਦੇ ਆਂ ਕੌਡੀ ਬਾਡੀ।"

ਫੋਨ ਰੱਖ ਕੇ ਮੈਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਸੜਕ 'ਤੇ ਗੋਡੇ-ਗੋਡੇ ਬਰਫ ਚੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਦਾ ਜਾਣਾ ਅਸੰਭਵ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਮਾਇਕਲ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕੈਰੀਓਕੀ ਜੀਪ ਵਿੱਚ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਛੱਡ ਆਵੇ। ਉਹ ਮੰਨ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਮੂਹਰੇ ਉਤਾਰ ਆਇਆ। 

ਮੈਂ ਸਿੱਧੀ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਫੋਨ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਮਸਾਂ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਏ ਕਿ ਮੇਰਾ ਫੋਨ ਖੜਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਉਸਦੀ ਡਿਸਪਲੇਅ ਸਕਰੀਨ ਉੱਤੇ ਪੌਟਸ ਫੌਠੂਸ਼  (ਯਾਨੀ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਔਫ ਦੀ ਯੂਨਾਇਟਡ ਸਟੇਟਜ਼) ਚਮਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਖੌਰੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ? ਮੈਂ ਝੱਟਪੱਟ ਫੌਨ ਚੁੱਕਿਆ, "ਹੈਲੋ ਹੈਂਡਸਮ।"

"ਆ'ਗੇ ਸੋਹਣਿਓ? ਅੱਛਾ ਏਕਣ ਕਰ... ਕੁੱਝ ਫਾਇਲਾਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਮੇਰੇ ਦਫਤਰ ਨੂੰ ਆਜਾ ਤਾਂ ਕਿ ਦੇਖਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਉਂ ਲੱਗੇ ਬਈ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਿਸੇ ਸਰਕਾਰੀ ਕੰਮ ਆਈ ਐਂ।... ਮੈਂ ਜਦ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨਬੇੜ ਲੈਂਦਾਂ।"

"ਜੋ ਹੁਕਮ ਮੇਰੇ ਆਕਾ।"

ਮੈਂ ਫੋਨ ਰੱਖਦੀ ਹੋਈ ਕਪਾਹ ਵਾਂਗੂ ਖਿੜ ਗਈ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਬਹਾਨੇ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਾਹਿਰ ਸੀ। ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਝੱਟ ਬਹਾਨਾ ਘੜ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਥੱਬਾ ਸਾਰੀਆਂ ਫਾਇਲਾਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਓਵਲ ਔਫਿਸ ਮੂਹਰੇ ਗਈ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕ ਗਿਆ। ਦਫਤਰ ਦੇ ਅੱਗੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਬੌਡੀਗਾਰਡ ਲੂਈ ਫੌਕਸ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਫਤਿਹ ਬੁਲਾਈ ਤਾਂ ਉਸੇ ਹੀ ਵਕਤ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸਕੱਤਰ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵਾੜ ਲਿਆ। ਬੈਟੀ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਮੈਂ ਹੋਰ ਵੀ ਡਰ ਗਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦੱਸਣ ਅਨੁਸਾਰ ਤਾਂ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਉਸਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਉੱਥੇ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉੱਥੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉਦਣ ਸਭ ਹਾਜਿਰ ਲੱਗਦੇ ਸਨ। 

ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਿਨਾ ਦੇਖਿਆਂ ਪਰ੍ਹੇ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਐਨ ਸਾਹਮਣੇ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਹ ਦੋ ਚਾਰ ਮਿੰਟ ਆਪਣੀ ਸਕੱਤਰ ਬੈਟੀ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਕੇ ਕੁੱਝ ਕਾਗਜ਼ ਦਿੰਦਾ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਬੈਟੀ ਉੱਠ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਕੇ ਰੋਕਿਆ, "ਬੈਟੀ? ਮਿਸ ਲੂਵਿੰਸਕੀ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਕੁੱਝ ਵਕਤ ਲੱਗੇਗਾ। ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਕਰਨੈ। ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਲ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਡਿਸਟਰਬ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਇਹ ਸਖਤ ਆਦੇਸ਼ ਨੇ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ।"

"ਜੀ ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ।" ਆਖ ਕੇ ਬੈਟੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕੜੀਏ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਉੱਥੋਂ ਚਲੀ ਗਈ। 

ਬੈਟੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਖਚਰਾਪਨ ਇਉਂ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਚਿੜਾ ਕੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ, "ਜਾਣਦੀ ਆਂ ਮੈਂ, ਤੁਸੀਂ ਜਿਹੜਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਕਰਨੈ।"

ਬੈਟੀ ਦੇ ਦਰ ਨਿਕਲਦਿਆਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੋਟ ਦੇ ਬਟਨ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੋਇਆ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਪਹਿਰੇ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਪੈਸ਼ਲ ਏਜੰਟ ਲੂਈ ਫੌਕਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਉਹ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਮਸਰੂਫ ਰਹੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਦੇ ਉੱਥੇ ਖੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਜਾ ਕੇ ਟਹਿਲ ਲਵੇ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਅੰਦਰੋਂ ਜਿੰਦਾ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕੋਟ ਲਾਹ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਬੈਠਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਮੋਹ ਆਇਆ ਸੀ। ਚੁੰਮਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ, ਬੁੱਲ੍ਹ, ਗਰਦਨ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਅੰਗ ਵੀ ਚੁੰਮ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਉਸਨੇ ਵਾਸਨਾ ਦਰਸਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਮੇਰਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਇੱਜ਼ਤ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦਿਆਂ ਆਪਣੀ ਸਮਝ-ਸੂਝ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਵੱਡੇ ਅਰਥ ਸਿਰਜਦੀਆਂ ਅਤੇ ਮਹੱਤਵ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।  

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪੱਟ 'ਤੇ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ, "ਆ ਤੈਨੂੰ ਬਰਾਂਡੀ ਪਿਲਾਵਾਂ?"

ਮੈਂ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਸਟੱਡੀ ਰੂਮ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਦੋ ਗਿਲਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਬਰਾਂਡੀ ਪਾ ਕੇ ਇੱਕ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਇੱਕ ਆਪ ਫੜ੍ਹ ਲਿਆ। ਅਸੀਂ ਗਿਲਾਸ ਭਿੜਾ ਕੇ 'ਚੀਅਰਜ਼' ਕੀਤਾ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਗਿਲਾਸ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਲਾ ਕੇ ਇੱਕ ਘੁੱਟ ਭਰ ਲਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਬਿਨਾ ਪਿਤਿਆਂ ਹੀ ਆਪਣਾ ਗਿਲਾਸ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਰਹੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਟੋਕਿਆ, "ਊਂ ਹੂੰ! ਇਉਂ ਨ੍ਹੀਂ ਕਰੀਦੈ। ਚੀਅਰਜ਼ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਘੁੱਟ ਜ਼ਰੂਰ ਭਰੀਦੀ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਇੱਕ ਹੀ ਭਰੋ।"

"ਕਿਉਂ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਕੀ ਹੁੰਦੈ? ਦਾਰੂ ਪੀਣ ਵੇਲੇ ਗਿਲਾਸ ਭਿੜਾ ਕੇ ਚੀਅਰਜ਼ ਕਿਉਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦਾ ਆ?" ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਤੋਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਈ।

"ਬੱਲੀਏ ਇਹ ਪ੍ਰਥਾ ਤਿੱਬਤ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਿਥਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੈ ਬਈ ਜਦੋਂ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਸ਼ਰਾਬ ਬਣਾਈ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਨਸ਼ੀਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸਨੇ ਕੁੱਲ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਹੁਸਨ ਇਸ ਵਿੱਚ ਘੋਲਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਘੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਕੁੰਡ ਵਿੱਚ ਮਾੜੀਆਂ ਸੈਤਾਨੀ ਰੂਹਾਂ ਵੀ ਵੜ੍ਹ ਗਈਆਂ। ਭਗਵਾਨ ਫੜ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਲੱਗਿਆ ਪਰ ਉਹ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਪਈਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਜ਼ਾਮ ਭਿੜਾਉਣ ਦਾ ਮਤਲਵ ਹੁੰਦੈ ਬਈ ਆਪਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਜਗਾ ਕੇ ਆਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਭੱਜ ਜਾਉ। ਬਾਕੀ ਚੀਅਰਜ਼ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਦੀ ਇਸਨੂੰ ਪੀਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਹਤਯਾਬੀ ਅਤੇ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਦੀ ਦੁਆ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਯੂਨਾਨੀ ਦੇਵਤੇ ਮਣਾਂਮੂੰਹੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਮਰ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਦਰਾਪਾਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਅਸੀਸ ਦੇਣ ਦੀ ਰਿਵਾਇਤ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਆਪਾਂ ਚੀਅਰਜ਼ ਕਹਿ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਸਕੈਂਡੀਨੇਵਿਅਨ ਲੋਕ ਸਕੋਲ ਆਖਦੇ ਹਨ ਤੇ ਸਪੈਨਿਸ਼ ਸੈਲਿਉਟ ਕਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।" 

"ਅੱਛਾ?" ਮੈਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਆਪਣੀ ਬਰਾਂਡੀ ਪੀਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।  

"ਮੋਨਿਕਾ ਡਾਰਲਿੰਗ ਤੈਨੂੰ ਡਾਂਸ ਕਰਨਾ ਆਉਂਦੈ?"

"ਲੈ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੈਨੀਫਰ ਲੋਪੇਜ਼ ਤੇ ਮੈਡੋਨਾ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਹਾਂ।" ਮੇਰੇ ਮਜ਼ਾਕ ਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਸੱਚ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ।

"ਆਹੋ ਡਰਾਮੇ ਆਲੇ ਤੇਰੇ ਮਾਸਟਰ ਯਾਰ ਨੇ ਨੱਚਣਾ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ ਈ ਹੋਊ।"

"ਮੈਂ ਹੱਸਦੀ ਸੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੀ ਫਿੱਗਰ ਦੇਖ ਕੇ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਡਾਂਸਰ ਹੋਵਾਂਗੀ?"

"ਬਈ ਮੌਜ ਤਾਂ ਅਰਬ ਦੇ ਸ਼ੇਖ ਕਰਦੇ ਆ। ਬੋਤਲ ਅਰਗੀਆਂ ਰੰਨਾਂ ਕੰਗਣੀ ਅਰਗੇ ਲੱਕ ਮਟਕਾਉਂਦੀਆਂ ਨੱਚਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤੇ ਉਹ ਹੁੱਕੇ ਪੀਂਦੇ ਨੋਟਾਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਵਰਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਆ। ਕਾਂਸ਼ ਮੈਂ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਓਕਣੇ ਕਰਿਆ ਕਰਨਾ ਸੀ।" ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਹਾਉਕਾ ਜਿਹਾ ਭਰਿਆ।

"ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਸੋਚਦੀ ਹੁੰਨੀ ਆ ਬਈ ਕਾਸ਼ ਤੂੰ ਯੂ. ਐੱਸ. ਦਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਵਧੀਆ ਹੁੰਦਾ। ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿੰਨੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਆਪਾਂ ਬਾਹਾਂ 'ਚ ਬਾਹਾਂ ਪਾ ਕੇ ਘੁੰਮਦੇ। ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਆਖਰੀ ਤੇਰੀ ਹਮਦਰਦ ਦੋਸਤ ਹੋਵਾਂਗੀ, ਜਿਹੜੀ ਇਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੇਂਟ ਦੀ ਬਜਾਏ ਆਮ ਆਦਮੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਮੁਜ਼ਰੇ ਦੇਖਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਿਖਾ ਦਿੰਦੀ ਆਂ। ਨੋਟ ਵਾਰਨ ਆਲਾ ਬਣ ਇਹ ਕਿਹੜੀ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਵਾ?"

"ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀਂ ਤਾਂ ਚੱਲ ਫੇਰ... ਲਾਹ ਕੇ ਲੀੜੇ ਦਿਖਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਮੁਜ਼ਰਾ ਰਕਾਨੇ।"

ਮੈਂ ਨੱਚਦੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਕਪੜੇ ਉਤਾਰਦੀ ਗਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਢੋਲਕੀ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਗਰਮ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਫੇਰ ਮੂਡ ਬਣਾ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਵੀ ਨਿਰਵਸਤਰ ਹੋ ਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨੱਚਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। 

ਕਿਹੜੇ ਵੇਲੇ ਅਸੀਂ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਲਿੱਪਟ ਕੇ ਲੇਟੇ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਉੱਕਾ ਹੀ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਸੁਰਤ ਜਿਹੀ ਆਈ ਜਦੋਂ ਗੌਲਫ ਖੇਡਣ ਦੇ ਸੌਕੀਨ ਖਿਡਾਰੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੱਪ (ਗੌਲਫ ਦੀ ਗੇਂਦ ਪਾਉਣ ਵਾਲੀ ਖੁੱਡ) ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਕਲੱਬ (ਗੌਲਫ ਵਾਲੀ ਛੜੀ) ਨਾਲ ਕਲੱਬ (ਗੌਲਫ ਵਾਲੀ ਖੁੱਦੋ) ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।...

ਬਸ ਫੇਰ ਇਹ ਨਿਯਮ ਅਤੇ ਆਦਤ ਜਿਹੀ ਹੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪੱਝ ਓਵਲ ਆਫਿਸ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਵੜ ਜਾਂਦਾ। ਉਥੇ ਅਸੀਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸੈਕਸ ਕਰਦੇ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸਕੱਤਰ ਮੈਨੂੰ ਦਫਤਰ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਰਾਹੀਂ ਆਪ ਨਾਲ ਜਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੰਦੀ। ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਣ ਨਾਲ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਅਨੈਤਿਕ ਸੰਬਧਾਂ ਬਾਰੇ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਬੇਟੀ ਕਰੀ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸੰਬਧਾਂ ਬਾਰੇ ਸਭ ਇਲਮ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਮੇਰੇ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਹਮਬਿਸਤਰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹਰ ਔਰਤ ਬਾਰੇ ਗਿਆਨ ਹੋਵੇਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਸੀ ਕਿ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਬੈਟੀ ਵੀ ਕਦੇ ਸੌਂ ਚੁੱਕੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਫੇਰ ਮੈਂ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਕ ਤਾਂ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਸੱਤ ਸਾਲ ਵੱਡੀ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਕਾਲੀ ਅਤੇ ਸੋਹਣੀ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੋ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਤੀਵੀਂਆਂ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ, ਇੱਕ ਤਾਂ ਕਾਲੀਆਂ ਦੇ ਦੂਜੀਆਂ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਵੱਢੀਆਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕੱਚੀਆਂ ਕਲੀਆਂ ਮਸਲਣ ਦਾ ਭੁੱਸ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਵੀ ਕਦੇ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ।

ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਨਾਲ ਜਿਣਸੀ ਸੰਬੰਧ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਫੁਲਿਆਂ ਨਾ ਸਮਾਉਂਦੀ ਹੋਈ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹੀ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖੰਭ ਲੱਗ ਗਏ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਮੈਂ ਹਰਦਮ ਆਕਸ਼ ਵਿੱਚ ਉਡਾਰੀਆਂ ਭਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸਾਬਕਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਐਂਡੀ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਜੌਗਿੰਗ ਕਰਨ ਵਾਂਗ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਮੈਂ ਭੱਜ ਕੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦੀ ਸੀ ਤੇ ਰਸਤਾ ਉਥੇ ਹੀ ਖੜਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਸਲੈਬ੍ਰਟੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਸਤੀ ਨੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਨਾ ਥਰੈੱਡਮਿੱਲ 'ਤੇ ਨੱਠਣ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤਾਂ ਨਸੀਬ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਇਸਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਸ਼ਹੂਰ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ੇ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿੰਨੀ ਤੇਜ਼ ਤੁਸੀਂ ਦੌੜਦੇ ਹੋ, ਉਸੇ ਹੀ ਗਤੀ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਲਾ ਰਸਤਾ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਭੱਜਣ ਲਈ ਉਕਸਾਉਂਦਾ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਮੁੜਕੋ-ਮੁੜਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਤੇ ਉਸ ਥਕਾਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹਾ ਸਕੂਨ ਅਤੇ ਲੁਤਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸਕੱਤਰ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਮੈਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ, ਗੈਰ-ਸਰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਜਨਤਕ ਸਮਾਗਮ ਦੇ ਸੱਦੇ ਭਿਜਵਾਉਣ ਗਈ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਅਤੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਮਾਰੀ ਸਾਰੇ ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿੱਚ ਔਖੀ-ਸੌਖੀ ਉਪੜਦੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਭਾਸ਼ਨ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਹੀ ਗੱਡੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ-ਦੇਖ ਮੁਸਕਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਇਕੱਠ ਵਿੱਚ ਉਹ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਤੱਕ ਨਾ ਚੱਲਦਾ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਹਰ ਦੂਜੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਟਾਈ ਤੋਹਫੇ ਵਜੋਂ ਦਿੰਦੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਮੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਉਹ ਟਾਈ ਲਾਈ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਅਤਿਅੰਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਟਾਈ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਮੈਂ ਖੁਦ ਉਸਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਬਾਹਾਂ ਪਾ ਕੇ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋਵਾਂ। ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਮਹਿੰਗੀ ਟਾਈ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਮੋਨਿਕਾ ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ, ਵੇਲਜ਼ ਦੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਡਾਇਨਾ ਜਨਤਕ ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਮੇਜਰ ਜੇਮਜ਼ ਹਿਊਵਟ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਲਾਲ ਨਹੂੰ ਪਾਲਿਸ਼ ਲਾ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਨੱਕ ਜਾਂ ਕਾਂਟੇ ਛੇੜਦੀ ਤਾਂ ਇਹ ਉਸਦੇ ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰੀਆਂ ਟਾਈਆਂ ਲਾ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਜਤਾਇਆ ਕਰਾਂਗਾ। ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਇਹ ਟਾਈ ਲੱਗੀ ਦੇਖੇ ਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ ਤਾਂ ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਵ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਰੇਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।"

ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕਿਧਰੇ ਸਾਖਿਆਤ ਜਾਂ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ 'ਤੇ ਦੇਖਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਛੇੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਟਾਈ ਠੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ। ਉਹਦੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਐਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਮੈਂ ਲਫਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ।

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਔਰਤ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸੰਸਾਤਮਕ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸੰਕੋਚ ਅਤੇ ਕਾਜੂੰਸੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਕੌਮਪਲੀਮੈਂਟ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਮੋਨਿਕਾ ਰੰਨਾਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੇਖੀਆਂ ਪਰ ਤੇਰੇ ਜਿੰਨੀ ਅੱਗ ਕਿਸੇ 'ਚ ਨ੍ਹੀਂ ਦੇਖੀ ਅੱਜ ਤਾਈਂ। ਬਹੁਤ ਸੇਕ ਆ ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਯਾਰ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੁੰਨਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ੨੫ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।" 

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਕੋਲ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਪਾਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਪਿੱਛੇ ਸਿਰਫ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਜੋ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਅੱਲੜ ਮੋਨਿਕਾ ਨਿਕਲ ਕੇ ਔਰਤ ਮਨਿਕਾ ਪਿਛੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ, ਜੋ ਉਸਦੀ ਮਹਿਬੂਬਾ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਅਕਸਰ ਕਿੱਡੋ (ਬੱਚੜੀਏ) ਆਖ ਕੇ ਬੁਲਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਕਹਿ ਕੇ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਦੀ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਕਾਂਤ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਘਰੇਲੂ ਨਾਮ ਨਾਲ ਪੁਕਾਰਦੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਘਰੇਲੂ ਨਾਮ ਬਿੱਲੀ ਸੀ।



ਓਵਲ ਆਫਿਸ ਵਿਚ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਕਿ ਕਿੰਨੇ ਵਜੇ ਉਹਨੇ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਵੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾ ਕੇ ਉੱਥੇ ਉਸਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿਦਾਰ ਕਰਨ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ। ਦੇਖਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਤਫਾਕ ਨਾਲ ਅਚਨਚੇਤ ਮਿਲੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਭ ਗਿਣੀ ਮਿਥੀ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਤਹਿਤ ਅਸੀਂ ਮਿਲਦੇ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਅੱਖ ਦੇ ਫੋਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਜਾਂਦੇ। ਇਉਂ ਅਸੀਂ ਰੋਜ਼ ਕਦੇ ਰੈਸੀਡੈਂਸੀ ਹਾਲਵੇਅ, ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਜਾਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਟੱਕਰ ਜਾਂਦੇ। ਮੇਰੀ ਸੰਗਤ ਮਾਣਨ ਲਈ ਕਲਿੰਟਨ ਹਰ ਹਫਤੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਸਿਨਮੇ ਉਚੇਚਾ ਫਿਲਮ  ਦੇਖਦਾ। ਕਲਿੰਟਨ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਬਣੇ ਗੌਲਫ ਕੋਰਸ ਵਿੱਚ ਗੌਲਫ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਰਸ਼ਕ ਬਣ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਓਵਲ ਔਫਿਸ ਮੂਹਰ ਦੀ ਲੰਘਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਕਰਦੀ ਹੋਈ, ਪਹਿਰੇ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀਕਰਟ ਸਰਵਿਸ ਦੇ ਏਜੰਟ ਨੂੰ ਹੈਲੋ ਕਹਿੰਦੀ ਤੇ ਫਟ ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਪੱਝ ਬਣਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵਾੜ ਲੈਂਦਾ। ਇਉਂ ਹੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਬਾਲਕੋਨੀ ਕੋਲ ਟੱਕਰਨਾ ਸੀ। ਮਿਥੇ ਵਕਤ ਮੈਂ ਉਥੋਂ ਦੀ ਕਲਿੰਟਨ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘੀ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, "ਅੱਜ ਬਹੁਤ ਨਿਖਰੀ ਪਈ ਐਂ, ਕੀ ਗੱਲ ਆ?"

"ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਨਿੱਖਰ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ। ਹੋਰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀਂ।"

"ਧਰਮ ਨਾਲ ਕਤਲ ਈ ਕਰੀ ਜਾਂਨੀ ਏ ਅੱਜ ਤਾਂ... ਤੇਰੀਆਂ ਚੁੰਮੀਆਂ ਲੈਣ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦੈ।"

"ਹਿੰਮਤ ਹੈਗੀ ਆ ਤਾਂ ਲੈ ਲਉ।" ਮੈਂ ਟਿੱਚਰ ਜਿਹੀ ਕਰਕੇ ਅੱਗੇ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਂਹੋਂ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਰੋਕ ਲਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ 'ਤੇ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਨੇੜ੍ਹੇ ਦੀ ਜਨਾਨਾ ਟੋਇਲਟ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਗਿਆ, "ਹੁਣ ਬੋਲ... ਹੂੰ! ਹਿੰਮਤ ਹੈਗੀ ਆ ਕਿ ਨਹੀਂ।"

"ਪਲੀਜ਼... ਏਦਾਂ ਨਾ ਕਰੋ ਬਿੱਲੀ... ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਉ... ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਸਾਹਿਬ ਕੋਈ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਦੋਨੋਂ ਮਾਰੇ ਜਾਵਾਂਗੇ... ਪਲੀਜ਼ ਧੱਕਾ ਨਾ ਕਰੋ... ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਪੱਪੀਆਂ ਦੇ ਦਿਆ ਕਰੂੰਗੀ।" ਮੈਂ ਉਦਣ ਮਸਾਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮੀ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ ਸੀ। ਜੇ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਪੱਕਾ ਛੁੱਟੀ ਹੋ ਜਾਣੀ ਸੀ।

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਪ੍ਰਤੀ ਮੇਰੀ ਜਿਣਸੀ ਖਿੱਚ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਬੰਧਨ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਚੈਲਸਿ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਹਿੱਲਰੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੰਦੀ, "ਬਿੱਲੀ ਯਾਰ ਤੂੰ ਜੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਜੰਮ ਪੈਂਦਾ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਤਲਾਕ ਲਿਆਂ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧਰਮ ਤਿੰਨ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦਾਂ। ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰੀ ਰੰਨ ਬਣ ਕੇ ਟੌਰ ਨਾਲ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ।"

ਕਲਿੰਟਨ ਅੱਗੋ ਤਾੜੀ ਮਾਰ ਕੇ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ, "ਜੇ ਮੈਂ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਜੰਮਿਆਂ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਤਿੰਨ ਵਿਆਹ ਕਰਾਈ ਬੈਠਾ ਹੋਣਾ ਸੀ।"

ਫਿਰ ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਆਇਆ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦਾ ਮਿਲਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਇੱਕ ਝਲਕ ਦੇਖਣਾ ਤੱਕ ਨਸੀਬ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਦਿਨ ਰਾਤ ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਬਿਨਾ ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਗੁਜ਼ਾਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਹਫਤਾ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢਿਆ ਮੈਂ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ। ਅਗਲੇ ਹਫਤੇ ਮੈਂ ਆਨੀ-ਬਹਾਨੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੇ ਉਪਰਾਲੇ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਪਰ ਸਫਲ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ। ਮੈਨੂੰ ਫਿਕਰ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆਈ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੈਥੋਂ ਰਹਿ ਨਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਗਾਰਡ ਦੀ ਬਿੜਕ ਰੱਖੀ। ਜਦੋਂ ਲੂਈ ਫੌਕਸ ਮਾੜਾ ਜਿਹਾ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਖਿਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਭੱਜ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੜੀ। ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਡਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਿਆ। ਮੈਂ ਹਰ ਹੀਲੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।


ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੇ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਮੱਥਾ ਫੜੀ ਬੈਠਾ ਗਹਿਰੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੰਮ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਮੂਹਰੇ ਤਣ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, "ਹੁਣ ਕੋਈ ਹੋਰ ਅੜੀਕੇ ਆਗੀ ਹੋਣੀ ਆ, ਜਿਹੜਾ ਦੋ ਹਫਤੇ ਹੋਗੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੋਨ ਤੱਕ ਨ੍ਹੀਂ ਕੀਤੈ? ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਬਸ ਸਿਰਫ ਸੈਕਸ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੈ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਪ੍ਰੇਮੀਕਾ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਸੈਕਸ ਓਬਜੈਕਟ... ਇੱਕ ਭੋਗ ਵਸਤੂ ਹੁੰਨੀ ਆਂ। ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਜੀਅ ਲਹਿ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਲੈਣੈ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਕੀ ਭਵਿੱਖ ਹੋਵੇਗਾ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧ ਤੇ ਪਿਆਰ ਕਿਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਜਾਵੇਗਾ?"

ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹੋਂ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਲਿਆ ਸੀ, "ਦੇਖ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ਰਤ ਜਾਂ ਹੱਦਬੰਧੀਆਂ ਨ੍ਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਮੇਰੀ ਜਾਨ। ਇਹ ਤਾਂ ਬਾਗੀ ਤਬੀਅਤ ਦੇ ਮਾਲਿਕਾਂ ਲਈ ਅਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਜਜ਼ਬਾ ਹੁੰਦੈ। ਸੋਹਣੀਏ ਤੇਰੇ ਵਾਂਗ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਮਰ ਭਰ ਸੱਚੀ ਤੇ ਪਾਕ ਮੁਹੱਬਤ ਲਈ ਤਰਸਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਔਰਤ-ਦਰ-ਔਰਤ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੁ ਫਰੋਲੀਆਂ ਇਸ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਖੋਜਣ ਵਾਸਤੇ। ਦੇਖ ਆਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਰੱਬ ਨੇ ਜਿਹੜਾ ਵੱਖਰੇਵਾਂ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਨਾ? ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲਾ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਪਾ ਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਹੱਥ ਫੜੀ ਰੱਖੇ। ਰੱਬ ਦੀ ਸਹੁੰ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਸਮੇਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਉਲਫਤ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਕਾਮ ਭੁੱਖ ਆਖ ਕੇ ਜ਼ਲੀਲ ਨਾ ਕਰ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਤੌਹੀਨ ਨਾ ਕਰ।" ਐਨਾ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ ਤੇ ਉਸਦਾ ਗਚ ਭਰ ਗਿਆ।

ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵਿੱਚੋਂ ਸਚਾਈ ਝਲਕਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲੋਂ ਲਗਾਏ ਇਲਜ਼ਾਮ ਕਾਰਨ ਅਫਸੋਸ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ, "ਸੌਰੀ ਸੰਨਸ਼ਾਇਨ! ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਗਲਤੀ ਹੋ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰੀਂ। ਦੁਬਾਰਾ ਮੈਂ ਅਜਿਹੀ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ  ਕਰਾਂਗੀ।" 

ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਇਸਰਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਹੋਗੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆਂ। ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਭੁੱਲ ਕੇ ਯਾਦ ਨ੍ਹੀਂ ਆਈ ਥੋਨੂੰ?"

"ਔਰ ਭੀ ਗਮ ਹੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਂ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਸਿਵਾ।" ਆਖ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਉਸਦੇ ਕੁਝ ਮੂੰਹੋਂ ਫੁੱਟਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ ਮੈਂ ਵੀ ਚੁੱਪੀ ਧਾਰੀ ਬੈਠੀ ਰਹੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਡੈਵਿਡੌਫ ਦੇ ਸਿਗਾਰ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਮੇਜ਼ ਤੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਸਿਗਾਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿਚਲੇ ਲੈ ਕੇ ਇਲਤਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ, "ਹਾਏ ਬਿੱਲੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਸਿਗਾਰ ਈ ਚੰਗੈ। ਜਦੋਂ ਚਿੱਤ ਕਰੇ ਜਿੱਥੇ ਮਰਜੀ ਲੈ ਲਵੇ।"

ਕਲਿੰਟਨ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਖਿੱਝ ਗਿਆ, "ਲਿਆਂ ਸਾਲੀਏ ਬਹੁਤੀ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਥੁੰਨ੍ਹਦਾਂ ਤੇਰੇ।"

ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਐਨੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਂਤ ਸੁਭਆ ਦਾ ਮਾਲਕ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਲਾਲ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਕਦਰ ਭੱਖਿਆ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਚਕ੍ਰਿਤ ਹੋ ਗਈ, "ਸੌਰੀ ਹੈਂਡਸਮ ਕੀ ਅਣਹੋਣੀ ਹੋ ਗਈ ਆ?"

"ਅੱਜ ਹੀ ਬੌਸਨੀਆਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਅਮੀਰਕਨ ਫੌਜੀ ਦੇ ਮਰਨ ਦੀ ਖਬਰ ਆਈ ਹੈ। ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ  ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਭੇਜੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਅਫਸੋਸ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਆਪਣੀ ਸਕੱਤਰ ਨੂੰ ਡਿਕਟੇਟ ਕਰਵਾ ਕੇ ਹਟਿਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਥੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਯੂ. ਐਸ. ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਦਾ ਕਮਾਂਡਰ-ਇਨ-ਚੀਫ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਤਾਮੀਲ ਕਰਦਾ ਉਹ ਬਿਚਾਰਾ ਮਾਰਿਆ ਗਿਐ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ ਮੈਂ ਖਤ ਵਿਚ ਕੀ ਲਿਖਵਾਵਾਂ। ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਮੂੰਹ ਲੈ ਕੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅੱਗੇ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਹੀ ਘਿਰਣਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹਾਂ। ਅਜੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅਜਿਹੇ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਸ਼ੋਕ ਪੱਤਰ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਲਿਖਵਾਉਣੇ ਪੈਣਗੇ।...ਹੂਅ...।" ਆਖ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਡੂੰਘਾ ਹਾਉਕਾ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ।

ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਕਲਿੰਟਨ ਪ੍ਰਤੀ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੱਧ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਛੋਹ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੱਗ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਠੰਡੀ ਸੀਤ, ਬਰਫ ਦੀ ਸਿੱਲ ਬਣੀ ਹੋਈ ਨੂੰ ਵੀ ਪਿਘਲਾ ਕੇ ਪਾਣੀ ਬਣਾ ਦਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕਾਮ ਦੀ ਜਵਾਲਾ ਭੜਕਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਮੂਡ ਬਦਲਣ ਲਈ ਉੱਠ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਈ। 

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਡਰੈੱਸ ਉਤਾਰ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਸਿੱਟ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਿਆਂ ਉਸਨੂੰ ਨਿਰਵਸਤਰ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਲਿਟਾਉਣ ਲਈ ਹੇਠਾਂ ਫਰਸ਼ ਉੱਤੇ ਪੈ ਗਈ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਢੂੰਹੀ ਫਰਸ਼ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫਰਸ਼ ਦੀਆਂ ਟਾਇਲਾਂ ਬਹੁਤ ਠੰਡੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ। ਮੈਂ ਧੁੜਧੜੀ ਲੈ ਕੇ ਇੱਕਦਮ ਉੱਠੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਖਿੱਚ ਕੇ ਆਪਣਾ ਕੋਟ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਡਰੈੱਸ ਮੇਰੇ ਹੇਠਾਂ ਵਿਛਾ ਦਿੱਤੀ। ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦਬਾਸੱਟ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਪਰੇ ਤੇ ਫੇਰ ਇੱਕ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾਅ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਪੂਰੀ ਤਨਦੇਹੀ ਨਾਲ ਸੰਭੋਗ ਯਾਤਰਾ ਆਰੰਭ ਦਿੱਤੀ...। 

ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਅਥਾਹ ਵੇਗ ਸੀ ਜਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਵੱਧ ਤਜ਼ਰਬੇਕਾਰ ਸੀ। ਇਹ ਮੈਂ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਪਰ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੌਰਾਨ ਅਕਸਰ ਮੈਂ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤਰ-ਬ-ਤਰ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਦਣ ਵੀ ਮੈਂ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਮੈਚ ਹਾਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਦਾ ਅਜੇ ਵੀ ਚੁਸਤੀ-ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪਾਰੀ ਖੇਡੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਹੇਠ ਆਪਣਾ ਬਦਨ ਢਿੱਲਾ ਜਿਹਾ ਛਡੀ ਪਈ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਤੇ ਮੇਰਾ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਜਜ਼ਬ ਕਰ ਲੈਣਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਆਨੰਦ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। 

ਕਲਿੰਟਨ ਉਦੋਂ ਲਗਭਗ ਸੰਭੋਗ ਦੀ ਚਰਮਸੀਮਾ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੇ ਅੰਤਹਕਰਨ ਵਿੱਚੋਂ ਮੇਰੀ ਛੁੱਪੀ ਹੋਈ ਹਸਰਤ ਮੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ, "ਕਿੰਨਾ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇਗਾ ਉਹ ਦਿਨ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਵਾਂਗੀ।"

"ਬੱਚਾ?" 

ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਬੱਚੇ ਬਾਰੇ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਸੰਭੋਗ ਕ੍ਰਿਆ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡ ਕੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਤਬ੍ਰਕ ਕੇ ਉੱਠਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਇਕਦਮ ਮੇਰੇ   ਪੱਟਾਂ 'ਤੇ ਹੀ ਖਲਾਸ ਹੋ ਕੇ ਮੇਰੇ ਉੱਪਰ ਵਾਪਿਸ ਡਿੱਗ ਪਿਆ।   

ਕਲਿੰਟਨ ਫਿਕਰਮੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, "ਇਹ ਬੱਚੇ ਵਾਲੀ ਕੀ ਕਹਾਣੀ ਆ।... ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਕਦੇ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀਂ ਹੋਈ?"

"ਤੁਸੀਂ ਨ੍ਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆਵੇ? ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਪ੍ਰਗਨੈਂਟ ਹੋਣ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜੀਅ ਕਰਦੈ।" ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸੁਪਨਾ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।

ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਪਰਾਂ ਹਟਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ ਸੀ, "ਸੋਹਣੀਏ ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਇਹ ਤਮੰਨਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ। ਮੈਂ ਪੱਚੀਆਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਤੇ ਕਵਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਗੱਲ ਹੋਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਜਮਾ ਢਿੱਲ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨੀ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤੈ, ਮੈਂ ਵਿਆਹਿਆ ਤੇ ਇੱਕ ਬੱਚੀ ਦਾ ਬਾਪ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਚੈਲਸੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਬਸ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਯਾਰ। ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰੀਂ।"

"ਮੈਨੂੰ ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਕਿਹੈ, ਬਿੱਲੀ। ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਆਖਰੀ ਔਰਤ ਹੋਵਾਂਗੀ ਜਿਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਰੁਤਬੇ ਦਾ ਗਮ ਹੈ। ਹਾਏ ਰੱਬਾ ਤੂੰ  ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਕਿਉਂ ਬਣਾਇਐ!"

"ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਬੱਲੀਏ ਕਦੇ ਤੈਨੂੰ ਝੂਠੇ ਸੁਪਨੇ ਦਿਖਾਏ ਨੇ ਜਾਂ ਕਦੇ ਲਾਰਾ ਲਾਇਐ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ।"

"ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਦੱਸੀ ਸੀ। ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਹਰ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਮਨਪਸੰਦ ਤੇ ਮਹਿਬੂਬ ਮਰਦ ਦਾ ਬੱਚਾ ਜੰਮਣ ਦੀ ਖੁਆਇਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਐ। ਇਉਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹ ਸੱਧਰ ਜਿਹੀ ਚਿਰਾਂ ਦੀ ਪਲਦੀ ਹੈ। ਕੀ ਮੇਰੀ ਇਹ ਆਰਜੂ ਕਦੇ ਪੂਰੀ ਨ੍ਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ? ਮੈਂ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਇਕੱਲੀ ਪਾਲ ਲਵਾਂਗੀ। ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਲੱਖਾਂ ਕਰੋੜਾ ਸਿੰਗਲ ਮਦਰਜ਼ ਹਨ। ਇਕ ਹੋਰ ਸਹੀ।" ਮੈਂ ਨਾਲ ਪਏ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ ਸੀ।

ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਛੱਤ ਨੂੰ ਇਉਂ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਜੁਆਬ ਛੱਤ ਤੋਂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੁਣਾਉਣਾ ਸੀ। ਫੇਰ ਉਹ ਡੂੰਘਾ ਜਿਹਾ ਸਾਹ ਭਰਕੇ ਬੋਲਿਆ ਸੀ, "ਤੇਰਾ ਕੋਈ ਬੋਆਏ-ਫਰੈਂਡ ਹੈਗਾ?"

"ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਕੰਜਰੀ ਸਮਝ ਰੱਖਿਐ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਤੁਹਾਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ।"

"ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਆ... ਜੇ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਕੋਈ ਲੱਭ ਲੈ। ਆਪਾਂ ਦੋਨੋਂ ਫਾਇਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਾਂਗੇ। ਕੋਈ ਫੁੱਦੂ ਜਿਹਾ ਆਪਣੇ ਹਾਣ ਦਾ ਮੰਡਾ ਫਸਾ ਕੇ... ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈ। ਨਾਲੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨ੍ਹੀਂ ਹੋਊ। ਆਪਾਂ ਆਪਣੇ ਸੰਬੰਧ ਇਉਂ ਗੁਪਤ ਹੀ ਜਾਰੀ ਰੱਖਾਂਗੇ। ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਤੇਰੇ ਨਿਆਣਾ ਵੀ ਠਹਿਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨ੍ਹੀਂ ਹੋਊ। ਆਪਾਂ ਤੇਰੇ ਝੁੱਡੂ ਜਿਹੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦੇ ਖਾਤੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਨਿਆਣਾ ਪਾ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਜਦ ਨੂੰ ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋਊ ਤੇ ਮੜੰਗਾ ਜਿਹਾ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗੂ। ਖਬਰੈ ਕਿਹੜੇ ਰਾਜੇ ਦੀ ਪਰਜਾ ਹੋਊ। ਕੀ ਸਮਝੀ?" ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਨੱਕ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਨੱਕ ਭਿੜਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ।

ਮੈਂ ਸੋਚਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ ਸੀ, '"ਤੂੰ ਵੀ ਸਿਰੇ ਦਾ ਹਰਾਮੀ ਐਂ। ਵੈਸੇ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਵਜ਼ਨ ਤਾਂ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਕਮਲਾ-ਰਮਲਾ ਜਿਹਾ ਟੋਲਾਗੀ ਕਿੱਥੋਂ?"

"ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਬਿੱਲੋ ਰਾਣੀਏ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਮਿਲਣਾ ਨ੍ਹੀਂ। ਬਾਹਰ ਈ ਦੇਖਣਾ ਪਊ। ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮੂਰਖਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਪਈ ਆ। ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਕੱਛੀਆਂ ਬਰਾਵਾਂ ਜਿਹੀਆਂ ਦਿਖਾ ਕੇ ਪੱਟ ਲਿਆ ਸੀ, ਉਵੇਂ ਕੋਈ ਫਸਾ ਲੈ ਮੂਰਗਾ। ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਆਪਾਂ ਐਸ਼ ਕਰਾਂਗੇ। ਨਹੀਂ ਉਹ ਤੇਰਾ ਮਾਸਟਰ ਜਿਹਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਸੰਪਰਕ ਕਰ ਲੈ।"

"ਨਾ ਉਹਦੀ ਭੈਣ ਦੇਣੇ ਦੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰ। ਮੈਂ ਆਪੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਟੋਲ ਲੈਂਦੀ ਆਂ। ਉਹਦਾ ਸਾਲੇ ਦੱਲੇ ਦਾ ਤਾਂ ਨਾਂ ਸੁਣਨਾ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨ੍ਹੀਂ ਲੱਗਦੈ।... ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਰਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਵੀ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਣ ਗਿੱਝਗੀ।"

ਏਨੇ ਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਖੜਕਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤੇ ਅਸੀਂ ਕਾਹਲੀ-ਕਾਹਲੀ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨ ਕੇ ਓਵਲ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਬੈਟੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਰਾਹੀਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਆਈ।

ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਕਹੀ ਹੋਈ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਅਟਕ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਮਿਸਟਰ ਮੂਰਖ ਦੀ ਭਾਲ ਆਰੰਭ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।

ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹਿੱਲਰੀ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਸੰਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਸ਼ੱਕ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਦੇਖ ਕਿੱਡੋ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਠੰਡਾ-ਠੰਡਾ ਚੱਲਣਾ ਪਵੇਗਾ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੱਲ ਥੋੜ੍ਹੀ ਤਵੱਜੋਂ ਦੇਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਹਿੱਲਰੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਚੈਲਸੀ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ।"

ਮੈਂ ਚੁੱਪਚਾਪ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਰਜ਼ਾਮੰਦੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਰਤਾ ਵੀ ਇਸਦਾ ਬਹੁਤਾ ਬੁਰਾ ਨਾ ਮਨਾਇਆ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਚਿੰਤਾ ਕੀਤੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਭਲੀਭਾਂਤ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਵਿਆਹੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਅਜਿਹੇ ਦੌਰੇ ਪੈਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਪਤਨੀ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਝਗੜਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਪ੍ਰਤੀ ਵਫਾਦਾਰ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਘਰ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਠੀਕ ਹੋਣ 'ਤੇ ਫਿਰ ਰਖੇਲ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਬੁੱਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰਾ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰਾ ਹੀ ਰਹੇਗਾ।

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਦਸ ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਕੋਨੈਕਟੀਕੱਟ ਐਵਨਿਉ ਵਿਖੇ ਬਣੀ ਫੈਸ਼ਨਏਬਲ ਜ਼ਿੰਮ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਕ ਅਤੇ ਫਿੱਟ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਦੋ ਕੁ ਹਫਤੇ ਮੈਂ ਭੱਜਣ ਅਤੇ ਕਸਰਤ ਕਰਨ ਉੱਪਰ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾਇਆ। ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦਾ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ ਪੂਰਾ ਰੱਖਿਆ। ਮੇਰੇ ਕਈ ਕਪੜੇ ਮੇਰੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ। ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਸਾਰਾ ਭਾਰ ਘਟਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਗਈ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਧਰੇ ਦੇਖ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਬੁਲਾਇਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸਕੱਤਰ ਬੈਟੀ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਬੱਡੀ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਬੈਟੀ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਚਲੀ ਗਈ ਜੋ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫਤਰ ਦੇ ਸਮਾਨਅੰਤਰ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬੱਡੀ ਮੇਰੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਜੀਭਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ, "ਤੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਕੁੱਤਾ ਈ ਸਮਝਦਾਰ ਆ। ਦੇਖ ਲੈ ਉਹਨੂੰ ਪਤੈ ਕਿੱਥੇ ਮੂੰਹ ਮਾਰਨੈ।"

"ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਮਾਰਨ ਆਲੀ ਥਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨ੍ਹੀਂ ਮੂੰਹ ਮਾਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸਮਝੀ, ਕਿੱਡੋ?"

"ਜਿੱਥੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੂੰਹ ਮਾਰਨੈ ਉਥੇ ਮਾਰ ਲਵੇ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਚਲੇ ਆਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ...।"

ਹੱਸ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਅਸੀਂ ਬਾਰਥਰੂਮ ਵਿਚ ਆਲਿੰਗਨਬਧ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਮਹਿਕ ਮਾਣਦੀ ਤਿਤਲੀ ਬਣ ਕੇ ਉਡਦੀ ਰਹੀ। 

ਵੇਲਜ਼ ਦੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਡਾਇਨਾ ਅਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਇਕ ਗੌਸਿਪ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਗਹਿਰਾ ਸਦਮਾ ਲੱਗਿਆ  ਸੀ। ਡਾਇਨਾ ਵੀ ਸਿਰੇ ਦੀ ਹਾਈ ਕਲਾਸ ਕੰਜ਼ਰੀ ਸੀ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਵੀ ਸੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ੬ ਮਈ ੧੯੯੪ ਦਾ ਪੋਅਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਨੇ ਛੇੜਖਾਨੀ ਦਾ ਕੇਸ ਕਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪੋਅਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਮਨਿਸਟਰ ਦੀ ਕੁੜੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਦੋਸ਼ ਲਾਇਆ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ੧੯੯੧ ਵਿਚ ਆਰਕਾਨਸੈਸ ਦਾ ਗਵਰਨਰ ਸੀ ਤਾਂ ੮ ਮਈ ੧੯੯੧ ਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੋਟਲ ਐਕਸੈਲਸੀਅਰ ਵਿਖੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਛੇੜਖਾਨੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਇਸ ਦੋਸ਼ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪੈਂਟਹਾਉਸ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿਚ ਨਗਨ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿਚਵਾਉਣ ਵਾਲੀ ਮਾਡਲ ਅਤੇ ਅਭਿਨੇਤਰੀ ਜ਼ੈਨੀਫਰ ਫਾਉਲਰਜ਼ ਨੇ ੧੯੯੨ ਵਿਚ ਇਕ ਟੀਵੀ ਸ਼ੋਅ ਦੌਰਾਨ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ੧੯੮੦ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਮੁਕਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਇਹਨਾਂ ਸੰਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਕਬੂਲ ਲਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ ਹੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਇੰਟਰਨ ਰਹਿ ਚੁੱਕੀ ਕੈਥਲੀਨ ਵਿੱਲੀ ਸ਼ਰੇਆਮ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ੨੯ ਨਵੰਵਰ ੧੯੯੩ ਨੂੰ ਓਵਲ ਆਫਿਸ ਦੀ ਸਟੱਡੀ ਵਿਚ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆਂ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਵਿੱਲੀ ਨੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਨੰਗਾ ਕਰਨ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਉਸੇ ਹੀ ਰਾਤ ਵਿੱਲੀ ਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਐਡਵਰਡ ਨੇ ਆਤਮ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਲਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਲੀ ਨੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਆਸ਼ਿਕਾਨਾ ਅਤੇ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧ ਬਣਾ ਲਏ ਸਨ। ਵਿੱਲੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤੀ ਦੀ ਮੌਤ ਵਿਚ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਹੱਥ ਹੋਣ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਵੀ ਆਇਦ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਇਕ ਨਰਸਿੰਗ ਹੋਮ ਦੀ ਸੰਚਾਲਿਕਾ ਜੁਨੀਤਾ ਬਰੋਡਰਿਕ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਤੇ ੧੯੭੮ ਵਿਚ ਬਲਤਕਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਅਦਾਕਾਰਾ ਇਲੀਜ਼ਬੈੱਥ ਵਾਰਡ ਗ੍ਰੈਸਨ ਕਲਿੰਨਟ ਨਾਲ ਇਕ ਰਾਤ ਹਮਬਿਸਤਰੀ ਕਰਨ ਦਾ ਅਕਸਰ ਦਾਵਾ ਕਰਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕਈ ਔਰਤ ਇਹ ਕਿਹਾ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਸੀ ਉਥੇ ਹੀ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਫੜ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਸ਼ਾਂ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕਰ ਦਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਦੁੱਧ ਧੋਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਸਿਰੇ ਦਾ ਵੈਲੀ ਸੀ। ਲੁੱਚਾ, ਠਰਕੀ ਤੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦਾ ਭੁੱਖਾ ਸੀ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਦੂਜੀਆਂ ਜਨਾਨੀਆਂ ਦੇ ਇਲਜ਼ਾਮਾਂ ਉੱਤੇ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਡਾਇਨਾ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਬਹੁਤ ਮਸਰੂਫ ਤੇ ਡਾਇਨਾ ਵੀ ਆਮ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਹ ਇੰਗਲੈਂਡ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਖਤਰਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਡਾਇਨਾ ਨਾਲ ਵੀ ਘੰਟਿਆਂਬੱਧੀ ਫੋਨ ਸੈਕਸ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਦਿਨ ਮੈਂ ਸੰਗੀਨ ਮਾਨਸਿਕ ਤਨਾਅ ਵਿਚ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਜਾਂ ਮਾਸੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਮਲੀ ਆਖ ਕੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਟਾਲ ਦਿੰਦੀਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਸਮੱਸਿਆ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। 

ਅਜਿਹੇ ਵੇਲੇ ਮੈਨੂੰ ਲਿੱਡਾ ਟਰਿੱਪ ਦੀ ਯਾਦ ਆਈ। ਉਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਸੱਜ਼ਰੀ ਹੀ ਦੋਸਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਲਿੱਡਾ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸੁਣੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲੱਗੀ, "ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਫਜ਼ੂਲ ਵਿਚ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈਂ। ਡਾਇਨਾ ਕਿਹੜਾ ਵਿਹਲੀ ਹੈ। ਉਹ ਤਾਂ ਆਪ ਛੱਤੀ ਪਾਸੇ ਟੰਗਾ ਫਸਾਈ ਫਿਰਦੀ ਹੈ। ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਕਲਿੰਟਨ ਲਈ ਟੈਮ ਕਿੱਥੇ ਹੈ? ਤੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਿਆ ਕਰ।"

ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਨ ਜਿਹਾ ਅਨੁਭਵ ਹੋਇਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਥੋੜੀਆਂ ਬਹੁਤੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਲਿੱਡਾ ਦੇ ਕਹਿਣੇ ਲੱਗ ਕੇ ਮੈਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਜਾਣ ਲੱਗੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੈਂ ਨੀਲੀ ਡਰੈੱਸ ਵਿਚ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਹੀ ਪਹਿਨ ਲਵਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਡਰੈੱਸ ਚੁੱਕ ਕੇ ਇਸਤਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡਰੈੱਸ ਉੱਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸ਼ਕਰਾਣੂਆਂ ਦੇ ਸਫੈਦ ਦਾਗ ਦੇਖੇ। ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਸੈਕਸ ਸੀਨ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਹ ਡਰੈੱਸ ਹੇਠ ਵਿਛਾਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਲਿੱਡਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਉਪਰ ਪਏ ਦਾਗਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ, "ਹੁਣ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਹੀ ਕਹੂੰਗੀ ਪਤੰਦਰਾ ਡਰਾਈ ਕਲੀਨ ਕਰਵਾ... ਮੇਰੀ ਐਡੀ ਸੋਹਣੀ ਡਰੈੱਸ ਲਬੇੜ ਕੇ ਧਰ ਦਿੱਤੀ।"

"ਨਾ... ਨਾ... ਨਾ...। ਇਹ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰੀ। ਡਰਾਈ ਕਲੀਨ ਨਾ ਕਰਾਈਂ। ਇਹਨੂੰ ਇਵੇਂ ਇਸੇ ਦਾਗ ਸਮੇਤ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖ ਲੈ। ਇਹ ਤਾਂ ਖਜ਼ਾਨੇ ਦੀ ਚਾਬੀ ਹੈ। ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਬੜੀ ਕੰਮ ਆਵੇਗੀ। ਅਜਾਇਬ ਘਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਨੀ ਐ ਇਹ ਤੇਰੀ ਡਰੈੱਸ।"

ਮੈਂ ਖਿੜਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸ ਪਈ, "ਆਹੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਨਿਆਣੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ ਕਰੂੰਗੀ, ਬਈ ਥੋਡੀ ਮਾਂ ਆਹ ਕਰਤੂਤਾਂ ਕਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।"

"ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਸਮਝੇਗੀ। ਇਹਨੂੰ ਚੰਗੀ ਜਿਹੀ ਜਗਾ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਹੁਣ।"

ਮੈਨੂੰ ਲਿੱਡਾ ਦੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਦੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। ਪਰ ਮੈਂ ਉਹ ਡਰੈੱਸ ਲਿਫਾਫੇ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਗਈ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਬੌਸ ਟਿਮ ਕੀਟਿੰਗ ਕਾਫੀ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। ਮੇਰੀ ਖੱਬੀ ਅੱਖ ਫਰਕਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਉੱਚ ਅਧਿਕਾਰੀ ਐਲਵਿਨ ਲਿਬਰਮੈਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੇ ਦਫਤਰ ਦੁਆਲੇ ਮੇਰਾ ਮੰਡਰਾਉਣਾ ਅੱਖਰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਟਿਮ ਕੀਟਿੰਗ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਬੁਲਾ ਕੇ ਸਖਤ ਤਾੜਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, "ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਕੋਈ ਹੰਗਾਮਾਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਰਕਾਨ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਮਾਰੋ।"


ਟਿਮ ਕੀਟਿੰਗ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਐਲਵਿਨ ਵਾਲੀ ਵਾਰਤਾ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ ਸਗੋਂ ਹੋਰ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਬਣਾ ਕੇ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਕੰਮ ਦੀ ਘਾਟ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਮੇਰੀ ਬਦਲੀ ਯੂਨਾਇਟਡ ਸਟੇਟਜ਼ ਦੇ ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦੇ ਹੈੱਡਕੁਆਟਰ ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਵਿਖੇ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। 

"ਉਥੇ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਤੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਇਥੇ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵਧੀਆ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚਾਂਸ ਹਨ।" 

ਟਿੱਮ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਤਬਾਦਲੇ ਦਾ ਸਮਾਚਾਰ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਡਿੱਗ ਪਈ ਹੋਵੇ। ਉਦਣ ੫ ਅਪ੍ਰੈਲ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚੋਂ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਖਾਰਜ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਹੱਦ ਵਿਚ ਬਦਲੀ ਦਾ ਹੁਕਮਨਾਮਾ ਲੈ ਕੇ ਗੁੰਮਸੁੰਮ ਘਰ ਨੂੰ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਘਰ ਆ ਕੇ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਨ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਪੀਜਾ ਵੀ ਆਪਣੇ ਹੰਝੂ ਭੁੱਕ ਕੇ ਮਸਾਂ ਖਾਧਾ। ਉਸ ਤੋਂ ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੇ ਇਕ ਨਿੱਜੀ ਸੇਵਾਦਾਰ ਰੌਨ ਬਰਾਉਨ ਦੀ ਹਵਾਈ ਹਾਦਸੇ ਵਿਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੰਤਿਮ ਰਸਮਾਂ ਨਿਭਾਉਣ ਵਿਚ ਮਸਰੂਫ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਸੰਪਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਬਸ ਇਕੱਲੀ ਬੈਠੀ ਘਰ ਵਿਚ ਰੋਂਦੀ ਅਤੇ ਮਾਤਮ ਮਨਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਆਪਣੇ ਮਹਿਬੂਬ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋਣਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਦੋ ਦਿਨ ਮੈਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਆਪਣਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।

ਨਿੱਤਾਪ੍ਰਤੀ ਨਿਯਮ ਅਨੁਸਾਰ ਈਸਟਰ ਐਤਵਾਰ ੭ ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਲੋਕਲ ਕੌਫੇ ਸਟਾਰਬੱਕ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਲੈਟੇ ਪੀਂਦੀ ਹੋਈ ਅਖਬਾਰ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣਾ ਰਾਸ਼ੀਫਲ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਸਿੰਘ ਰਾਸ਼ੀ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਦਰ ਵੜਦੀ ਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਵਿਛੜੇ ਸਾਥੀ ਦਾ ਗ਼ਮ ਸੀ। ਮੈਂ ਕੌਮਰਸ ਸੈਕਟਰੀ ਰੌਨ ਬਰਾਉਨ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਅਫਸੋਸ ਕੀਤਾ। ਸੰਖੇਪ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਮਨ ਜਿਹਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਆਪਾਂ ਫੇਰ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗੇ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਦੁੱਖਦਾਈ ਖਬਰ ਸੁਣਾਉਣ ਲਈ ਹੀ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।...ਚੰਗਾ...।"

"ਇਕ ਮਿੰਟ... ਠਹਿਰ ਬਿੱਲੀ। ਤੈਨੂੰ ਸੁਣਾਉਣ ਲਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਦੁੱਖਦਾਈ ਖਬਰ ਹੈ। ਜਿਸਦਾ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।"

"ਕਿਹੜੀ?"

"ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤੈ।" ਆਖ ਕੇ ਮੈਂ ਫੁੱਟ-ਫੁੱਟ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਬੋਲ ਨਾ ਹੋਇਆ।

"ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦੈ ਜ਼ਰੂਰ ਇਸਦਾ ਸੰਬੰਧ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੂੰ ਰੋ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣੇ ਆ ਕੇ ਓਵਲ ਆਫਿਸ ਵਿਚ ਮਿਲ।"

ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਰੋਣ ਨਾਲ ਲਾਲ ਅਤੇ ਸੁੱਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਧਾਰਸ ਦਿੱਤਾ, "ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ। ਇਹ ਭੈਣ ਮਰਾਉਣੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਏਕਣ ਈ ਕਰਦੇ ਆ। ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸੁਰ ਮਿਲਣ ਲੱਗਦੀ ਆ ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਆ।... ਕੋਈ ਨ੍ਹੀਂ। ਨੰਵਬਰ ਵਿਚ ਵੋਟਾਂ ਨੇ ਜੇ ਮੈਂ ਜਿੱਤ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਆਏਂ ਚੁੱਟਕੀ ਮਾਰਦਿਆਂ ਵਾਪਿਸ ਲੈ ਆਉਂ।"

ਮੈਂ ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ਨੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਿੱਤੀ, "ਬਿੱਲੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਥੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਦੂਰੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਹੋਣੀ। ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਉਂਗੀ।"

"ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਮੈਂ ਵੀ ਕਿਹੜਾ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਵਿਚ ਹਾਂ। ਵੋਟਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਸਾਰੀ ਪੰਜ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਤਾਂ ਗੱਲ ਐ। ਤੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ 'ਚੋਂ ਈ ਕੱਢਿਐ। ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਦਿੱਤੈ। ਆਪਾਂ ਸੰਪਰਕ ਵਿਚ ਰਹਾਂਗੇ।" ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।

ਏਨੇ ਨੂੰ ਡਿਪਟੀ ਚੀਫ ਹੈਰੌਲ ਇਕਸ ਨੇ ਆ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਦਸਤਕ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਥੋਂ ਭੱਜਣਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਫਟਾਫਟ ਮੈਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਰਾਹੀਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ। ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਉਥੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ।

ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਾਸ਼ ਰੱਬ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨਾ ਬਣਾਉਣਦਾ ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ। ਪਰ ਉਦਣ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਘਰ ਆਉਂਦੀ ਮੈਂ ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ, "ਹੇ ਰੱਬਾ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਤੂੰ ਸਿਰਫ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਹੀ ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਣਾਈ।"


ਉਸ ਤੋਂ ਇਕ ਹਫਤਾ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਫੋਨ ਰਾਹੀਂ ਮੁਸਲਸਲ ਰਾਬਤਾ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਧੀਰਜ਼ ਧਰਾਉਂਦਾ  ਰਿਹਾ। ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੌਂਸਲਾ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਹਿਜ਼ਰ ਵਿਚ ਉਹ ਵੀ ਤੜਫ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੋ ਸਾਜ਼ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਵਜਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਇਕ ਤਾਂ ਪਿਆਨੋ ਤੇ ਦੂਜਾ ਸੈਜਸੋਫੋਨ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਬਹਿਲਾਉਣ ਲਈ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ 'ਤੇ ਸੈਕਸੋਫੋਨ ਵਜਾ ਕੇ ਸੁਣਾਉਂਦਾ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਸੀ ਕਿ ਚਲੋ ਅਸੀਂ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਨਾ ਸਹੀ। ਘੱਟਘੱਟ ਫੋਨ ਰਾਹੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਤਾਂ ਹਾਂ।

੧੬ ਅਪ੍ਰੈਲ ੧੯੯੬ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਨੌਕਰੀ ਉੱਪਰ ਹਾਜਿਰ ਹੋਈ। ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਇਹ ਇਮਾਰਤ ਕਈ ਗੁਣਾਂ ਘਟੀਆ ਸੀ। ਸਸਤਾ ਜਿਹਾ ਫਰਨੀਚਰ ਅਤੇ ਬੇਹੁਦਾ ਜਿਹੇ ਰੰਗਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਦਿਵਾਰਾਂ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਇਸ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਕੋਈ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਗੋਂ ਆਪਣੇ ਯਾਰ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਵਿਛੜਣ ਦਾ ਹੇਰਵਾਂ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਥੇ ਮੇਰੀ ਸਲਾਨਾ ਤਨਖਾਹ ੨੮ ਹਜ਼ਾਰ ਡਾਲਰ ਹੋਵੇਗੀ। ਯਾਨੀ ਕਿ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਨਾਲੋਂ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਵੱਧ ਤੇ ਓਵਰਟਾਇਮ ਜੁਦਾ। ਲੇਕਿਨ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲੀ। ਮਿਲਦੀ ਵੀ ਕਿਵੇਂ? ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦੀਦਾਰ ਕਰਕੇ ਤਸਕੀਨ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। 

ਮੈਂ ਅਸੀਸਟੈਂਟ ਸੈਕਟਰੀ ਔਫ ਡਿਫੈਂਸ ਫਾਰ ਪਬਲਿਕ ਅਫੇਅਰਜ਼, ਕੈਨਥ ਬੇਕਨ ਦੀ ਸਹਾਇਕ ਵਜੋਂ ਆਪਣਾ ਆਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਵਿਚ ਬਿਲਕੁਲ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਲੋਕ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਸਨ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲਾਤ ਮਿਲਦੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਦੰਦ ਕਰੀਚ ਕੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਅਣਮੰਨੇ ਜਿਹੇ ਮਨ ਨਾਲ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਦੰਦਾਂ ਹੇਠ ਜੀਭ ਲੈ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਅਗਲੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਲੰਘਾਉਣੇ ਪੈਣੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਬੁਲਾ ਲੈਣਾ ਸੀ। ਬਸ ਇਸ ਉਮੀਦ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਮੈਂ ਦਿਨ ਕੱਟੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਕੱਢੇ ਜਾਣ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਦੁੱਖ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਨ 'ਤੇ ਇਹ ਕਮ-ਅਜ਼-ਕਮ ਇਹ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਉਥੋਂ ਆਪਣੀ ਘਟੀਆ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਕਾਰਨ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨਾਲ ਨੇੜਤਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਦਫਤਰ ਦੁਆਲੇ ਮੇਰੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਨੂੰ ਇਤਰਾਜ਼ਯੋਗ ਖਿਆਲ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਛੁੱਟੀ ਕਰੀ ਗਈ ਸੀ। 

ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਹਰ ਦੂਜੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਫੋਨ ਆਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਇਲੈਕਸ਼ਨ ਨੇੜੇ ਆ ਗਏ ਤਾਂ ਉਹ ਵੋਟਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਵਿਚ ਮਸਰੂਫ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਸਦੇ ਫੋਨ ਆਉਣੇ ਘੱਟ ਗਏ। ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਅਫਸੋਸ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਬਦਲੀ ਆਪਣੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਮੇਟੀ ਵਿਚ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਮਨਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, "ਨਾ ਰਹਿਣ ਦੇ ਇਸ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਪੈ ਜਾਵੇਗੀ। ਵੋਟਾਂ ਸਿਰ 'ਤੇ ਨੇ... ਆਪਾਂ ਕੋਈ ਰਿਸਕ ਨਾ ਲਈਏ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਐਨੀ ਦੇਰ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਉਥੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੋਰ ਸਹੀ।"


ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਟਾਇਮਟੇਬਲ ਬਾਰੇ ਗਿਆਨ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਮੇਰਾ ਵਿਹਲਾ ਸਮਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਮੇਰੀ ਕਮੀ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਬੁਲਾ ਲਵੇਗਾ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਵਿਛੋੜਾ ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਇਕ ਝਲਕ ਦੇਖਣ ਲਈ ਜਨਤਕ ਸਮਾਗਮਾਂ ਅਤੇ ਚੈਰਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਵਿਚ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਕਈ ਸਰਕਾਰੀ ਸਮਾਗਮਾਂ ਦੇ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਸੱਦੇ ਭਿਜਵਾ ਦਿੰਦਾ।

ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਕਿਧਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਰਸਤੇ ਬੰਦ ਕਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਸੜਕ ਦੇ ਲਾਹਮੀ ਲੋਕ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ ਤੇ ਸੜਕ ਉੱਪਰ ਕਾਰਾਂ ਦਾ ਕਾਫਲਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਇਥੇ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਚਰਚ ਨੂੰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਕਾਰ ਵਿਚੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਕਾਰ ਮੇਰੇ ਮੂਹਰਿਉਂ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਚੌਂਕ ਗਿਆ, ਫੇਰ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਹੱਥ ਹਿਲਾਉਂਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਫਲਾਇੰਗ ਕਿੱਸ ਦਿੱਤੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਸਾਡੇ ਵਿਚਲੇ ਆ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਕਾਰ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣੋ ਹੱਟ ਗਈ। ਬੜਾ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਉਹ ਵੀ ਵੇਲਾ ਸੀ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਐਨਾ ਕਰੀਬ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਹਵਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗੁਜ਼ਰ ਸਕਦੀ।


ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਟਾਇਮਟੇਬਲ ਬਾਰੇ ਗਿਆਨ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਮੇਰਾ ਵਿਹਲਾ ਸਮਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਮੇਰੀ ਕਮੀ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਬੁਲਾ ਲਵੇਗਾ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਵਿਛੋੜਾ ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਇਕ ਝਲਕ ਦੇਖਣ ਲਈ ਜਨਤਕ ਸਮਾਗਮਾਂ ਅਤੇ ਚੈਰਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਵਿਚ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਕਈ ਸਰਕਾਰੀ ਸਮਾਗਮਾਂ ਦੇ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਸੱਦੇ ਭਿਜਵਾ ਦਿੰਦਾ।

ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਕਿਧਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਰਸਤੇ ਬੰਦ ਕਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਸੜਕ ਦੇ ਲਾਹਮੀ ਲੋਕ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ ਤੇ ਸੜਕ ਉੱਪਰ ਕਾਰਾਂ ਦਾ ਕਾਫਲਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਇਥੇ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਚਰਚ ਨੂੰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਕਾਰ ਵਿਚੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਕਾਰ ਮੇਰੇ ਮੂਹਰਿਉਂ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਚੌਂਕ ਗਿਆ, ਫੇਰ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਹੱਥ ਹਿਲਾਉਂਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਫਲਾਇੰਗ ਕਿੱਸ ਦਿੱਤੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਸਾਡੇ ਵਿਚਲੇ ਆ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਕਾਰ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣੋ ਹੱਟ ਗਈ। ਬੜਾ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਉਹ ਵੀ ਵੇਲਾ ਸੀ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਐਨਾ ਕਰੀਬ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਹਵਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗੁਜ਼ਰ ਸਕਦੀ।

ਅਗਸਤ ੧੯੯੬ ਵਿਚ ਰੇਡੀਉ ਸਿਟੀ ਹਾਲ, ਨਿਉਯਾਰਕ ਵਿਚ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸਮਾਗਮ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇਸਦਾ ਸੱਦਾ-ਪੱਤਰ ਭਿਜਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨੂੰ ਇਕ ਝਲਕ ਦੇਖਣ ਲਈ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਉਥੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ, "ਤੂੰ ਆਵੇਂਗੀ ਨਾ?"

"ਹਾਂ ਜ਼ਰੂਰ। ਤੇਰੇ ਲਈ ਨਿਉਯਾਰਕ ਕੀ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਾਲੇ ਪਾਣੀ ਚਲੀ ਜਾਉਂ।... ਮੈਂ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਸੈਕਸੀ ਡਰੈੱਸ ਪਾ ਕੇ ਆਵਾਂਗੀ। ਮੈਨੂੰ ਸਿਆਣ ਲਵੀਂ।"

"ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਕੇ ਲੱਬ ਲੂੰ।"

ਵਾਕਈ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ ਸੀ। ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਵਿਚ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਨੇੜੇ-ਤੇੜੇ ਹੀ ਮੰਡਰਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਮਜ਼ੇ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਇਕ ਗਰੁੱਪ ਫੋਟੋ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ ਬਾਂਹ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ। ਜਿਸ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਹਿੱਲਰੀ ਨਾਲ ਠਹਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਮੈਂ ਵੀ ਉਸੇ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਰੁੱਕੀ ਸੀ ਤੇ ਇਤਫਾਕ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਕਮਰੇ ਵੀ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਨ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੌ  ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕੀ ਤੇ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਇਕ ਛੱਤ ਦੇ ਹੇਠ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਸੀ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਸਾਡੇ ਦਰਮਿਆਨ ਇਕ ਦਿਵਾਰ ਦਾ ਫਾਸਲਾ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਕੋਈ ਵਕਤ ਸੀ ਜਦੋਂ ਪਹਿਨੇ ਹੋਏ ਵਸਤਰਾਂ ਦਾ ਪਰਦਾ ਵੀ ਆਪਣੇ ਦਰਮਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿਣ ਦਿੰਦੇ।

ਇਲੈਕਸ਼ਨ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਅਰਦਾਸਾਂ ਜੋਦੜੀਆਂ ਉੱਪਰ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਸੁੱਖਾਂ ਸੁੱਖਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅਗਲੀ ਟਰਮ ਵਿਚ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਜਿੱਤਾ ਕੇ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਉੱਪਰ ਬੈਠਾਂ ਰਹਿਣ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਵਾਪਿਸ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਕੋਲ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਜਾ ਸਕਾਂ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਕਹਿਣ ਮੁਤਾਬਿਕ ਮੈਂ ਇਕ ਭੋਲਾ ਭਾਲਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਵੀ ਭਾਲ ਲਿਆ ਸੀ। ਥੌਮਸ ਉਮਰ ਵਿਚ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਅੱਠ ਦੱਸ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਸੀ। ਪਰ ਸੀ ਕੁਵਾਰਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਤਤਪਰ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਵਿਖੇ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਜਦੋਂ ਦੀ ਮੈਂ ਨੌਕਰੀ 'ਤੇ ਲੱਗੀ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਦਾ ਟਰਾਈਆਂ ਮਾਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਨਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਹਾਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੋ ਵਾਰ ਮੂਵੀ ਵੀ ਇਕੱਠੇ ਦੇਖ ਆਏ ਸੀ। ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਨਵੰਬਰ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਥੌਮਸ ਦੇ ਕਰੀਬ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।

ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਫੋਨ ਆਉਣੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਗਏ ਸਨ। ਇਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਤਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵੋਟਾਂ ਅਤੇ ਚੋਣ ਪ੍ਰਚਾਰ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਮਸਰੂਫ ਸੀ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਤੇ ਖਿੱਝ ਆਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸਪਤਾਹ ਅੰਤ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮੈਂ ਟੈਲੀਫੋਨ ਕੋਲ ਬੈਠ ਕੇ ਉਸਦਾ ਫੋਨ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹਿਣਾ। ਫੋਨ ਨਾ ਆਉਣਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭੱਖ ਕੇ ਲਾਲ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਨਾ। ਜਦੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਆਉਣਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸ ਨਾਲ ਲੜਦੀ ਝਗੜਦੀ ਰਹਿਣਾ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਵੀ ਮੈਥੋਂ ਖਫਾ ਹੋ ਕੇ ਆਖ ਦਿਆ ਕਰਨਾ, "ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਫੋਨ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰਾਂ?"


ਉਸਦੀ ਧਮਕੀ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਢਹਿਲੀ ਪੈ ਜਾਇਆ ਕਰਨਾ। ਇਉਂ ਹੀ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਖਿੱਝੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਥੌਮਸ ਨੇ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਤੇ ਥੌਮਸ ਦੇਰ ਤੱਕ ਪੀਂਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸੀਨਤਾ ਸੀ ਤੇ ਕਾਮ ਭੁੱਖ ਵੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਹਫਤਾ ਭਰ ਥੌਮਸ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਸੈਕਸ ਕੀਤਿਆਂ ਵੀ ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੀ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਥੌਮਸ ਵਿਚੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਉਸ ਨਾਲ ਕ੍ਰਿੜਾ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਥੌਮਸ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਦਿਨ ਕਹਿੰਦਾ, "ਮੋਨਿਕਾ ਤੂੰ ਤਾਂ ਨਿਰੀ ਸੈਕਸ ਮਸੀਨ ਐਨ। ਬਈ ਬੜੀ ਅਨਰਜ਼ੀ ਆ ਤੇ ਕਦੇ ਥੱਕਦੀ ਈ ਨ੍ਹੀਂ।"

ਉਸਦੀ ਟਿੱਪਣੀ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹਾਸਾ ਆ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਚਿੱਤ ਵਿਚ ਸੋਚਿਆ, "ਅਜੇ ਤਾਂ ਸਾਲਿਆਂ ਤੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਨ੍ਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਧਰਨ ਪੈਣ ਆਲੀ ਕਰ ਦਿੰਦੈ।"

ਮੈਂ ਥੌਮਸ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਅੜਚਣ ਦੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਥੌਮਸ ਵਰਗੇ ਲੱਲੂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਦਾ ਇਕ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸ਼ਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਥੌਮਸ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਹਵਸ ਪੂਰਤੀ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਥੌਮਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ, "ਮਿੱਤਰਾ ਤੇਰੇ ਕਹਿਣ ਅਨੁਸਾਰ ਮੈਂ ਇਕ ਸਾਊ ਤੇ ਲੋਲਾ ਜਿਹਾ ਬੰਦਾ ਲੱਭ ਲਿਐ। ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਵਾਅਦੇ ਤੋਂ ਨਾ ਮੁਕਰੀ। ਮੋਨਿਕਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਤੇਰਾ ਮੁੰਡਾ ਆਪਣੀ ਗੋਦੀ 'ਚ ਖਿਡਾ ਕੇ ਹੱਟੂਗੀ।"

ਕਲਿੰਟਨ ਅੱਗੋਂ ਹੱਸ ਪਿਆ, "ਸਾਲੀਏ ਬਹੁਤਾ ਚਾਅ ਤਾਂ ਨਾ ਕਰ ਜੌੜੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।"

"ਭਲਾ ਚਾਰ ਚਾਰ ਹੋ ਜਾਣ ਮੈਂ ਨ੍ਹੀਂ ਘਬਰਾਉਂਦੀ।" ਮੈਂ ਚਾਮ੍ਹਲ ਕੇ ਜੁਆਬ ਦਿੰਦੀ।

ਮੈਂ ਇਕ ਇਕ ਦਿਨ ਗਿਣ ਗਿਣ ਕੇ ਕੱਟ ਰਹੀ ਸੀ। ਥੌਮਸ ਨਾਲ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧ ਬਣਿਆਂ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਕੁ ਹਫਤੇ ਲੰਘੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਹੀ ਸ਼ਿਆਪਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਗਰਭਵਤੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਅਤੇ ਆਸਾਂ ਉੱਤੇ ਪਾਣੀ ਜਿਹਾ ਹੀ ਫਿਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਜਿਹਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਖੁਆਬ ਵਿਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿਆਸਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਸੁੰਨ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੁੱਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨਾ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਗੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਰੋਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿਕਲਦਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਵਰਤੇ ਭਾਣੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਜਲਦ ਥੌਮਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਵਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਬਿਪਤਾ ਦਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਪਦਾ, "ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਰਵਾ ਲਵਾਂਗੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਥੌਮਸ ਦਾ ਨਿਆਣਾ ਨਹੀਂ ਜੰਮਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਹੀ ਜਨਮ ਦੇਵਾਂਗੀ।"

"ਫੇਰ ਅਬੋਰਸ਼ਨ ਕਰਵਾਦੇ।"

ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਚਮਕ ਆ ਗਈ। ਮੈਂ ਫੌਰਨ ਥੋਮਸ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗਰਭਪਾਤ ਕਰਵਾਉਣ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ। ਥੌਮਸ ਅਬੋਰਸ਼ਨ ਦਾ ਅੱਧਾ ਖਰਚਾ ਦੇਣ ਨੂੰ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਬਾਕੀ ਦਾ ਅੱਧਾ ਖਰਚ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਡੈਬਰਾ ਨੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੈਂ ਸਫਾਈ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਵੱਧ ਪੀੜਾਜਨਕ ਤਜ਼ਰਬਾ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰਾ ਆਤਮਵਿਸ਼ਵਾਸ ਐਨਾ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਸੇ ਮਰਦ ਨਾਲ ਮੈਂ ਜਿਣਸੀ ਸੰਬੰਧ ਕਾਇਮ ਕਰ ਵੀ ਸਕਾਂਗੀ। 


ਪਰ ਇਹ ਤਨ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਇਸਦੀ ਭੁੱਖ ਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇੰਨਸਾਨ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਪਾਗਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਾਨਸਿਕ ਤਨਾਅ ਵਿਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰਦਿਆਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਕੁਕਰਮ ਕਰ ਬੈਠਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਮਨੋਬਲ ਕਾਇਮ ਕਰਨ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਮਰਦ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਹੋਵਾਂ। ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਕੇਵਲ ਦੋ ਹੀ ਮਰਦ ਸਨ। ਇਕ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਤੇ ਦੂਜਾ ਐਂਡੀ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਕੋਲ ਪੋਰਟਲੈਂਡ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਕੇਟ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਬੁਰੇ ਦੌਰ ਵਿਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਲਾਕ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਕੇਟ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੌਜਵਾਨ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਸੌਣ ਆਈ ਹਾਂ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾਂਗੇ। ਮੈਂ ਉਸ ਰਾਤ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਭੋਗ ਕੇ ਆਪਣਾ ਸਵੈ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਮੁੜ ਕਾਇਮ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਮਰਦ ਮਿੱਤਰ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰੇਮੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਸੀ।

ਮੈਂ ਵਾਪਿਸ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਆਈ ਤਾਂ ਵੋਟਾਂ ਦੀਆਂ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰਾਂ 'ਤੇ ਸਨ। ਕਲਿੰਟਨ ਕੋਲ ਸਿਰ ਖੁਰਕਣ ਦਾ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਐਂਡੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸਦਾ ਲਈ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਆਈ ਸੀ ਤੇ ਲਗਭਗ ਥੌਮਸ ਵਾਲੀ ਫੱਟੀ ਵੀ ਪੋਚੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਵਿਹਲੀ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਇਨਸਾਨ ਕੋਲ ਆਪਣੇ ਸਿਰਜੇ ਹੋਏ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਜਦੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਯਾਦ ਹੋਣ ਤਾਂ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਬਹਿਲਾ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਰੰਗੀਨ ਅਤੇ ਯਾਦਗਾਰੀ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਗੁਆਚੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸੰਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਂ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਲਿੰਡਾ ਟਰਿੱਪ ਸੀ। ਲਿੰਡਾ ਨਿਉ ਜ਼ਰਸੀ ਦੀ ਜੰਮਪਲ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਦੋ ਨਿਆਣੇ ਸਨ ਤੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨਾਲ ਤਲਾਕ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਲਿੰਡਾ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਪਾਰਟੀ 'ਤੇ ਹੋਈ ਸੀ। ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਮਟੱਕਾ ਕਰਦੀ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਲਿੰਡਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਜੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਮਿਹਨਤ ਹੋਰ ਕਰੇਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਬਣ ਸਕਦੀ ਆ। ਕਲਿੰਟਨ ਤੇਰੇ ਅਰਗੀਆਂ ਪੱਠੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈਂਦੈ।"

"ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤੈ?"

"ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਅਜ਼ਮਾਈ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੀ ਤੀਮੀ ਹਿੱਲਰੀ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਬਸ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਤਾਂ ਉਥੇ ਹੀ ਨਿਬੜਗੀ ਸੀ।"

ਮੈਂ ਉਸ ਵਕਤ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਫਸੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮਿੱਡੇ ਜਿਹੇ ਨੱਕ ਵਾਲੀ ਲਿੰਡਾ ਉਮਰ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ੨੩ ਸਾਲ ਵੱਡੀ ਸੀ। ਪਰ ਸਾਡਾ ਗੂੜਾ ਸਹੇਲਪੂਣਾ ਪੈਣ ਦੇ ਕਈ ਕਾਰਨ ਸਨ। ਸਾਡੀਆਂ ਬਹੁਤਾ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਸਨ। ਲਿੰਡਾ ਦੇ ਮਾਪਿਆ ਦਾ ਵੀ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਹੀ ਤਲਾਕ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਉਹ ਵੀ ਬਹੁਤ ਮੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਮੁੰਡਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੇਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਵੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ੧੯੯੪ ਉਥੋਂ ਹਟਾ ਕੇ ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪੂਰਾ ਸਹੀ ਕਰਾਨ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ, ਲੇਕਿਨ ਉਸਦਾ ਸੰਬੰਧ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਜ਼ਰੂਰ ਸੀ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਲਿੰਡਾ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਨਫਰਤ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਲਿੰਡਾ ਦਾ ਦਫਤਰ ਮੇਰੇ ਦਫਤਰ ਦੇ ਐਨ ਮਗਰ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਟੱਕਰਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਤੇ ਇਉਂ ਸਾਡੀ ਦੋਸਤੀ ਗੂੜੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਸੀ ਤਾਂ ਲਿੰਡਾ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਹਮਬਿਸਤਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਉਕਸਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਅੱਕ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀ ਨੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਪੇਚਾ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਗੱਲਬਾਤ ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਸੰਬੰਧਾਂ ਉੱਤੇ ਹੀ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਰਿਹਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਕਦੋਂ, ਕਿਵੇਂ ਤੇ ਕੀ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁੱਝ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਟੈਲੀਫੋਨ 'ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਕਈ-ਕਈ ਘੰਟੇ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਰਿਹਾ ਕਰਨਾ। ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫਿਕਰ ਮੈਨੂੰ ਸੀ ਇਲੈਕਸ਼ਨਾਂ ਦੀ। ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਸਾਹ ਸੁੱਕੇ ਪਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਪੁੱਛਦੀ, "ਨੀ ਅੜੀਏ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਲੱਗਦੈ। ਡੈਮੋਕਰੈਟ ਐਤਕੀ ਵੀ ਜਿੱਤ ਜੂਗੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਰਾਜਗੱਦੀ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਰਹਿ ਜੂਗਾ?"

"ਆਹੋ ਸਿਰੇ ਦਾ ਹਰਾਮੀ ਆ। ਉਹਦੀ ਜਿੱਤ ਤਾਂ ਵੱਟ 'ਤੇ ਪਈ ਆ। ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ। ਉਹਨੇ ਆਪੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਗੰਢਤੁੱਪ ਕਰ ਲੈਣੀ ਆ।"


ਫੇਰ ਵੀ ਮੇਰਾ ਮਨ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖੜਦਾ। ਮੈਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਜਿੱਤ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਅਖੀਰ ੫ ਨਵੰਬਰ ੧੯੯੬ ਦੇ ਮੰਗਲਵਾਰ ਦਾ ਮੰਗਲਮਈ ਤੇ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਉਹ ਦਿਨ ਆ ਗਿਆ। ਰਿਪਬਲੀਕਨ ਰੌਬਰਟ ਡੋਲ ਨੂੰ ਹਰਾ ਕੇ ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਜਿੱਤ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਮਾਰੀ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੰਝੂ ਨਿਕਲ ਗਏ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਉੱਤੇ ਸ਼ੈਮਪੇਨ ਦੀ ਬੋਤਲ ਦਾ ਫੁਹਾਰਾ ਛੱਡਦੇ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਦੇਣ ਲਈ ਤਰਲੋ-ਮੱਛੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਫੋਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਜਾਗਦੀ ਹੀ ਬੈਠੀ ਰਹੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਨਾ ਆਇਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜਿੱਤ ਦੇ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਣ ਵਿਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਬਾਗੀਚੇ ਵਿਚ ਸਭ ਸਰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਅਹਿਮ ਸਖਸ਼ੀਅਤਾਂ ਨੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਵਧਾਈ ਦੇਣ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਾਲੀ ਸੈਕਸੀ ਡਰੈੱਸ ਪਾ ਕੇ ਗਈ। ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ। ਪਰ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਹਿ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਸਭ ਸਮਝ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਐਨਾ ਹੀ ਕਾਫੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਖਿੜੀ ਹੋਈ ਸੀ।

ਇਲੈਕਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਗਰਦੋ-ਗੁਭਾਰ ਥੰਮ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਉਤਾਵਲਾ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਕਿ ਕਿਹੜਾ ਵੇਲਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮੁੜ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਹੋਵਾਂਗੀ। ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਇਕ ਦਿਹਾੜੀ ਬਿਉਟੀ ਸੈਲੋਨ ਵਿਚ ਲਗਾਈ। ਵਾਲ ਕਟਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਹੇਅਰ ਸਟਾਇਲ ਬਦਲਿਆ। ਵੈਕਸਿੰਗ, ਥਰੈਡਿੰਗ, ਫੇਸ਼ੀਅਲ, ਮੈਨੀਕਿਉਰ... ਗੱਲ ਕੀ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਉਪਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਰੂਪ ਸਾਣ 'ਤੇ ਲਾਇਆ। ਮੈਂ ਨਵੇਂ ਕਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਫੋਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ। ਪਰ ਪੂਰੇ ਦੋ ਹਫਤੇ ਤੱਕ ਕੋਈ ਫੋਨ ਨਾ ਆਇਆ। ਮੈਨੂੰ ਫਿਕਰ ਹੋਣ ਲੱਗਦੀ। ਮੈਂ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਆਖਦੀ ਬਈ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਅਵੱਸ਼ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਾਪਿਸ ਲੈ ਆਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਹੌਂਸਲੇ ਵਿਚ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਜਦੋਂ ਤੀਜਾ ਹਫਤਾ ਵੀ ਬਿਨਾ ਫੋਨ ਤੋਂ ਲੰਘ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਡੁੱਬਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੇਰਾ ਸੁਭਾਅ ਚਿੜਚਿੜਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਹੱਥ ਵਿਚ ਜੋ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਕੰਧ ਵਿਚ ਮਾਰ ਕੇ ਭੰਨ੍ਹ ਦਿੰਦੀ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਵਿਦਰੋਹ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਲਿੰਟਨ ਬਹੁਤ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਕਲਿੰਟਨ ਉਹ ਕਲਿੰਟਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ, ਜੋ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਮਚਲਦਾ ਅਤੇ ਤੜਫਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਸ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਹੀ ਬਾਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਬਿਤਾਇਆ ਇਕ ਇਕ ਪਲ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਵਾਹ-ਵਰੋਲੇ ਵਾਂਗ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ। ਮੈਂ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ, "ਅੜੀਏ ਮੈਨੂੰ ਨ੍ਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਉਸ ਵਿਚ ਵਾਪਿਸ ਬੁਲਾਵੇਗਾ।...ਸ਼ੈਂਤ ਉਹਦਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਜੀਅ ਭਰ ਗਿਐ।... ਜਾਂ ਹੁਣ ਉਹਦੇ ਅੜੀਕੇ ਹੁਣ ਕੋਈ ਹੋਰ ਆਗੀ ਹੋਣੀ ਆ।... ਨਹੀਂ ਉਹ ਆਏਂ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ।... ਮੈਨੂੰ ਘੱਟੋਘੱਟ ਇਕ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਸੀ ਬਈ ਮਹੀਨੇ ਜਾਂ ਦਸ ਦਿਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਰਹੀਂ... ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਬਦਲੀ ਕਰਵਾਉਂਦਾਂ।... ਕੰਜਰ ਦੇ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਨ੍ਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ ਬਈ ਮੈਂ ਮਰਗੀ ਆਂ ਜਾਂ ਜਿਉਂਦੀ ਆਂ।" ਲਿੰਡਾ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਮੈਂ ਜ਼ਾਰੋਜ਼ਾਰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।

"ਬਸ ਬਸ ਬਿੱਲੋ ਰਾਣੀਏ ਤੂੰ ਰੋ ਨਾ।... ਰੋਇਆਂ ਕੁਝ ਨ੍ਹੀਂ ਬਣਨਾ।... ਤੂੰ ਕੋਈ ਉਹਦੀਆਂ ਆਕੜੀਆਂ ਨਸਾਂ ਢਿੱਲੀਆਂ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਦਾਸੀ ਜਾਂ ਜ਼ਰ ਖਰੀਦ ਗੁਲਾਮ ਨ੍ਹੀਂ ਸੀ ਬਈ ਜੀਹਦੇ ਤੋਂ ਉਹ ਜਦ ਮਰਜ਼ੀ ਖਹਿੜਾ ਛੁੱਡਾ ਲਵੇ। ਨੌਕਰੀ ਮੰਗਣਾ ਤੇਰਾ ਹੱਕ ਹੈ।... ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਕੌਲ ਕੀਤੈ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਕਰੇ।... ਆਕੜ ਕੇ ਉਹਦੇ ਮੂਹਰੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹਜੀ।... ਉਹਦਾ ਤਾਂ ਪਿਉ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਬੁਲਾਉਗਾ। ਕੰਜਰੀ ਵੀ ਜਦੋਂ ਚਿੱਤ ਪਰਚਾ ਕੇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਉੱਠਦੀ ਆ ਤਾਂ ਖਿੱਸਾ ਖਾਲੀ ਕਰਾ ਲੈਂਦੀ ਆ।... ਵੇਸਵਾਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਗਈ ਗੁਜ਼ਰੀ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀਂ ਤੂੰ।... ਬਈ ਅਗਲਾ ਤੇਰਾ ਮੁਫਤ 'ਚ ਮੜ ਕੁੱਟੀ ਜਾਵੇ।"

"ਪਤਾ ਨਹੀਂ। ਸਮਝ ਨ੍ਹੀਂ ਲੱਗਦੀ... ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ 'ਤੇ ਕੀ ਨਾ?"

"ਢੇਰੀਆਂ ਨਾ ਢਾਹ।... ਤੱਕੜੀ ਬਣ।... ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਲੜਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।"



ਮੈਂ ਰੋਂਦੀ, ਵਿਲਕਦੀ ਅਤੇ ਹਟਕੋਰੇ ਲੈਂਦੀ ਨੇ ਫੋਨ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਿਛਲੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਜਿਸ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਿਉਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਟੁੱਟ ਕੇ ਚੂਰੋ ਚੂਰ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਕੇ ਸਿੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਨਾਮੋਸ਼ੀ ਅਤੇ ਘਟੀਆਪਨ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਹੀ ਆਪ ਨਾਲ ਨਫਰਤ ਅਤੇ ਗਿਲਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖਦੀ ਤਾਂ ਹਿਰਖ ਆਉਂਦਾ। ਮੈਂ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਭੰਨ੍ਹ ਦਿੰਦੀ। ਨਾ ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ। ਨਾ ਕੁਝ ਪਹਿਨਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ। ਨੀਂਦ ਤਾਂ ਜਾਣੀ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਅਸਤੀਫਾ ਹੀ ਦੇ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਈ ਨੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਲਗਾਤਾਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਤੇ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਬਿਸਤਰੇ 'ਤੇ ਲੇਟੀ ਰਹੀ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸੱਖਣਾਪਨ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਹੁੰਦਾ।
੨੩ ਜੁਲਾਈ ੧੯੯੬ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ੨੩ਵੇਂ ਜਨਮਦਿਨ ਵੇਲੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੋ ਦਿਨ ਲਈ ਲਾਸ ਏਂਜਲਸ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਕਰਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਥੋਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਵਧਾਈ ਦੇਵੇਗਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸੈਕਸੋਫੋਨ 'ਤੇ ਮੇਰੀ ਮਨਪਸੰਦ ਧੁੰਨ ਵਜਾ ਕੇ ਸੁਣਵੇਗਾ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਵਾਅਦਾ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਟੀਵੀ ਪ੍ਰਜ਼ੈਟਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਫੋਟੋਆਂ ਖਿੱਚਵਾਉਣ ਵਿਚ ਵਿਅਸਤ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਵਾਅਦੇ ਵਾਂਗ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਬਲਾਉਣ ਦਾ ਕੌਲ ਵੀ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿਮਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਬੇਕਿਰਕ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਜਾਪਦਾ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖੀ ਤਾਂ ਉਹ ਚਿੰਤਤ ਹੋ ਉੱਠੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਮੈਂ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਤੋਂ ਦੂਰ ਵਾਪਿਸ ਲਾਸ ਏਂਜਲਸ ਚਲੀ ਜਾਵਾਂ। ਲੇਕਿਨ ਐਨਾ ਕੁਝ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਮੇਰਾ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਣ ਨੂੰ ਮਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਪਰ ਇਕ ਹਫਤੇ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਲਾਸ ਏਂਜਲਸ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਟਿਕਟ ਵੀ ਬੁੱਕ ਕਰਵਾ ਲਈ ਸੀ। ਐਨ ਵਕਤ ਤੇ ਘਰੋ ਤੁਰਨ ਲੱਗੀ ਦੇ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਥਿੜਕ ਗਏ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਇਕ ਹੋਰ ਹਫਤਾ ਦੇਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਤੇ ਰੁੱਕ ਗਈ।
੨ ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਐਲ. ਏ. ਜਾਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਿਆਰੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਟਿਕਟ ਵੀ ਬੁੱਕ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਤੇ ਸਮਾਨ ਵੀ ਸਾਰਾ ਪੈਕ ਕੀਤਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਐਨ ਵਕਤ 'ਤੇ ਆ ਕੇ ਮੇਰਾ ਮਨ ਡੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਇਕ ਹੋਰ ਮੌਕਾ ਦੇਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਕੈਂਸਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਸੇ ਹੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਤਫਾਕਵਸ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਕਹੇ ਇਕ ਵਾਕ 'ਆਈ ਲਵ ਯੂ' ਨੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਚੱਲਦੇ ਦਵੰਦ ਯੁੱਧ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਲਦੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਾਪਿਸ ਬੁਲਾਉਣ ਦਾ ਯਕੀਨ ਦੁਵਾਇਆ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕਲਿੰਟਨ ਪ੍ਰਤੀ ਭਰੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਹਿਰ ਤੇ ਕੁੜੱਤਣ ਇਕਦਮ ਕਾਫੂਰ ਹੋ ਗਈ। ਸਭ ਸ਼ਿਕਵੇ ਗਿਲੇ ਭੁੱਲ ਕੇ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਸਾਥ ਮਾਨਣ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਬੁਣਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਮੇਰੀ ਕੈਫੀਅਤ ਦਾਦੀਆਂ ਨਾਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਵਾਲੀ ਉਸ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਵਰਗੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਆਵੇਗਾ ਤੇ ਉਸਨਮੂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਸਦਾ ਲਈ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ।
ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੁੜ ਫੋਨ ਆਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਕੋਲ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਗੁਪਤ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫਤਰ ਲਿਜਾਣ ਤੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਚੌਂਕੀਆਂ ਭਰਨ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਠਰਮਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿਚ ਆਏ ਚਿੜਚਿੜਪਨ ਦਾ ਅਸਲ ਕਾਰਨ ਸੈਕਸ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਸੰਭੋਗ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਸ ਉੱਤੇ ਜ਼ਿੰਦ ਵਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ। 
ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਤਰਾਸਦੀ ਇਹ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹੋਣਹਾਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹਰ ਸਮੇਂ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਵਿਵਾਦ ਵਿਚ ਘਿਰਿਆ ਰਹਿਮਦਾ ਸੀ। ਚਾਹੇ ਉਹ ਵਾਇਟ ਵਾਟਰ, ਟਰੈਵਲਗੇਟ, ਫਾਇਲਗੇਟ ਜਾਂ ਵਿਨਿਸ ਫੌਸਟਰ ਆਤਮਦਾਹ ਕੇਸ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸਮਝਦਾਰੀ, ਠਰਮੇ ਅਤੇ ਲਿਆਕਤ ਨਾਲ ਹਰ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਨਜੀਠਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਪੋਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਵਾਲੇ ਕੇਸ਼ ਨੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਮੱਤ ਹੀ ਮਾਰ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਿਨ ਰਾਤ ਇਸ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਥੋਂ ਆਪਣੇ ਮਹਿਬੂਬ ਦਾ ਚਿੰਤਾਗ੍ਰਸਤ ਰਹਿਣਾ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਜਰਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਸੱਚ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ, "ਯਾਰ ਤੂੰ ਪੋਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਨਾਲ ਸੱਚੀ ਛੇੜਖਾਨੀ ਕੀਤੀ ਸੀ।"
"ਮੋਨਿਕਾ ਡਾਰਲਿੰਗ, ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੀ ਲੱਖਾਂ ਮਾਡਲਾਂ ਅਤੇ ਐਕਟਰਸਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਾਉਣ ਨੂੰ ਤਰਸਦੀਆਂ ਨੇ। ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਔਰਤ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਝੂਠੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਾ ਕੇ ਆਰਥਿਕ ਲਾਹਾ ਖੱਟਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਲੈ। ਜੇ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੋਸ਼ੀ ਹਾਂ। ਜੇ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਆਰੋਪ ਬੇਬੁਨਿਆਦ ਹਨ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਹਾਂ।"
"ਹੈਂਡਸਮ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਪੋਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਕੂਫਰ ਤੋਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਯਕੀਨ ਹੈ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖੋ। ਆਪੇ ਸਭ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰੋ। ਮੈਂ ਚਰਚ ਵਿਚ ਕੈਂਡਲ ਜਲਾ ਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਾਂਗੀ। ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਹਾਂ ਤੇ ਸਦੈਵ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਰਹਾਂਗੀ।... ਆਈ ਲਵ ਯੂ।"
"ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਟੂ... ਥਰੀ... ਹੰਡਰਡ... ਥਾਉਸੈਂਡ... ਮਿਲੀਅਨ... ਬਿਲੀਅਨ... ਟ੍ਰੀਲੀਅਨ....!!!"
"ਤੁਸੀਂ ਫਟਾਫਟ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਬੁਲਾ ਲਵੋ ਤਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਲੋੜ ਪੈਣ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਸੁਨੱਖੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਮੌਰਲ ਸਪੋਰਟ ਦੇ ਸਕਾਂ।"
"ਹਾਂ ਯਾਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਮੱਛੀ ਆਂਗਰ ਤੜਫਦਾ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ। ਮੈਂ ਬੰਦੇ ਲਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ਇਸ ਕੰਮ 'ਤੇ ਉਹ ਜਲਦੀ ਕੁਸ਼ ਨਾ ਕੁਸ਼ ਕਰਦੇ ਨੇ। ਤੂੰ ਸਿਰਾਹਣੇ ਬਾਂਹ ਧਰ ਕੇ ਸੌਂ। ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਮੇਰੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਤੇਰਾ ਬਾਹਾਂ 'ਤੇ ਭਾਰ ਤੋਲਣ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਵਿਆਕੁਲ ਆਂ।"
"ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੈਂ ਥੋਡੇ ਹਿਜ਼ਰ 'ਚ ਅੱਗੇ ਨਾਲੋਂ ਲਿੱਸੀ ਹੋਈ ਪਈ ਆਂ।"
"ਘਾਬਰ ਨਾ 'ਕੇਰਾਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਆਜਾ ਫੇਰ ਦੇਖੀ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਰਗੋਧੇ ਦੇ ਲੇਲੇ ਮਾਂਗੂ ਤਕੜੀ ਕਰ ਦੇਣੈ।"
ਪੋਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਬਨਾਮ ਕਲਿੰਟਨ ਕੇਸ ਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਅਜ਼ਾਦ ਕੌਂਸਲ ਦਾ ਜੱਜ ਕੈਨਥ ਸਟਾਰ, ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੱਥ ਧੋਹ ਕੇ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਤਿੰਨਾਂ ਮਾਮਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤਫਤੀਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਉਸਨੂੰ ਹਾਰ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਜ਼ਖਮੀ ਸੱਪਣੀ ਵਾਂਗ ਫੁਕਾਰੇ ਮਾਰ ਕੇ ਹਰ ਕੀਮਤ ਉੱਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਕੜੱਕੀ ਵਿਚ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਉਸਦੇ ਮਨਸੂਬਿਆਂ ਅਤੇ ਚਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵਾਕਿਫ ਸੀ। ਮੈਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ 'ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਛੇਤੀ ਬੁਲਾ ਲਵੇ। ਇਕ ਰਾਤ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਿਆਣਿਆਂ ਵਾਂਗ ਉਸਦੇ ਖਹਿੜੇ ਪੈ ਗਈ, "ਮੈਨੂੰ ਨ੍ਹੀਂ ਪਤਾ।  ਮੈਨੂੰ ਝੱਟ ਦੇਣੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਬੁਲਾਓ। ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਫੋਨ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਮੈਂ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਨਹੀਂ ਸੁਣਨੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਲੈਕਸ਼ਨ ਵੀ ਲੰਘ ਗਏ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਦੂਜੀ ਟਰਮ ਜਿੱਤ ਵੀ ਗਏ।"
"ਦੇਖ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਏਸ ਵੇਲੇ ਬਹੁਤ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸਮਾਂ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਹਾਲਾਤ ਬਹੁਤ ਸੰਗੀਨ ਬਣੇ ਹੋਏ ਆ। ਪੋਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਵਾਲਾ ਕੇਸ ਹੱਥ ਵਿਚ ਆਉਣ ਬਾਅਦ ਭੈਣ ਗੜਾਵਾ ਕੈਨਥ ਸਟਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤੀਸ ਮਾਰ ਖਾਂ ਸਮਝੀ ਬੈਠੈ।"
"ਤੀਸ ਮਾਰ ਖਾਂ? ਉਹ ਕੀ ਹੁੰਦੈ?"
"ਯਾਰ ਇਹ ਮੁਹਾਵਰਾ ਵਾ। ਇੰਡੀਅਨ ਲੋਕ ਆਮ ਹੀ ਵਰਤਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ। ਮੰਗੋਲ ਚੰਗੇਜ਼ ਖਾਨ ਇਕੋ ਸਮੇਂ ਤੀਹ ਤੀਹ ਬੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਲੜ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਤੀਸ ਮਾਰ ਖਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਲੋਕ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਫੇਰ ਇੱਕ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਕੰਮੇ ਜਿਹੇ ਦਰਜ਼ੀ ਦੇ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਖਿਆਲ ਦੀ ਮੱਖੀ ਲੜ ਗਈ। ਉਹ ਜੁੱਤੀ ਚੁੱਕੀ ਕੇ ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਦ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਛੱਤੇ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਜੁੱਤੀ ਮਾਰ ਕੇ ਉਥੋਂ ਭੱਜ ਲਿਆ। ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿਚ ਵੜ ਕੇ ਉਹਨੇ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀ ਜੁੱਤੀ ਦਾ ਤਲਾ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਮਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਚਿਪਕੀਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਮਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕੁੱਲ ਤ ੀਹ ਸਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਚੰਗੇਜ਼ ਖਾਨ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਹਾਦਰੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਲਈ ਉਹਨੇ ਫੱਟੇ 'ਤੇ ਤੀਸ ਮਾਰ ਖਾਂ ਲਿੱਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗਲ੍ਹ ਵਿਚ ਲਟਕਾਇਆ ਤੇ ਗਲੀਆਂ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ ਗੇੜੇ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜੁੱਤੀ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਫਿਰੇ। ਇਉਂ ਹੀ ਮੇਰਾ ਸਾਲਾ ਇਹ ਕੈਨਥ ਸਟਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਐ। ਤੂੰ ਹਾਲੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਹੀ ਟਿਕੀ ਰਹਿ। ਜਦੋਂ ਦਾਅ ਲੱਗਿਆ ਮੈਂ ਆਪੇ ਤੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਬੁਲਾ ਲਵਾਂਗਾ।"

"ਮੇਰਾ ਨ੍ਹੀਂ ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਚਿੱਤ ਲੱਗਦਾ। ਯਾਰਾ ਤੇਰਾ ਘੁੱਟ ਭਰ'ਲਾਂ ਤੈਨੂੰ ਵੇਖਿਆਂ ਸਬਰ ਨਾ ਆਵੇ। ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਪਰ ਮੈਂ ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੀ। ਉਥੇ ਦੇ ਸੁਪਰਵਾਇਜ਼ਰ ਮੇਰਾ ਨੱਕ 'ਚ ਦਮ ਕਰੀ ਰੱਖਦੇ ਨੇ ਹਰ ਵੇਲੇ।"

"ਠੀਕ ਆ ਮੈਂ ਸੋਚ ਕੇ ਦੱਸਦਾਂ। ਜੇ ਕੋਈ ਬਣਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਬੀਲ ਬਣਾਉਂਦਾਂ।"

"ਸੋਚ ਲੈ। ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਆ। ਕੱਚੀਆਂ ਕੈਲਾਂ ਨੂੰ ਜੀਅ ਸਭਨਾ ਦਾ ਕਰਦੈ। ਤੈਨੂੰ ਪੰਜਾਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਅਰਗੀ ਵੀਹ ਬਾਈ ਸਾਲ ਦੀ ਕੱਚ ਦੇ ਸਮਾਨ ਜਿਹੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰੰਨ ਨ੍ਹੀਂ ਮਿਲਣੀ।"

"ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਆਂਗੂ ਜੜਾਕੇ ਪਾ ਕੇ ਚੀਕਾਂ ਕੱਢਾਉਣ ਆਲਾ ਹੋਰ ਬੰਦਾ ਨ੍ਹੀਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਭਾਲਿਆਂ ਨ੍ਹੀਂ ਥਿਆਉਣੈ।"

"ਹਾਏ, ਮੈਂ ਮਰ'ਗੀ!!! ਚੀਕਾਂ ਨਾ ਯਾਦ ਕਰਵਾ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਸੋਚ ਕੇ ਈ ਕਾਲਜਾ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੈ ਚੰਦਰਿਆ।... ਊਂ ਸਾਲਾ ਸਵਾਦ ਜਿਹਾ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦੈ ਤੇਰੇ ਮਾਰੇ ਢੇਕਿਆਂ ਨਾਲ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰਨ ਦਾ...।"

"ਹੱਟ ਸਾਲੀਆਂ ਲੁੱਚੀ।... ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ।"

"ਨਿਕੰਮੇ ਕਾਗਜ਼ੀ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਕਰਨ ਆਲੇ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰ ਕਦੇ। ਚੰਗਾ ਬਾਏ।"

ਓ. ਕੇ. ... ਟੇਕ ਕੇਅਰ ਕਿੱਡੋ!" ਆਖ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਓ. ਕੇ. ਕਿਹਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਓ. ਕੇ. ਵਿਚ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਛੇਤੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਛੁਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸੰਖੇਪਮ ਜਿਹਾ ਸ਼ਬਦ ਹੈ, ਪਰ ਕਈ ਵਾਰ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਅਰਥ ਸਿਰਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਓ. ਕੇ.  ਸ਼ਬਦ ਆਲ ਕੋਰੈਕਟ (aਲਲ ਚੋਰਰeਚਟ) ਅਰਥਾਤ ਸਭ ਸਹੀ ਹੈ, ਠੀਕ ਹੈ ਦਾ ਸੰਖਿਪਤ ਰੂਪ ਹੈ। ੧੮੪੦ ਵਿਚ ਅਮਰੀਕਨ ਡੈਮੋਕਰੈਟ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਸਮਰਥਕਾਂ ਨੇ ਯੂਨਾਇਟਡ ਸਟੇਟਜ਼ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਇਲੈਕਸ਼ਨ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹੇ ਮਾਰਟਿਨ ਵੈਨ ਬੁਰਨ ਨੂੰ ਸਮਰਥਨ ਦੇਣ ਲਈ ਵੋਟ ਫਾਰ ਓਲਡ ਕਿੱਡਰਹੁੱਕ (ੜੋਟe ਡੋਰ ੌਲਦ ਖਨਿਦeਰਹੋਕ) ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਇਜ਼ਾਦ ਕਰਕੇ ਲਾਇਆ ਸੀ। ਮਾਰਟਿਨ ਕਿੰਡਰਹੁੱਕ, ਨਿਉਯੌਰਕ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਓਲਡ ਦੀ ਓ ਤੇ ਕਿੰਡਰਹੁੱਕ ਦੀ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਓ. ਕੇ. ਸ਼ਬਦ ਘੜ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਉਪਰੰਤ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਓਲੇ ਕੁਰਕ (ੌਲe ਖੁਰਰeਚਕ) ਜੋ ਪੁਰਾਣੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਓਅਲ ਕੋਰੈਕਟ (ੌਲਲ ਖੋਰਰeਚਟ) ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਚਲਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਆਲ ਕੋਰੈਕਟ (aਲਲ ਚੋਰਰeਚਟ) ਦਾ ਵਿਗੜਿਆ ਰੂਪ ਸੀ।

ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਕ ਸਧਾਰਨ ਮੁਟਿਆਰ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਇਕ ਵੱਡੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਸਤੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀਆਂ ਮਸਰੂਫੀਅਤਾਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਸਾਡੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਵਾਗਡੋਰ ਤੇ ਮੇਰਾ ਰਿਮੋਰਟ ਕੰਟਰੋਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬਲਾਉਂਦਾ ਤੇ ਮੈਂ ਜਾਨ ਤਲੀ 'ਤੇ ਧਰਕੇ ਉਸ ਕੋਲ ਸਿਰ ਦੇ ਬਲ ਦੌੜੀ ਜਾਂਦੀ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਤਨ ਅਤੇ ਮਨ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਸਲਤਨਤ ਉੱਪਰ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਸੀ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕੇ ਮੇਰੀ ਨੀਂਦ ਉੱਪਰ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਫੋਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਅਤੇ ਝਾਕ ਵਿਚ ਸਾਰੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਵੀ ਜਾਗਦੀ ਰਿਹਾ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੇ ਬਿਨਾ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਸੀਬ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਮੇਰਾ ਔਬਸੈਸ਼ਨ (ਗ੍ਰਸਤਤਾ) ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਲਰਟ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਆਰੰਭ ਹੋਈ ਇਹ ਦਿਲਲਗੀ ਹੁਣ ਦਿਲ ਦੀ ਲੱਗੀ ਤੇ ਰੂਹਾਨੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੇਰੀ ਕੈਫੀਅਤ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਮਾਓਰਾ ਚੱਟਣ ਨੂੰ ਵੀ ਆਖ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਜ਼ਹਿਰ ਖਾਣ ਵਿਚ ਢਿੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨੀ। ਮੈਂ ਬਿਨਾ ਕੁਝ ਸੋਚੇ, ਉਸਦੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਤਾਮੀਲ ਕਰ ਦੇਣੀ ਸੀ।  

੨੮ ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਪਰੈਸ ਔਫਿਸ ਵਿਚ ਇਕ ਅਸਾਮੀ ਨਿਕਲੀ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਮਸ਼ਵਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੁਨੇਹੇ ਦਿੱਤੇ ਪਰ ਕਲਿੰਟਨ ਕਿਸੇ ਕਾਰਜ ਵਿਚ ਰੁਝਿਆ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਅਪਲਾਈ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਉਹ ਨੌਕਰੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਅਪਲਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਸੀ। ਅਗਰ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨੌਕਰੀ ਦਿਵਾ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਹਫਤੇ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਚਾਰੇ ਖੁਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪੈ ਨਿਕਲੀ।

"ਯਾਰ, ਮੈਂ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਔਫ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟਲ ਪਰਸਨਲ ਬੌਬ ਨੈਸ਼ ਨੂੰ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਹੋਇਆ ਆ ਤੇਰੇ ਕੰਮ ਬਾਰੇ ਤੇ ਡਿਪਟੀ ਡਰਾਇਕਟਰ ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੀ ਲਾਈ ਹੋਈ ਹੈ। ਹੁਣ ਹੋਰ ਦੱਸ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਨ ਖਿੱਚ ਦਿੰਨਾਂ ਭੋਰਾ ਹੋਰ... ਜੇ ਕਹੇ ਤਾਂ...।"

ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਅਸੀਂ ਦੋ ਘੰਟੇ ਤੂੰ ਤੂੰ ਮੈਂ ਮੈਂ ਕਰਦੇ ਝਗੜਦੇ ਰਹੇ। ਫੇਰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਪਿਆਰੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਵਡਿਆ ਲਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਵਾਰਤਾ ਮਧੁਰਤਾ ਨਾਲ ਸਮਾਪਿਤ ਕੀਤੀ।

ਪੋਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਦੇ ਕੇਸ ਵਿਚ ਨਵਾਂ ਮੋੜ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੈਥਲੀਨ ਵਿੱਲੀ ਨਾਮ ਦੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਰਕਰ ਨੇ ਇੰਕਾਸਾਫ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਕਰਵਾਉਣ ਦੇ ਮਕਸਦ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਉਸਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਮਿਲੀ ਸੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਜ਼ਰਬਦਰਸ਼ਤੀ ਉਸਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਪੱਟ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਸੀ ਤੇ ਇਸਦੀ ਤਸਦੀਕ ਲਈ ਗਵਾਹ ਵਜੋਂ ਵਿੱਲੀ ਨੇ ਲਿੰਡਾ ਟਰਿੱਪ ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਲਿੰਡਾ ਟਰਿੱਪ ਨੇ ਨਿਉਸਵੀਕ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਰਿਪੋਰਟ ਮਾਇਕਲ ਇਸਕੌਫ ਨੂੰ ਮਸਾਲਾ ਲਾ ਕੇ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਵੇਚ ਕੇ ਕਾਫੀ ਧਨ ਕਮਾਇਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਚਲਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਡਰ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਖਦਸਾ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਸ਼ਰ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਰ ਗੱਲ ਉਸ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੂਰਖਤਾ ਉੱਤੇ ਪਸ਼ਤਾਵਾ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਜਾਂ ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਇਕ ਖੌਫ ਅਤੇ ਸਹਿਮ ਮੇਰੇ ਸਮੁੱਚੇ ਵਜੂਦ ਵਿਚ ਗਸ਼ਤ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਡਰ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਸੀ ਉਸਨੇ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰਕ ਸੰਬੰਧ ਸਥਾਪਿਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪੂਰਬ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵਾਅਦਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਵੀ ਸਾਡੀ ਅਸ਼ਨਾਈ ਬਾਰੇ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੱਕ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਣ ਦੀ ਵੀ ਸਹੁੰ ਖਵਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਜਦੋਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੱਢੇ ਜਾਣ ਦਾ ਅਸਲ ਕਾਰਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਕਦਮ ਉਸਨੂੰ ਕੋਰਾ ਝੂਠ ਬੋਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, "ਮੈਨੂੰ ਪਾਗਲ ਸਮਝ ਰੱਖਿਐ, ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸੂਗੀ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਸ਼ਰੀਰਕ ਸੇਵਾਵਾਂ ਦੇਣ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਗਿਐ!" 

"ਮੈਨੂੰ ਨ੍ਹੀਂ ਪਤਾ। ਪਰ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੀ ਖਬਰ ਕਿਤੋਂ ਨਾ ਕਿਤੋਂ ਲੀਕ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਈ ਹੈ। ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਇਤਿਆਤ ਨਾਲ ਚੱਲੀ। ਜਿੱਦਣ ਨਖਰੋ ਆਪਣੇ ਇਸ਼ਕ ਬਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਦਿਨ ਸਾਡੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਹੀ ਆਖਰੀ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਸਗੋਂ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਕੰਨੋਂ ਫੜਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਵੀ ਉਠਾ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੀਮਤ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਕੈਰੀਅਰ ਤਬਾਹ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ।"

ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਚੋਂ ਕੱਢਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਡੈਪਟੀ ਡਰਾਇਕਟਰ ਔਫ ਪਰਸਨਲ, ਮਾਰਸ਼ਾ ਕਸੌਟ ਨੂੰ ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ (ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੀ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਇੰਟਰਨਸ਼ਿਪ ਲਈ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ) ਤੋਂ ਸੂਹ ਮਿਲੀ ਹੈ ਕਿ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਮਾਰਸੀਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਉਸਨੂੰ ਸੁਣਾਇਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਵਰਜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਇਸ਼ਕ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਾਂ। ਲੇਕਿਨ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਤੱਕ ਕੋਈ ਗੱਲ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਪਹੁੰਚੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਕੱਤਰ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਉੱਤੇ ਪੂਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਗੱਲ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿਕਲ ਸਕਦੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਸੂਹ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਤੀਜੀ ਸਿਰਫ ਮੈਂ ਹੀ ਬਚਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚਿੰਤਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਫੇਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਡੈਬਰਾ ਤੋਂ ਇਕ ਵਾਰ ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ ਨਾਲ ਲੰਚ ਕਰਦਿਆਂ ਕਹਿ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੇ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੋਨਿਕਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਸ ਇਸ ਤੰਦ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਪੈ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਜ਼ਰੂਰ ਮੇਰਾ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਕੋਈ ਚੱਕਰ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ ਨਾਲ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਦੀ ਲੌਬੀ ਵਾਲੀ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨਿਸ ਡੈਬਰਾ ਹਿੱਫ ਪਸੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਡੈਬਰਾ ਨੂੰ ਵਾਲਟਰ ਕੇਅ ਨੇ ਸਾਡੇ ਚੱਕਰ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਅੱਗੇ ਆਪਣੀ ਬੌਸ ਇਵਲਿਨ ਲਿਬਰਮੈਨ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕਿੱਸਾ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਚੰਗਿਆੜੀ ਨੂੰ ਭਾਂਬੜ ਬਣਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਦੇ ਮਕਸਦ ਨਾਲ ਲਿਬਰਮੈਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਕੱਢਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਮੈਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਨਾਦਾਨ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਅੱਲੜਪੁਣਾ ਅਜੇ ਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਇਸ਼ਕ ਬਾਰੇ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਮਲੀ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਮਾਸੀ ਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਮੁਅਤੱਲਕ ਦੱਸਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਕੁੱਝ ਸਹੇਲੀਆਂ ਕੋਲ ਵੀ ਢੰਡੋਰਾ ਪਿਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਬਸ ਨਹੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਕੈਥਰੀਨ ਅਤੇ ਨੀਸਾ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਆਂਸਰਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ ਉੱਤੇ ਰਿਕਾਰਡ ਹੋਏ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਗਰਮਾ-ਗਰਮ ਸੰਦੇਸ਼ ਵੀ ਸੁਣਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਵਿਸ਼ਥਾਰ ਪੂਰਬਕ ਜਾਣਕਾਰੀ ਮੈਂ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਵਕਤ ਮੈਨੁੰ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵੀ ਇਲਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਮਾਇਕਲ ਇਸਕੌਫ ਰਾਹੀਂ ਲਿੰਡਾ ਇਕ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਲੂਚੀਆਨ ਗੋਲਡਬਰਗ ਨੂੰ ਮਾਰਚ ੧੯੯੭ ਵਿਚ ਮਿਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਕੇ ਕਿਤਾਬ ਲਿਖਵਾਉਣ ਦਾ ਅਹਿਦ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਗੋਲਡਬਰਗ ਨੇ ਲਿੰਡਾ ਨੂੰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸਬੂਤਾਂ ਸਮੇਤ ਇਕਤਰ ਕਰਨ ਦੀ ਤਕੀਦ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ।

ਇਸ ਤੋਂ ਹਫਤਾ ਬਾਅਦ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ੨੪ ਮਈ ੧੯੯੭  ਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੁੜ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਮਿਲਣ ਲਈ ਬੈਟੀ ਤੋਂ ਫੋਨ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸੱਦਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਿਰ 'ਤੇ ਸਟ੍ਰੋਅ ਹੈਟ ਲੈ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈਟਪਿੰਨ ਲਗਾ ਲਿਆ। ਆਦਤ ਅਨੁਸਾਰ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਲਈ ਗੌਲਫ ਪਜ਼ਲ ਅਤੇ ਬਨਾਨਾ ਰਿਪਬਲਿਕ ਤੋਂ ਖਰੀਦੀ ਹੋਈ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਤੋਹਫੇ ਵਜੋਂ ਲੈ ਗਈ। ਬੈਟੀ ਆਮ ਵਾਂਗ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਓਵਲ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਵਾੜ ਕੇ ਆ ਉਥੋਂ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਡਾਇਨਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਦੋਨਾਂ ਜਣਿਆਂ ਨੇ ਭੋਜਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਸਟੱਡੀ ਵਿਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਮੈਨੂੰ ਭੋਗਣ ਬਾਅਦ ਕਲਿੰਟਨ ਸੰਜੀਦਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਦੇਖ ਮੋਨਿਕਾ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਬੇਰੰਗ ਜਿਹੀ ਤਸਵੀਰ ਸੀ। ਤੂੰ ਆਕੇ ਇਸ ਵਿਚ ਰੰਗ ਭਰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹਾਂ ਤੇ ਤੇਰਾ ਅਹਿਸਾਨ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਾ ਸਕਦਾ।"

ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉੱਪਰ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਉਸਨਮੂ ਵਿਚੋਂ ਟੋਕ ਦਿੱਤਾ, "ਇੰਝ ਨਾ ਕਹੋ ਮੇਰੀ ਜਾਨ! ਅਹਿਸਾਨ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਪਰਉਪਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਸਕਦੀ। ਤੁਹਾਡੇ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪੈਰ ਧੋਅ ਧੋਅ ਕੇ ਵੀ ਪੀਈ ਜਾਵਾਂ ਤਾਂ ਵੀ ਮੈਂ ਤੁਡਾਡੇ ਕਰਜ਼ੇ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ।"

"ਉਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੀ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖੇਡ ਨੂੰ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਜ਼ਾਰੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦਾ। ਸਵੇਰ ਉੱਠ ਕੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਝਾਕ ਹੁੰਦੈ। ਮੈਂ ਇਸ ਗੁਨਾਹ ਦੇ ਬੋਝ ਨੂੰ ਹੁਣ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਢੋਅ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਿਆਹੁਤਾ ਮਰਦ ਹਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਬੱਚੀ ਦਾ ਬਾਪ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਵਿਵਰਜਿਤ ਰਿਸ਼ਤੇ ਹੰਢਾਉਣੇ ਸ਼ੋਭਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ। ਭਗਵਾਨ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਇਹ ਪਾਪ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਸਮਾਜ ਇਸਨੂੰ ਗੁਨਾਹ ਮੰਨਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਜੀਵਨ ਭਰ ਬਹੁਤ ਪੀੜਾ ਸਹੀ ਹੈ ਤੇ ਝੂਠ-ਮੂਠ ਅਤੇ ਚੋਰੀ ਦੀ ਦੁਹਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਜਿਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਹੁਣ ਅੱਕ-ਥੱਕ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਆਤਮ ਉੱਪਰ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦਾ ਭਾਰ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀਂ ਮਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾਂ। ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਇਲਤਾਂ ਕਰਨੀਆਂ। ਫਿਰ ੧੯੭੫ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਉਨੱਤੀਆਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ। ਬਸ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂ ਦੂਹਰੀ ਅਤੇ ਗੁਪਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਅਨੇਕਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਹਮਬਿਸਤਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਭੋਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੁਸਨ ਮਾਣਿਐ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਦਾਕਾਰੀ ਕਰਦਿਆਂ ਇਹ ਵੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਅਸਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਿਹੜੀ ਹੈ। ਉਹ ਜੋ ਲੋਕ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਉਹ ਜੋ ਮੈਂ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਜਿਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਖੁਦ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਤੇ ਪਤਨੀ ਤੋਂ ਪਰਦੇ ਰੱਖਦਾ ਮੈਂ ਚਾਲੀਆਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਰਕ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਹਿੱਲਰੀ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਕੁ ਸਦਾ ਲਈ ਸਿਅਸਤੀ ਦੀ ਗੰਦੀ ਖੇਡ ਤੋਂ ਸਨਿਆਸ ਲੈਣ ਬਾਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਪੱਕੀ ਧਾਰੀ ਬੈਠਾ ਸੀ। ੧੯੮੬ ਵਿਚ ਉਦੋਂ ਸਾਡੀ ਬੱਚੀ ਚੈਲਸੀ ਕੇਵਲ ਛੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਭਵਿਖ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕੌੜਾ ਘੁੱਟ ਪੀ ਕੇ ਟਿਕ ਗਿਆ। ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਚੌਥੀ ਾਵਰ ਆਰਕੈਨਸਾ ਦਾ ਗਵਰਨਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਵੀ ਆਪਣਾ ਆਹੁਦਾ ਨਾ ਛੱਡ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਾਂਸ਼ ਗਵਰਨਰ ਬਣਨ ਕੇ ਫਰੇਬੀ ਜਿਹਾ ਜੀਵਨ ਜਿਉਣ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਗੈਸ ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਹੀ ਲੱਗਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦਾ ਸੱਚਾ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਜਿਉਂਦਾ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੁੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।"

"ਠੀਕ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੁਨਾਸਿਬ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਹਰ ਫੈਸਕੇ ਵਿਚ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਹਾਂ।" ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਕੇ ਮੈਂ ਆਖ ਗਈ ਸ।ਿ

"ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚੋਂ ਆਲੋਪ ਹੋਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਇਕ ਦੋਸਤ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਮਰਜ਼ੀ ਆ। ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਰੋਕੇਗਾ। ਨਾ ਹੀ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਉਣ ਜਾਂ ਦੇਖਣ ਦਾ ਕੋਈ ਡਰ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਹ ਨਿਰਣਾ ਲੈਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਸੀ। ਪਰ ਯਕੀਨ ਕਰੀਂ ਆਪਣੇ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਇਸੇ ਵਿਚ ਹੀ ਹੈ।" ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਫਿੱਸ ਪਿਆ ਸੀ। 

ਉਸਨੂੰ ਰੋਂਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਵਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਮੈਂ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਗਲ੍ਹ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚਿੰਬੜ ਕੇ ਖਾਸਾ ਚਿਰ ਰੋਂਦੇ ਰਹੇ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾ ਕੇ ਬੈਟੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਉਹ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਡੁਸਕਦੀ ਹੋਈ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਲੈ ਗਈ। ਬੈਟੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਇਆ, "ਤੂੰ ਵੀ ਮੋਨਿਕਾ ਮੇਰੇ ਵਰਗੀ ਆ। ਕੁਝ ਵੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਲੁਕਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੀ। ਸਭ ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।"

ਘਰ ਆਉਂਦੀ ਹੋਈ ਮੈਂ ਇਕਦਮ ਸੁੰਨ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ। ਪਿਛਲੇ ਅਠਾਰਾਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਪਲ ਕੇ ਜਵਾਨ ਹੋਇਆ ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਕ ਸੈਕਿੰਡ ਵਿਚ ਹੀ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕੇ ਮੈਂ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਹਾਦਸਾ ਕਰਿਆ ਉਸ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਕਿਵੇਂ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਘਰ ਉੱਪੜ ਗਈ ਸੀ। ਪੂਰਾ ਸਪਤਾਹ ਅੰਤ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿਚ ਲੇਟ ਕੇ ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। 

ਇਸ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਨੇ ਪੋਲਾ ਜੋਨਜ਼ ਕੇਸ ਵਿਚ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਸਿਵਲ ਕਾਰਵਈ ਨੂੰ ਕਰੀਮਨਲ ਕੋਰਟ ਸਪੁਰਦ ਕਰਨ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀਆਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਸਮਸਿਆਵਾਂ ਨਾਜ ਜੁੱਝ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੜੱਕੀ ਕਰਕੇ ਟੁੱਟੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਮਾਤਮ ਮਨਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਸਾਡੀ ਤੋੜ-ਵਿਛੋੜੀ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਨਜਾਇਜ਼ ਰਿਸ਼ਤਾ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਹਰ ਹਰਬਾ ਵਰਤਿਆ ਸੀ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇਕ ਵਾਕਿਫ ਮੁੰਡੇ ਡੱਗ ਵਿੱਲੀ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਟੰਕਾ ਵੀ ਫਿੱਟ ਕਰਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਡੱਗ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਪੀਂਘਾਂ ਨਾ ਪਾ ਸਕੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਸਾਡੀ ਡੇਟ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਧਰਨ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਖਿੱਝ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਕਿਨਾਰਾਕਸ਼ੀ ਕਰ ਗਿਆ ਸੀ।

ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਨੈਸ਼ਨਲ ਸਕਿਉਰਟੀ ਵਿਚ ਇਕ ਨੌਕਰੀ ਨਿਕਲ ਆਈ। ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸਲਾਹਕਾਰ ਸੈਂਡੀ ਬੈਗਰ ਅਧੀਨ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਵਧੀਆ ਤਨਖਾਹ ਅਤੇ ਏਅਰ ਫੋਰਸ ਇਕ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਵਿਚ ਸਫਰ ਕਰਨ ਦਾ ਅਵਸਰ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਅਰਜ਼ੀ ਭੇਜ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫਤਰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਤੋਂ ਇਸ ਨੌਕਰੀ ਨੂੰ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਪਵਾ ਸਕਾਂ। ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਕਲਿੰਟਨ ਅਤੇ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਦੋਨੋਂ ਹੀ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਰੁੱਕਾ ਲਿੱਖ ਕੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।

੩੦ ਮਈ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਇੰਟਵਿਉ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਇਕ ਹਫਤਾ ਪਰਿਨਾਮ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਨੈਸ਼ਨਲ ਸਕਿਉਰਟੀ ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਸਥਿਤ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਨਤੀਜਾ ਜਾਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਇਸ ਅਸਾਮੀ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਨੇ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸਿੱਧੀ ਜਾ ਕੇ ਮਿਲੀ।

ਮੇਰੀਆਂ ਗੂੜੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਕੈਥਰੀਨ ਆਲ ਡੇਵਿਸ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨਾਲ ਟੋਕੀਓ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ। ਨੀਸਾ ਡੀਮਾਨ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਕਾਰਨ ਨਿਉਯੌਰਕ ਜਾਣਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹਦੀ ਉਥੋਂ ਦੀ ਬਦਲੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਵਾਸ਼ਿਗਟਨ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਐਸ਼ਲੀ ਰੂਨ ਹੀ ਬਚੀ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਵਾਸ਼ਿਗਟਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਇਕੱਲਤਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਇਸੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਸੌਤੇਲਾ ਪਿਤਾ ਪੀਟਰ ਸਟੋਰਸ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਮੰਗਣੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਨਿਉਯੌਰਕ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਿਥੇ ਫੀਫਥ ਐਵਨਿਉ ਵਿਖੇ ਪੀਟਰ ਦਾ ਇਕ ਸਟੂਡੀਓ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਵੀ ਵਿਰਜੀਨੀਆ ਵਾਲੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿਕਲਦੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵਾਟਰਗੇਟ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਵਿਚ ਤਨਹਾ ਰਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਦੂਜੀ ਅਤੇ ਅਹਿਮ ਗੱਲ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕਲਿੰਟਨ ਬਿਨਾ ਜੀਅ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦਾ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਉੱਲਫਤ ਦਾ ਭੋਗ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਕਰੀਬ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਦੀਦਾਰ ਕਰਨਾ ਲੋਚਦੀ ਸੀ। ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਨਾਲ ਹੀ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਨਿਰੰਤਰ ਸੰਪਰਕ ਵਿਚ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਲਿੱਖੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹਿਯਾਤੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਫੌਰਨ ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਨੌਕਰੀ ਦਿਵਾਏ। ਮੈਂ ਨੀਵੇ ਗ੍ਰੇਡ, ਘੱਟ ਤਨਖਾਹ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਆਹੁਦੇ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਵੀ ਨੌਕਰੀ ਕਬੂਲ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ।  

ਬਿੱਲ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਜੁਆਬੀ ਖ਼ਤ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਲਾਰਿਆਂ ਵਾਲੀ ਰੇਲਗੱਡੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਉਂ ਉਸ ਟਰਕਾਰਿਆਂ ਅਤੇ ਝੂਠੇ ਵਾਅਦਿਆਂ ਵਾਲੀ ਰੇਲ ਵਿਚ ਮੈਂ ਚਾਰ ਪੰਜ ਮਹੀਨੇ ਸਫਰ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਇਹ ਉਹੀ ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਨੌਕਰੀ ਘੜ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤਬਾਦਲਾ ਫੈਂਟਾਗੌਨ ਤੋਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਕਰਨ ਦੇ ਸਖਤ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੇਰੀ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ ਜਦੋਂ ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਕਦੇ ਨਾਮ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣਿਆ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਦੀ ਕਿ ਮਾਰਸਾ ਸਕੌਟ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਗਿਡਆਨ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਦੀ ਅੱਛੀ ਦੋਸਤ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਝਾੜਦਿਆ ਚਾਨਣਾ ਪਾਇਆ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਬਾਰੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਹਾ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦੀ ਮਕਾਰੀ ਉੱਪਰ ਹਿਰਖ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਸੁਨੇਹਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੇ। ਮੈਂ ਫੋਨ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਫੋਨ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕਸ਼ਾ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਕ ਵਜੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਉੱਪਰ ਵਰਨ ਲੱਗ ਪਈ, "ਝੂਠਿਆ ਮਾਰਸਾ ਸਕੌਟ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਤਿਭਣਕ ਤੱਕ ਨ੍ਹੀਂ, ਤੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਬੰਦੋਬਦਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਕੋਈ ਹੋਰ ਝੂਠ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਬੋਲ ਲੈ?"

"ਮੈਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਮੈਂ ਮਾਰਸਾ ਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਥੋੜ੍ਹੈ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਬੈਟੀ ਰਾਹੀਂ ਕਹਾਇਆ ਸੀ। ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲੇ ਦੀ ਪੜਤਾਲ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।"

"ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨੌਕਰੀ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਬਸ!" ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਰੋਹਬ ਪਾਉਣ ਲਈ ਫੋਨ ਉੱਥੇ ਹੀ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਸਾਢੇ ਨੌ ਵਜੇ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ, "ਮਿਸ ਲੀਵਿਸਕੀ, ਮਾਫੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਭੁਲੇਖਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਦਾ ਮੇਰੇ ਸਟਾਫ ਨੂੰ ਫੋਨ ਆਇਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨੌਕਰੀ ਉੱਤੇ ਕਿਸੇ ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਲਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਸਰਜਰੀ ਕਰਵਾਈ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਛੁੱਟੀ ਉੱਤੇ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਇਕ ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦਫਤਰ ਆਉਣ ਲੱਗੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੜ੍ਹ ਸਕੀ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ੧੬ ਜੂਨ ਨੂੰ ਆ ਕੇ ਅੰਤਿਮ ਇੰਟਰਵਿਉ ਲਈ ਮਿਲ। ਮੈਂ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਮਸਲੇ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਹੱਲ।"

ਮੈਂ ਮਿੱਤੇ ਦਿਹਾੜੇ ਮਾਰਸਾ ਸਕੌਟ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਮਿਲੀ। ਇੰਟਰਵਿਉ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਸੰਬੰਧੀ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਮਾਰਸ਼ਾ ਮੈਥੋਂ ਮੇਰੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਹੀ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹੀ, "ਤੂੰ ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਦੀ ਹੈਂ?" 

"ਮੈਂ ਇੰਟਰਨ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਫਾਇਲਾਂ ਈਸ਼ਟ ਵਿੰਗ ਤੋਂ ਵੈਸਟ ਵਿੰਗ ਨੂੰ ਲਿਜਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨਾਲ ਰਾਹ ਕਹਿੜੇ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਏਕਣ ਸਾਡੀ ਦੋਸਤੀ ਹੋ ਗਈ।"

"ਦੋਸਤੀ ਹੀ ਹੋਈ ਜਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕੁਝ ਹੋਇਐ।"

"ਕੱਕ... ਕ... ਕੀ ਮਤਲਬ ਆ ਤੁਹਾਡਾ?"

"ਇਹੀ ਬਈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੁਣਿਐ ਹੈ ਤੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਤੋਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਨੇੜਤਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।"

"ਇਹ ਸਹੀ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਰਮ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਸਿਆਣੇ ਹੋ ਵਹਿਮ ਦਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਇਲਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ।"

ਮਾਰਸ਼ਾ ਨੇ ਕੰਢਿਆਂ ਵਰਗੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੁਭੋਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੜੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹੈ ਕਿ ਵਹਿਮ ਦਾ ਕੋਈ 'ਲਾਜ਼ ਨ੍ਹੀਂ। ਵਹਿਮ ਦਾ ਇਲਾਜ ਹੈ ਕਿ ਵਹਿਮ ਨੂੰ ਕੱਢ ਦਿਉ। ਪਰ ਮੈਂ ਉਤਸੁਕ ਹਾਂ ਇਹ ਜਾਨਣ ਲਈ ਕਿ ਤੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਆਉਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਤਰਲੋ-ਮੱਛੀ ਹੋਈ ਪਈ ਆ? ਤੂੰ ਘੱਟ ਗ੍ਰੇਡ ਦੀ ਘੱਟ ਤਨਖਾਹ ਵਾਲੀ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਵੀ ਹੱਥ ਪੈਰ ਮਾਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਕਿਉਂ?"

"ਤਨਖਾਹ ਮੇਰੀ ਲਈ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਮਹੱਤਤਾ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ। ਪੈਂਟਾਗੌਨ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਮੈਂ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਮੈਂ ਉਬਹ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਦਿਲਚਸਪੀ ਹੋਵੇ।"

"ਦਿਲਚਸਪੀ ਨੌਕਰੀ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂ ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਵਿਚ?"

ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਸੁਆਲਾਂ ਦਾ ਬੜੇ ਠਰਮੇ ਨਾਲ ਉੱਤਰ ਦੇ ਕੇ ਮੈਂ ਘਰ ਆ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਅਤੇ ਰੋਣਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਲਿੰਡਾ ਟਰਿਪ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਸਾਰੀ ਵਾਰਤਾ ਸੁਣਾਈ, "ਮਾਰਸਾ ਕੌਣ ਹੁੰਦੀ ਆ ਮੈਨੂੰ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਵਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ।"

ਲਿੰਡਾ ਟਰਿਪ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਈ, "ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਲੱਗਦੈ, ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਦੇਣ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ? ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਨ ਲਈ ਸੱਦਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਸਵਾਰ ਕੇ ਕਰ ਦਿੱਤੈ। ਅਕਲ ਦੀਏ ਅੰਨ੍ਹੀ ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਤਾਂ ਆਪ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਥੱਲੇ ਪੈਂਦੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹਨੇ ਤੈਨੂੰ ਸੌਂਕਣ ਨੂੰ ਜੌਬ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ 'ਤੇ ਮੂੰਗ ਦਲਾਉਣੀ ਐ? ਦੇਖ ਲਵੀਂ ਉਹਨੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਦੇ ਤੇਰੇ ਲਈ ਰਾਹ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਤੈਨੂੰ ਬਲੈਕ ਲਿਸਟ ਕਰ ਦੇਣੈ"
"ਹੈਂ ਇਹ ਕੀ ਕਹਿੰਨੀ ਆ?... ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤੈ? ਮੈਂ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛੂੰਗੀ?"

"ਪੁੱਛ'ਲੀ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਊ ਵੀ ਉਹਦੇ ਨਿਆਣੇ ਦਾ ਮਾਰਸਾ ਨੇ ਅਬੋਰਸ਼ਨ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ।"

ਲਿੰਡਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਹੱਕੀ-ਬੱਕੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਹਕੀਕਤ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਸਿਵਾਏ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਪੁੱਛਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਹਿੰਮਤ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਰਿਧਤੇ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਕਲਿੰਟਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝੀ। ਮੈਂ ਲਿੰਡਾ ਦੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਅਣਗੌਲਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਦੀ ਸੀ ਕਿ ਲਿੰਡਾ ਯਬਲੀਆਂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ।

ਅਲਬੱਤਾ, ਉਸੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਐਨ. ਐਸ. ਸੀ. ਦੀ ਜਿਸ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਮੈਂ ਇੰਟਰਵਿਉ ਦੇ ਕੇ ਆਈ ਸੀ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਕਾਬਿਲ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਦੋ ਹੋਰ ਨੌਕਰੀਆਂ ਲਈ ਫਾਰਮ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਜਦ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿਚ ਗੱਲ ਛੇੜੀ ਤਾਂ ਮਾਰਸ਼ਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ 'ਡੀਟੇਲੀ' ਅਤੇ ਆਰਜ਼ੀ ਕਰਮਚਾਰੀ ਦੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਦੇ ਮੈਂ ਯੋਗ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅਰਜ਼ੀਆਂ ਉਸ ਨੇ ਰੱਦ ਕਰਕੇ ਕੂੜੇਦਾਨ ਵਿਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ ਹਨ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਲਿੰਡਾ ਦੀ ਕਹੀ ਹਰ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਯਕੀਨ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਲ਼ਿੰਡਾ ਬਿਲਕੁਲ ਸੱਚ ਆਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਮਾਰਸ਼ਾ ਸਕੌਟ ਮੇਰੇ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤਣ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪ੍ਰਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਆਲਮ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਦੋਸਤ ਕੈਥਰੀਨ ਨੂੰ ਟੋਕਿਓ ਫੋਨ ਕੀਤਾ। ਕੈਥਰੀਨ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰੇ ਦੋ ਘੰਟੇ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਰਹੀ, "ਦੇਖ ਮੋਨਿਕਾ ਤੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਲੈ ਬਈ ਜਿੰਨੀ ਨਹਾਤੀ ਓਨਾ ਈ ਪੁੰਨ। ਛੱਡ ਖਹਿੜਾ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦਾ। ਤੂੰ ਉਥੇ ਸੁੱਖ ਅਤੇ ਸ਼ਾਤੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕੇਂਗੀ। ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਨੌਕਰੀ ਲੱੜ ਲੈ। ਜੇ ਸੰਭਵ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਚਲੀ ਜਾ। ਵਾਸਿੰਗਟਨ ਫਰੇਬੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ ਤੇ ਇਥੇ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਸਾਫ ਦਿਲ ਅਤੇ ਸੱਚੇ-ਸੁੱਚੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਹੈ...। ਕਲਿੰਟਨ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਵੋਟਾਂ ਤੋਂ ਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਦਿਵਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਹਦੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਦਾ ਕੰਮ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦੈ ਉਹ ਖੁਦ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਤੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਾਪਿਸ ਜਾਵੇਂ। ਉਹਨੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਤੀਵੀਂ ਪਸਮਾ ਲਈ ਹੋਣੀ ਆ। ਜਨਾਨੀਆਂ ਦਾ ਘਾਟੈ ਕਿਤੇ ਉਹਨੂੰ!"

ਕੈਥਰੀਨ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰਾ ਗਰਕ ਜਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਘਿਰਣਾ ਅਤੇ ਨਫਰਤ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਭਿੱਟੀ ਗਈ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਤੇ ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਔਰਤ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਡਿਸਪੋਜ਼ਬਲ ਵਸਤੂ ਹੋਵਾਂ ਜਿਸਨੂੰ ਵਰਤ ਕੇ ਕੂੜੇਦਾਨ ਵਿਚ ਸਿੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਮਨੋਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਵੇਦਨਾ  ਦਾ ਖੁਲਾਸਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਅਨੇਕਾਂ ਫੋਨ ਕਰੇ, ਪਰ ਉਹ ਬੈਟੀ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੇ ਮੇਰੇ ਸੁਨੇਹਿਆਂ ਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਾਰ ਮੈਂ ਇਕ ਚਿੱਠੀ ਲਿੱਖ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਨੋਦਸ਼ਾ ਅਤੇ ਅਵਸਤਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਖਤ ਇਉਂ ਲਿੱਖਿਆ ਸੀ, 

"ਪਿਆਰੇ ਬਿੱਲੀ,
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਬਾਬਤ ਕੋਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੱਲ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਵਾਰ ਤੁਹਾਨਮੂ ਸੰਪਰਕ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਪਲ਼ਿਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਤੇ ਇਉਂ ਅਣਡਿੱਠ ਨਾ ਕਰੋ। ਮੈਂ ਤੁਹਡੀ ਮਿਨਤ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਪੈਰੀਂ ਪੈਂਦੀ ਹਾਂ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਕੋਈ ਗੁਨਾਹ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਇਸ ਵਕਤ ਮੇਰੀ ਕੀ ਹਾਲਤ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸ ਦੌਰ ਵਿਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਵਿਛੜਣ ਦੇ ਗ਼ਮ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਮਾਨਸਿਕ ਤਨਾਅ ਨਾਲ ਘਿਰੀ ਹੋਈ ਹਾਂ। ਅਜਿਹੇ ਵਕਤ ਮੈਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਸਖਤ ਲੋੜ੍ਹ ਹੈ। ਅਗਰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯੂਨਾਇਟਡ ਨੇਸ਼ਨਜ਼ ਦੀ ਕੋਈ ਛੋਟੀ ਮੋਟੀ ਨੌਕਰੀ ਦਿਵਾ ਦੇਵੋ। ਮੈਂ ਨਿਉਯੌਰਕ ਚਲੀ ਜਾਂਵਾਗੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਭਲੀਭਾਂਤ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇਹ ਮਾਮੂਲੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਹੰਗਾਮਾ ਕਰਿਆਂ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਸਿਉਂ ਕੇ ਨਿਕਲ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਫਰਾਇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਮੈਨੂੰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਰੋਂਦੀ ਪਈ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਅਕਸਰ ਮੈਥੌਂ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਅਗਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਵਾਲਾ ਮਸਲਾ ਛੇਤੀ ਹੱਲ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸੱਚੋ-ਸੱਚ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਪਵੇਗਾ ਤਾਂ ਕਿ ਕਮ-ਅਜ਼-ਕਮ ਮੇਰੇ ਘਰਦੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਮਝ ਸਕਣ ਤੇ ਮੇਰੀ ਇਸ ਦੁੱਖ ਦੀ ਘੜੀ ਵਿਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਸਕਣ। ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਰਜ਼ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਸਿਰਫ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਦਾ ਸਮਾਂ ਜਲਦੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਦੇਣ ਦੀ ਕ੍ਰਿਪਾਲਤਾ ਕਰੋ।
ਤੁਹਾਡੀ ਮੁਰੀਦ

ਮੋਨਿਕਾ ਐੱਸ ਲੂਵਿੰਸਕੀ।"

ਚਿੱਠੀ ਲਿੱਖਣ ਉਪਰੰਤ ਮੈਂ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਕਲਿੰਂਟਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਵਾ ਦੇਵੇ। ਬੈਟੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਬਹੁਤ ਮਸਰੂਫ ਹੈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਬੈਟੀ ਨੂੰ ਬੇਤਨੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਚਿੱਠੀ ਕਲਿੰਟਨ ਤੱਕ ਪੁਹੰਚਾ ਦੇਵੇ। ਉਹ ਇਸ ਲਈ ਮੰਨ ਗਈ। ਮੈਂ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਖ਼ਤ ਫੜਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਸਾਂ ਸਕੌਟ ਦੇ ਵਤਰੇ ਅਤੇ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਲਾਰਿਆਂ ਬਾਰੇ ਉਲਾਂਭਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੇਰਾ ਬੋਲਦੀ ਹੋਈ ਦਾ ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ ਸੀ। ਬੈਟੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਧੀਰਜ ਰੱਖਣ ਲਈ ਆਖ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। 

ਮੈਂ ਅਜੇ ਬਘਰ ਪਹੁੰਚੀ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਬੈਟੀ ਕਰੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਘਿਆ ਕਿ ਮੇਂ ਉਸ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਚਾਰ ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਉਤੰਤਰਤਾ ਦਿਵਸ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਪੱਟਾਕੇ ਚੱਲਣ ਦ ਿਰਸਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਕੇ ਕਲਿੰਟਨ ਨੂੰ ਵਾਇਟ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।  

ਮੈਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਨੀ ਵਜੇ ਹੀ ਚਲੀ ਗਈ। ਬੈਟੀ ਪੂਰੇ ਸਾਡੇ ਨੌ ਮੈਨੂੰ ਕਲਿੰਟਨ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵੱਲ ਲੈ ਤੁਰੀ ਤੇ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦੀ ਰਹੀ, "ਦੇਖੀ ਸੰਭਲ ਕੇ ਤੇ ਰੋਣਾ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ। ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਦੇਖ ਕੇ ਲੋਕੀ ਅਨੇਕਾਂ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣਗੇ। ਪ੍ਰਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਵੀ ਤੇਰਾ ਹੰਝੂ ਕਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇਗਾ।"

ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀ ਘੁੰਮਣ ਵਾਲੀ ਚਮੜੇ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਮੇਜ਼ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਰ ਕੁੰਡਾ ਕੁਰਸੀ  'ਤੇ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, "ਦੇਖ ਮੋਨਿਕਾ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿਣੀ ਹੈ। ਕੰਨ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਸੁਣ ਲੈ। ਯੂਨਾਇਟਡ ਸਟੇਟਜ਼ ਦੇ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਧਮਕੀ ਦੇਣਾ ਗੈਰਕਾਨੂੰਨੀ ਅਤੇ ਜ਼ੁਰਮ ਹੈ।"

ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ ਬੈਠੀ ਨੇ ਮੈਂ ਸਿਰ ਉਤਾਂਹ ਚੁੱਕਿਆ, "ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੋਈ ਧਮਕੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ।"

ਕਲਿੰਟਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਡਰਾਅ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਮੇਰੀ ਚਿੱਠੀ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ, "ਆਹ ਕੀ ਆ ਫੇਰ!"

ਮੈਂ ਅਜੇ ਆਪਣੀ ਸਫਾਈ ਦੇਣ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਕਲਿੰਟਨ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਫੜ ਕੇ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਪਿਛਾਂਹ ਖਿੱਚ ਕੇ, ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਪੁੱਠੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਮੇਰੇ ਚੁਪੇੜਾਂ ਮਾਰੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ, "ਸਾਲੀਏ ਮੈਨੂੰ ਧਮਕੀਆਂ ਦਿੰਨੀ ਐਨ। ਮੈਂ ਨਾ ਧਮਕੀ ਦਿੰਦਾ ਹੁੰਨਾਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਧਮਕੀ ਸੁਣਦਾ ਹੁੰਨਾਂ। ਮਾਂ ਛੱਡ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਵੀ ਦੱਸ ਦੇਵੀਂ। ਮੇਰਾ ਉਹ ਕੁੱਝ ਨ੍ਹੀਂ ਬਿਗਾੜ ਸਕਦੇ।"

"ਮੱਮ... ਮ... ਮੈਂ ਤਾਂ...।"

ਕਲ਼ਿੰਟਨ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਮੇਰੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਲਫੇੜੇ ਹੋਰ ਜੜ ਦਿੱਤੈ, "ਹੁਣ ਬੋਲ ਹੋਰ ਕੀਹਨੂੰ ਕੀਹਨੁੰ ਦੱਸਣੈ ਬਈ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖੇਹ ਖਾਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ?"

"ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦੀ...।"  ਐਨਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਮੈਂ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਖੌਫਜ਼ਦਾ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। 

ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਘੂਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਰੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਲਿੰਟਨ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਪਲੋਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।, "ਦੇਖ ਤੈਨੂੰ ਇਉਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿੱਖਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ। ਸੋਚ ਜੇ ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਹੱਥ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਿੰਨੀਆਂ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਖੜੀਆਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਪਾੜ ਕੇ ਸਿੱਟਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਫੇਰ ਸੋਚਿਆ ਤੈਨੁੰ ਖਬਰਦਾਰ ਕਰ ਦੇਵਾਂ ਤਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮੂਰਖਤਾ ਵਾਲਾ ਕਾਰਨਾਮਾ ਨਾ ਕਰੇ।"
ਬਾਕੀ ਜਲਦ...

No comments:

Post a Comment